Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Βιολετί όπως η βιολέτα. Bye bye summer*


31 Αυγούστου 2011
ημέρα Τετάρτη.
Τελευταία μέρα του καλοκαιριού.

Όπως είχα πει παλαιότερα δεν είμαι και πολύ φαν του καλοκαιριού.
Κι όμως, κάθε καλοκαίρι που περνάει έχει και την δική του ιστορία. Το δικό του χρώμα, τις μοναδικές του αναμνήσεις.


Φέτος, μπορεί όντως να μην ήταν από τα ωραία, είχε όμως και αυτό το κάτι του.
Ήμουν πλέον ψυχολογικά προετοιμασμένη να αφήσω την παραλία, την ξαπλώστρα, το αντηλιακό με προστασία 50 με άρωμα καρύδας, και να τακτοποιήσω το μαγιό μου, στο συρτάρι με όλα τα υπόλοιπα μαγιό των προηγούμενων χρόνων, μιας που δεν εμπνέομαι πλέον να πάω μπάνιο. Και σαν να με χτύπησε κάτι.. Μελαγχολία να το πω, στεναχώρια να το πω.. Δεν ξέρω τι να το πώ. Πάντως έκλεισα τα μάτια και πέρασε σαν déjà-vu από μπροστά μου όλο το φετινό καλοκαίρι.

Κατάλαβα ότι δεν θα υπάρξουν άλλα τέτοια, ανέμελα καλοκαίρια, σαν αυτά που μέχρι τώρα περνούσανε. Του χρόνου, (αααχ θεούλη μου μακάρι) θα είμαστε φοιτητές, πολλοί από εμάς θα χαθούνε ήδη από φέτος, άλλοι θα χαθούνε από του χρόνου…Δεν θα μετράμε πια τα μπάνια μας, έτσι ώστε όταν γυρίζουμε το Σεπτέμβρη να ανταγωνιζόμαστε ποιος έκανε τα πιο πολλά…


Κατάλαβα επίσης ότι ο υπόλοιπος χρόνος θα είναι κόλαση. Μια δοκιμασία. Παύουμε να είμαστε μαθητές, και γινόμαστε υποψήφιοι.
Άλλοι από εμάς θα τα καταφέρουνε και άλλοι όχι. Εδώ είναι που γελάμε. Όχι από χαρά, αλλά για να μην κλαίμε…


Λάθος νο 1 : γκρίνιαζα να έρθει επιτέλους ο χειμώνας. Ε το παίρνω πίσω. Μερικές φορές είναι προτιμότερο να μην βιάζεσαι να περάσει ο χρόνος. Απλά να τον ζεις. Ναι Γιωργάκη έχεις δίκιο. Ίσως δεν έπρεπε να ανυπομονώ να έρθει ο συγκεκριμένος χειμώνας.

λάθος νο 2. : χαλάστηκα για άτομα τα οποία δεν άξιζε να χαλαστώ. Πολλές δυσάρεστες αναμνήσεις από άτομα που θα έπρεπε να σου προσφέρουν ευχάριστες. Ευχαριστώ Παναγιώτη. Ομολογώ πως τώρα το εμπέδωσα.

Λάθος νο 3 : φτιάχτηκαν φιλίες, χάλασαν φιλίες… τι επικράτησε δεν ξέρω να πώ. Ευχαριστώ Μυρτώ.

Και άλλα λάθη είμαι σίγουρη πως έκανα…

Πιο πολύ θα μου λείψει ή αίσθηση της θάλασσας…

Όταν είσαι ξαπλωμένη κάτω στην άμμο… Με κλειστά μάτια κι όμως να βλέπεις τον ήλιο ακόμα… Να νιώθεις την ζέστη να σου καίει το σώμα, και τον αλμυρό αέρα της θάλασσας να σε ανατριχιάζει ταυτόχρονα…Να γέρνεις προς το πλάι, και να μυρίζει το στήθος του αντηλιακό και αλάτι.. Να ακούς τα κύματα και να σκέφτεσαι το βράδυ, τις διακοπές, την ησυχία.. λίγο πριν σε πάρει ο γλυκός ύπνος. .Και μετά δεν το ξέρεις, αλλά χαμογελάς.


