Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

αντίο Αmy.


Θλίψη; Όχι. Στεναχώρια; Πάλι όχι.
Μελαγχολία. Ναι μελαγχολία.
Αυτό ένιωσα σήμερα το πρωί όταν έμαθα πως χθές έφυγε από την ζωή η Αmy.
Δεν το ήξερα παρά μόνο όταν τυχαία ειπώθηκε.
Και μελαγχόλησα.

Δεν είμαι από τα άτομα που θα κλαίνε για μέρες επειδή χάθηκε ένας θαυμαστής, σαν παιδί και εγώ…

Στην προκειμένη περίπτωση όμως αν δεν ήθελα να δείχνω τόσο σκληρή και αναίσθητη, ίσως και να έκλαιγα.
 Ο λόγος είναι επειδή κανένας δεν νοιάστηκε.
Όλοι όσοι το μάθαιναν είχαν μια έκφραση απάθειας. Σαν να μην τους νοιάζει. ‘’ ε σιγά, το περιμέναμε.’’ Αυτό λέγανε.

Ήταν μόλις 27.

Είχε μια ιδιαίτερη φωνή, και ιδιαίτερα τραγούδια…
Μόνο ένας πολύ τολμηρός ή και τρελός θα τολμούσε να την αντιγράψει.

Ήταν όλα γραμμένα και μελοποιημένα σαν να σου λένε, ‘’ναι έτσι ένιωσα κ εγώ τότε. Δεν είσαι η μόνη.’’



Στο διαμέρισμα της από υπερβολική δόση ναρκωτικών και ποτών. Το μοιραίο μπορεί να ήταν όντως αναπόφευκτο. Μπορεί όντως να το φανταστήκαμε όλοι πολλές φορές το τραγικό αυτό τέλος.

Είχε όμως μια ζωή μπροστά της. Μια λαμπρή ζωή. Με μία καριέρα την οποία ίσως άλλοι να περιμένουν μια ζωή μέχρι να αποκτήσουν κ εκείνη μέσα σε μόλις λίγα τραγούδια μας έπεισε πως είναι φτιαγμένη να πάει ψηλά.
Δεν έχω να πω πολλά.
Μόνο κρίμα.

Κρίμα γιατί αν και το προκάλεσε, δεν το άξιζε.

Είναι δύσκολο να τα βάζεις με τους δαίμονες που ζούνε μέσα σου. Να τους αντιμετωπίσεις. Και όσο τους αφήνεις να σε κυριεύουν όσο πιο δύσκολο είναι να τους ξεφορτωθείς..

Καλό ταξίδι λοιπόν Amy Jade Winehouse.

Θα ζεις πάντα μέσα από τα τραγούδια σου που άφησαν και θα αφήσουν εποχή.

#3
- Ήλι.

 http://www.youtube.com/watch?v=KUmZp8pR1uc&ob=av2n

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ.--


…….Κρατούσε σφιχτά στο στήθος της τις σελίδες του ημερολογίου της.. Tο παγωμένο εκείνο ανοιξιάτικο απόγευμα αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στις άσχημες εκείνες στιγμές… O αέρας τίναζε τα μαλλιά της.. Kαι τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μαγούλα της.. Aλλά εκείνη έμενε εκεί. ατάραχη. Περπατούσε περπατούσε…Δεν ένιωθε τίποτα πια .Ούτε πόνο.. Ούτε το κρύο που διαπερνούσε την λεπτή μπλούζα της…Είχε βαρεθεί να κλαίει.. Να κλαίει για όσα έπρεπε να ζήσει και δεν έζησε.. Για όσα έπρεπε να κάνει και δεν έκανε γιατί κάτι την σταματούσε.. Ο ίδιος της ο εαυτός. που ήταν προσκολλημένη σε ένα άτομο που δεν της προξενούσε τίποτε άλλο παρά κακό. Συνέχισε να περπατάει στην άκρη της θάλασσας μέχρι να φτάσει στο σημείο που άρχισαν όλα. Και εκεί είχε σκοπό να τα τελειώσει. Εκείνος; Εκείνος είχε φύγει προπολλου. Αλλά για εκείνη ήταν ακόμα εκεί. Η καθημερινότητα της στηριζόταν πάνω του… το διαμέρισμα της ήταν τόσο κρύο, τόσο άδειο.. κι όμως ένιωθε πως σε τυχαίες στιγμές ήταν εκεί.. και την στοίχειωνε.. Ήθελε να τον τιμωρήσει για όσα της έκανε.. να τον εκδικηθεί.. αλλά δεν πίστευε στον εαυτό της. Δεν πίστευε στο μεγαλείο της δύναμης της.. που ήταν πολύ πιο μεγάλο.. διάλεξε λοιπόν να προχωρήσει… Έφτασε στο βράχο εκείνο που είχε γνωρίσει το πρόσωπο αυτό που στιγμάτισε την ζωή της με τόσο τραγικό τρόπο… Πέταξε κάτω στην θάλασσα όλες τις αναμνήσεις.. Όλο τον πόνο που δεν μπορούσε να εκδηλώσει αλλιώς μονάχα σε μερικές σελίδες χαρτί.. και τότε τελείωσαν όλα.. την στιγμή που έδυε ο ήλιος.. και οι αναμνήσεις επέπλεαν για αλλού. Το όνομα της; Κανένας δεν θα το μάθει..σκούπισε τα μάτια της. .μάζεψε τα κομμάτια της.. ένιωσε επιτέλους, ΕΛΕΥΘΕΡH.