Έβαλα λοιπόν στο συρτάρι το βιολετί μαγιό μου, και περιμένω το επόμενο…

Καλό μας χειμώνα.

#10

- ήλι.


Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Το τραγούδι της ερήμου.. / Καλό ταξίδι.


‘’Ακόμα κι αν φύγεις…Για το γύρο του κόσμου..
Θα' σαι πάντα δικός μου.. Θα είμαστε πάντα μαζί..

Και δε θα μου λείπεις.. Γιατί θα 'ναι η ψυχή μου…Το τραγούδι της ερήμου..
Που θα σ' ακολουθεί..

Τα ήσυχα βράδια...Η Αθήνα θ' ανάβει...Σαν μεγάλο καράβι..
Που θα 'σαι μέσα κι εσύ….’’

  Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, τα οποία δεν πίστευαν στην τύχη, αλλά στην μοίρα. Άνοιξαν τα χέρια τους και είδαν κάτι εκπληκτικό. Είχαν τις ίδιες γραμμές. Όχι τις λεπτές, όχι τις λεπτομέρειες.. Αλλά στα βασικά ήταν συνυφασμένες. Ήταν παιδιά όμως και βρίσκονταν κάπου εκεί, στην σάρκα που φούσκωνε στην βάση των δακτύλων.. Μόλις στην αρχή. Αντίθετα από τα άλλα νεαρά ζευγαράκια, αυτά ήταν πραγματικά ερωτευμένοι, αλλά αυτός ο έρωτας τους χώριζε και τους έριχνε στις αντίθετες άκρες του κόσμου πριν ξανασμίξουν τελικά. Οι γραμμές τους ήταν τόσο συνδεδεμένες.. Μέσα στις παλάμες τους υπήρχε τόση αγάπη και μίσος. Ποτέ μην υποτιμάτε το μίσος. Μπορεί να ενώσει το ίδιο άρρηκτα δυο ανθρώπους…


Μια βαθιά ανάσα,
Ένα μικρό δάκρυ, από αυτά που δεν φαίνονται.. Τα βουβά..
Ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός.

Τα χέρια μου τρέμουν πάνω στο πληκτρολόγιο.. Θέλω τόσο πολύ να εκφράσω τι ακριβώς νιώθω.. Αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω.

Οι ανάσες έγιναν πάνω από μία..

Ένα ελάττωμα μου είναι ότι συνειδητοποιώ καταστάσεις αργά. Και πιστέψτε με είναι απαίσιο.

Στην αρχή νομίζω ότι ‘’μα ναι το πήρα καλά τελικά. Δεν το περίμενα.’’ Κάτι που φυσικά δεν ισχύει.
Γιατί γνωρίζω τις καταστάσεις, αλλά το μυαλό μου δεν λέει να τις αποδεχτεί. Μέχρι φυσικά η συνειδητοποίηση των καταστάσεων να σε χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι, και να κάνεις καινούριες φιλίες με τα χαρτομάντιλα και παγωτό.

Δεν ξέρω λοιπόν πως θα νιώσω όταν ακούσω το βουητό του πλοίου.. Ή όταν το δω να απομακρύνεται.

Όταν αγαπάς κάποιον κάνεις θυσίες. Συμβιβάζεται και υποχωρείς.
Ή μάλλον προχωράς.

Έχεις συνηθίσει να αγαπάς με ένα συγκεκριμένο τρόπο και τώρα είσαι υποχρεωμένος να αγαπάς αλλιώς…

Κάτι όμως που μου είπε μια ψυχή και με βοήθησε ήταν ότι πρέπει να φανταζόμαστε την αγάπη, να την χωράμε σε ένα μαύρο πλαίσιο.. Και να την ζωγραφίζουμε οι ίδιοι.. Χρησιμοποιώντας όποια χρώματα θέλουμε, κάνοντας όσους συνδυασμούς θέλουμε.. Γιατί αγάπη, δεν υπάρχει. Εμείς την δημιουργούμε.. Ανάλογα με το άτομο που έχουμε δίπλα μας και μας εμπνέει..

Καλό ταξίδι λοιπόν. Και να προσέχεις.

3 μηνες.
Χριστούγεννα κάτω από το δικό μας, ολόδικο μας δέντρο.

#9
Ήλι.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Insomnia. [?] καληνύχτα.


Περίεργο πράγμα ο ύπνος.
Μου λείπει.
  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παλεύει με τα θέλω, δεν μπορώ να παραδεχτώ πως κοιμήθηκα, έλιωσα στον ύπνο, αφέθηκα…
  Άγχος ίσως αγανάκτηση, περιέργεια  και ανυπομονησία να φταίνε.
Ήμουν πάντα από την φύση μου αναίσθητη. Ότι είναι να γίνει θα γίνει είπα, και ότι γίνει, μας αρέσει δεν μας αρέσει, περνάει. Ίσως για λίγο, ίσως για πολύ..
  Μα τι έχω πάθει;;;
Την ανακούφιση να πέφτεις στο κρεβάτι και να αφήνεις το κεφάλι σου να βουλιάζει στο πουπουλένιο μαξιλάρι, το σώμα σου να ξεμουδιάζει αργά, βασανιστικά αλλά ανακουφιστικά χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, τίποτα τίποτα, μόνο το κενό, ούτε αυτό μπόρεσα να κάνω ποτέ. Με έπαιρνε πάντα πάνω από ώρα να αποφασίσουν τα μάτια μου να κλείσουν και να αποδράσουν από την γκρίζα πραγματικότητα. Ανέλυα τα πάντα.. Από τον καυγά με την κολλητή μου, τις υστερίες της μαμάς.  Ας μην πολυλογώ όμως.

Σου χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ, εσένα αγάπη μου, γιατί είμαι σίγουρη πως και αυτό το βράδυ όπως και το προηγούμενο όπως και το επόμενο εύχομαι, δεν θα σκεφτώ. Δεν θα σκάσω, δεν θα πάρω ούτε μια βαθιά ανάσα.
  
Απλά θα κοιμηθώ.
Καληνύχτα.
 xxx


#8
-ήλι.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Αγάπη, Έρωτας ή Πάθος --> ;


  Τι συμβαίνει όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα συγχέουν τον Έρωτα με το Πάθος; Τι συμβαίνει όταν αναζητώντας τον ιδανικό Έρωτα –που θεωρούμε ό,τι είναι πηγή της τέλειας ευτυχίας για τον καθένα από εμάς- σκοντάφτουμε πάνω στην τρέλα και την αγωνία του ερωτικού πάθους; Έρωτες μοιραίοι , πάθη ανεξέλεγκτα, που προκαλούν ζήλια, δάκρυα, αίμα, αυτοκτονίες, φόνους..
  Ο ερωτευμένος πολλές φορές φτάνει στα άκρα προκειμένου να μη χάσει την πολύτιμη αγάπη του άλλου μισού. Μήπως τελικά είναι τρέλα ο έρωτας; Μια αρρώστια; Ένα δηλητήριο;
 Κι η αγάπη;
 Μπορεί η αγάπη να είναι αποκύημα του έρωτα;





7
Ήλι.

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

My Happy Ending.


Και δηλαδή τι ΠΡΕΠΕΙ να νιώθεις όταν τελειώνει μια σχέση;