- Αφιερωμένο στην Νικολέτα, και την ευχαριστώ για όλα. Μιάς που με τον τρόπο της γνώρισε την κοπέλα αυτή. Καλό ταξίδι μικρή μου.Να πρσέχεις και να μας γυρίσεις σύντομα.

#2
Ήλι.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

τα Μεγαλύτερα Όνειρα

<<Τα μεγαλύτερα όνειρα δεν βγαίνουν ποτέ έξω από το κουτί. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να τα βγάλεις στο φως, να τα κρατήσεις ψηλά και να δεις τον πραγματικό σου εαυτό να αντικατοπτρίζεται μέσα τους…>>

Μου είχε στείλει κάποιος..

Εμπνευσμένο, κλεμμένο, ούτε που ξέρω…Αυτό που ξέρω είναι ότι τα λόγια αυτά με έκαναν να σκεφτώ πολλά κάτω από τον καυτό ήλιο της ξαπλώστρας που παρεμπιπτόντως έχω να επισκεφτώ πολύ καιρό  εξαιτίας ενός εμποδίου που λέγονται πανελλήνιες 2012… Kοινώς λεπτομέρειες. Τέλος πάντων,

Κατάλαβα λοιπόν ότι στον τραγικό κόσμο που μας έχουνε βάλει, είναι πολύ δύσκολο, όχι να βάλεις στόχους, αλλά να τους εκπληρώνεις…Kαι όσο μεγαλώνεις είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Όνειρα;;; τι λεεες;
Σχεδόν ακατόρθωτο.

Όταν είσαι μικρός, βάζεις και μικρούς στόχους. Και χαίρεσαι γιατί τους εκπληρώνεις με ευκολία.. Mικρά ονειράκια τα έλεγα… Kαι πιστεύεις πως και η ζωή σου έτσι θα είναι.

Είμαι 17 χρονών και το συνειδητοποίησα. Τραγικό δεν νομίζεις;
Thats life honey Που λεει και η μαμά

Π.χ όταν είσαι μικρός βάζεις στόχο να αγοράσεις πάση θυσία αυτή την μπάρμπι στη βιτρίνα… να μαζέψεις τα δικά σου ολόδικα σου μονόευρα για να πάρεις ένα παγωτό..

Και το καταφέρνεις! Και χαίρεσαι!
Και προσπερνάς τις υποχρεώσεις των ‘’μεγάλων’’ αλλά ζηλεύοντας τες γιατί βιάζεσαι και εσύ να μεγαλώσεις.
 Και αυτό τραγικό λάθος ήταν.

Που να πάω 40, θεέ μου τι θα κάνω.

Βέβαια τις μπάρμπι τις συναντάς μπροστά σου και στο μέλλον, και δεν γλύφεις πιά παγωτό, αλλά τον κόσμο για να πας ψηλά.

Στη τελική πάντως τα όνειρα είναι εκείνα που μας κάνουν δυνατούς, και μας βοηθάνε μέρα με τη μέρα να προχωράμε παραπέρα και να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας… Γι αυτό ονείρευε… όχι για τους άλλους, αλλά για σένα.

Έτσι με καλοσωρίζω σαν καινούρια blogger.

Πάντα μου άρεσε το γράψιμο.
Και η φλυαρία βέβαια.

 θέλω να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου, τα θέλω και τα πρέπει μου και φυσικά τα όνειρα μου.
-- Και όπως είπε κι ένα φιλαράκι, το να βάζεις στόχους, να θέτεις όνειρα και να τα βλέπεις να εκπληρώνονται, είναι μαγεία ψυχή μου.

 #1.
-- Ήλι.