         
Όλοι κάθονται και σε πρίζουν για το τι είναι σωστό και το τι λάθος χωρίς να ξέρουν οι ίδιοι ποιο είναι αυτό. Στην τελική κανένας δεν είναι λάθος και κανένας σωστός. Όλοι έχουν από την πλευρά τους ένα άλλοθι στο έγκλημα που διαπράττουν. Αλλά τι πρέπει να νιώθεις; 
Αδιαφορία;
Θυμό;
Κενότητα;
Μελαγχολία;
Εγώ προσωπικά κατέληξα στο δοκιμασία.
   Σου πήγαιναν όλα μια χαρά, και η ζωή, το σύμπαν, σου έδωσε μία σφαλιάρα να σε δοκιμάσει. Να σε περάσει από μια δοκιμασία που βγήκα άτρωτη. Κάτι όμως που σε ανεβάζει ψυχικά γιατί βλέπεις πως έδωσες τον αγώνα σου. Τον καλύτερο σου εαυτό.
  Αφού ξεπεραστεί το στάδιο του τι στο διάολο νιώθω, περνάς στο στάδιο του ποιος τελικά νίκησε. Πάντα θα υπάρχει ένας νικητής και ένας χαμένος. Για μια ιστορία που πάντα καταφέρνει να έχει απρόβλεπτο τέλος.
  Όχι, όχι. Όχι σαν τις ταινίες. Αυτές έχουν happy end. Υπάρχει όμως χαμένος; Νιώθω το μυαλό μου κολλημένο. Τα μάτια μου θολά. Είναι άραγε η κούραση ή δάκρυα; Το στόμα μου στεγνό, ανίκανο να μιλήσει. Φοβούμενο μήπως πεί κάτι και τα χαλάσει όλα. Ποια όλα, τα εναπομείναντα καλύτερα.
 Φοβάμαι. Φοβάμαι  πως στα κομμάτια που έχουν απομείνει δεν μπορέσουν να συσσωρευτούν όλες οι αναμνήσεις. Όλες οι στιγμές. Μα ναι τώρα το συνειδητοποιώ. Μπορεί όντως το σύμπαν να μου επιφυλάσσει κάτι. Δεν εννοώ καλό τέλος. Αυτό είναι στα δικά μας χέρια. Εννοώ την αίσθηση ότι μάλιστα, κέρδισα!
Μα έμαθα να αγαπάω.
  Είναι και αυτό μέρος της αγάπης. Αυτό σημαίνει να αγαπάς κάποιον πραγματικά. Αν τον αγαπάς πραγματικά τον βλέπεις σαν προέκταση του εαυτού σου. Δεν τον αγαπάς απλώς γι αυτό που είναι για εσένα. Αγάπη είναι να ξέρεις πότε να παραιτείσαι.
 
Είμαι σίγουρη πια. Δεν έχασα. Δεν είμαι η χαμένη.

Άλλωστε οι χαμένοι δεν είναι ποτέ πραγματικά χαμένοι. Πολλοί θα τους προσφέρουν συχνότατα πολύ καλή αμοιβή για τον ρόλο του χαμένου. Μια προσφορά που δεν θα έκανα ποτέ οι πραγματικοί νικητές. Και θα την δέχονταν μόνο οι πραγματικοί χαμένοι.


- ήλι
#  6

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Θέλω ΧΕΙΜΩΝΑ.


    Για ποιόν λόγο κολλάνε όλοι με το καλοκαίρι δεν μπορώ να καταλάβω. Εμένα πάλι, πιο πολύ με γοήτευε ο χειμώνας. Το φθινόπωρο ίσως.. Η γοητεία της μελαγχολίας και συγχρόνως της ζεστασιάς που εμπνέει, να φταίει. Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός ότι περνάω χάλια το καλοκαίρι αυτό.

Από που άραγε να ξεκινήσω;

 Στον χρόνο που θα έπρεπε να έχω και δεν έχω;
Στην συνειδητοποίηση του ‘’όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο’’ κι όμως, και ο λόγος και η κατάληξη είναι χάλια;
 Στα ίδια και τα ίδια;
Στην διάθεση που όσο πάει χαλάει;
 Στα πρόσωπα που θα έπρεπε να είναι δίπλα σου και δεν είναι ή και ακόμα στα πρόσωπα που είχες δίπλα σου, αλλά πλέον δεν είναι πάλι, και θα έδινες τα πάντα να είναι;
Την αίσθηση να είσαι μόνος ενώ έχεις τόσους γύρω σου.

Το χειρότερο είναι οτι δεν περιμένω απάντηση.
  Γι’ αυτό λέω, ας έρθει ο χειμώνας.Να περάσει και αυτός ο χρόνος.

Και η ώρα βέβαια.
Κοιτάς, 15:44
Ξανακοιτάς, 15:46
Είναι ύπουλη ..Τη μια πάει γρήγορα την άλλη αργά…Σαν να σε μισεί και να πατάει πάνω στην αδυναμία της στιγμής σου…τικ τακ…τικ τακ…

Ξαφνικά κλίνεις τα μάτια και βλέπεις τους δείκτες να γυρίζουν, να γυρίζουν, να γυρίζουν…και μετά, τίποτα.
Ντριιιιιιιιιν. ’’Όχι..’’ good morning honey. Ναι.. Άνοιξες τα μάτια και αντικρίζεις πάλι τα ίδια.. Να άλλη μια μέρα.. Ίδια σε πολλά.. φωνές τσιριδες υστερίες…
-         τι ζητάς?
-         Ελευθερία.
-         Άλλο;
-         Την ησυχία μου.
-         Δεν θα την έχεις.
-         Το ξέρω.
-         Άλλος ένας χρόνος έμεινε.
-         Άντε! και πως θα περάσει;
-         Δύσκολα.
-         Αυτό το ξέρω.
  Και ναι αυτό θα πει καθημερινότητα.. να περιμένεις κάτι. δεν ξέρεις τι…άλλος ένας χρόνος είναι και θα περάσει. Εμείς; θα περάσουμε;;;

     Τι ονειρεύεσαι; Εγώ την Αθήνα το βράδυ…Με την φωτισμένη ακρόπολη…Την Ερμού γεμάτη με κόσμο…Τον κόσμο που δεν σε νοιάζει ποιος είναι και δεν τους νοιάζει ποιος είσαι…(αν το αγόρι σου σε έκανε τάρανδο, αν πέρασες το proficiency , ή τι μάρκα ήταν  το φόρεμα που  φόρεσες στο πάρτι το περασμένο Σάββατο) το καυσαέριο…τα διόδια στην εθνική τις συζητήσεις το βράδυ με το Μαρακι.…ωραία η Μυτιλήνη..
Αλλά σαν την Αθήνα….
Που θα πάει.
Άλλος ένας χρόνος έμεινε..
- ήλι.
# 5

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Disap-point-ed.


    Και τι γίνεται όταν σε απογοητεύει κάποιος; Κάποιος που αγαπάς και ενώ τον είχες, γύρισες ο κεφάλι και τον έχασες.

--Σκηνή # 1

     Χτυπιέσαι κλαις οδύρεσαι. Έχεις ρημάξει το λοβε ρέιντιο και έχεις καταναλώσει όλο το ράφι με τα σοκολατοειδή στο σούπερ μάρκετ και δεν σου καίγεται καρφί για τις θερμίδες που κατανάλωσες.

--Σκηνή #2

     Εντάξει, στεναχωριέσαι, κλαψουρίζεις λιγάκι αλλά μαζεύεσαι.
Μαζεύεις τα κομμάτια σου και προχωράς.

     Όπως όταν βλέπεις ένα σίριαλ και ξαφνικά στο σημείο που περίμενες σε όλη την σειρά να δεις, τσουπ, βάζει διαφημίσεις. Ε λοιπόν είσαι  και εσύ τώρα σε διαφημίσεις. Γιατί εσύ έκανες ότι έπρεπε. Ήσουν εκεί και περίμενες συνέχεια. Μια συνέχεια που δεν σου επέτρεψαν να ζήσεις.Διαλύοντας μια σχέση που δεν ανταποκρίνεται στις αξιοθρήνητες, εξωπραγματικές φαντασιώσεις του.
   Και εκεί που νομίσεις ότι είσαι άτρωτη σε σπάει σαν ενοχλητική κλωστή που κρέμεται από τον γιακά του. Και συνειδητοποιείς ότι τον αγαπάς, αλλά δεν είσαι πλέον ερωτευμένη μαζί του. Η αγάπη, απλή λιτή απύθμενη είναι αυτή που απομένει όταν ξεθωριάζει ο έρωτας. Όταν νοιάζεσαι για κάποιον και θες την ευτυχία του αλλά δεν τρέφεις καμιά αυταπάτη γι αυτόν. Μπορεί αυτό το είδος αγάπης να μην είναι τόσο συναρπαστικό και παθιασμένο σαν αυτό που ξεθωριάζει με τον καιρό. Σαν όλα αυτά που σε ξετρελαίνουν, αλλά τελικά, είναι το μόνο είδος αγάπης που μετράει πραγματικά.


Επέλεξα το νο 2.


Ήσουν αρκετά έξυπνος για να ξέρεις τι είχες. Αλλά αρκετά Βλάκας για να μπορέσεις να το κρατήσεις.


#4
-- 'ηλι.