Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Κι_ας_Είμαστε_όπωςΕίμαστε.


Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει:


«Η υπέρτατη ευτυχία της ζωής είναι η σιγουριά ότι μας αγαπούν, μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, ή μάλλον μας αγαπούν κι ας είμαστε όπως είμαστε>>



τα επιπλέον λόγια είναι περιττά νομίζω.




#16
ήλι.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

τα δικά μας φεγγάρια..

Καθόμασταν λοιπόν στο μπαλκόνι. Είμασταν όλοι εκεί.. Ξημερώματα πια. Μπορεί να τελείωσε το καλοκαίρι, αλλά είχε ακόμα ζέστη και τα τζιτζίκια ακόμη ακούγονταν. Είχα χουχουλωθεί στη δική μου γωνίτσα, τα μάτια μου έκλειναν κάπως από την κούραση. Οι άλλοι μιλούσαν τριγύρω, αλλά δεν τους άκουγα. 
- << ήλι δες το φεγγάρι!>>
- <<που καλέ?>>
- <<από πάνω σου ακριβώς.>>
Ήταν πανέμορφο. Δεν είμαι και πολύ του ρομαντικού όσο να'ναι, αλλα ήταν πραγματικά πολύ όμορφο. Δεν ήταν πανσέληνος, αντιθέτως είχε αρχίσει κάπως να μικραίνει, και είχε ένα απαλό πορτοκαλί. 
  Ξύπνησε λοιπόν εκείνη τη στιγμή, μια ανάμνηση που έιχα ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό. Την είχα κλειδώσει καλά, σε μια άκρη του μυαλού μου, και δεν την πείραζα.
Από φόβο μη την χαλάσω.
Που κι που έκλεινα τα μάτια και την ξαναθυμόμουν. Έτσι για να σιγουρευτώ πως θυμάμαι τα πάντα.
Την αίσθηση του μαύρου φορέματος στο σώμα μου, τον πόνο στα πόδια από τα τακούνια που βυθίζονταν στην άμμο, η μυρωδιά από το αεράκι της θάλασσας..
Αλλά πιο πιο πολύ απ'όλα, την αίσθηση να χάνεται το μικρό μου σώμα μόνο με ένα τέντωμα των χεριών σου...
Χαμογέλασα αφηρημένη..
μου λές εκείνη την στιγμή, ξαπλωμμένοι πάνω στην νωπή άμμο, 
<<δες το φεγγάρι!>> 
ήταν ακριβώς από πάνω μας. 
<<πόσο μ'αγαπάς;>>
<< μέχρι το φεγγάρι!>>
<<λες ψέμματα.>>
<<όχι  δεν θα σε προδώσω ποτέ!>>
Ναι αυτό ήταν ψέμματα.
Ξέρεις γιατί αγαπάω το φεγγάρι;
Γιατί όπου κι αν είσαι είναι το ίδιο.
Γιατί πάντα μπορείς να το κλείσεις στο δάχτυλο σου για οποιαδήποτε ευχή. Γιατί ακόμη κι αν είσαι μακριά, ακόμα κι αν απέχουν χιλιόμετρα το μόνο ίδιο που μας ενώνει είναι το φεγγάρι.
Γιατί είναι ίδιο σε κάθε άκρη του κόσμου.
Γιατί σου έιχα πει κάποτε,
<< βάλε στόχο το φεγγάρι, ακόμη κι αν αποτύχεις θα βρεθείς ανάμεσα στα άστρα..>>
Θυμάσαι τι μου είπες?
<<αφού βάλαμε στόχο το φεγγάρι, στο φεγγάρι θα πάμε!Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο. Γιατί ΕΓΩ μπορώ να σε πάω εκεί.Ακούς; Να το θυμάσαι.>>
Και με φίλησες.
Ναι όντως με πήγες στο φεγγάρι.ή τουλάχιστον προσπάθησες.
Εγώ όμως δεν ήμουν για μεγάλα.Μου αρκούσε μόνο ένα αστέρι...








<<ήλι; Τί σκέφτεσαι;Μ'ακούς;>>






#15
ήλι..

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

ευχαριστώ κυριούλη!/ σκάσε μου ένα χαμόγελο!

   Πέρασε κι αυτή η μέρα λοιπόν. Και δεν ήταν από τις ωραίες. Δεν είχε κάτι άσχημο για να χαρακτηριστεί έτσι, αλλά ήταν ακόμη στιγματισμένη από τις προηγούμενες, που ομολογουμένως είχαν πολλά, για να χαρακτηριστούν κάτι παραπάνω από άσχημες.Τουλάχιστον είχε ήλιο. (ο ήλιος για μένα είναι όπως η σοκολάτα-πηγή ευτυχίας.-)
  Αφού λοιπόν, ανάμεσα στην τύχη και την ατυχία μου, κοιτούσα το κενό σαν χαζή και περίμενα ένα θαύμα, - που ήξερα πολύ καλά πως δεν θα συμβεί, αλλά είχα ξεμείνει από επιλογές,- γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν άνθρωπο.
  Ακριβώς απέναντι μου.Το όλο σκηνικό, ήταν σαν να βγήκε από ταινία.
Δεν είμαι και πολύ διακριτική,-όσο να'ναι- και επιχειρώ να τον παρατηρήσω.
Ήταν μόνος του. Είχε παρόμοια στάση με εμένα.Σαν να περίμενε κάτι.Στο πρόσωπο του διαγράφονταν έντονα βαθειές ρυτίδες. Πρόδιδαν ότι είχε ζήσει πολλές στιγμές..Ανάμεσα στα φρύδια του, οι γραμμές ήταν πιο έντονες, που τον έκαναν να δείχνει πιο άγριος από ότι ήταν.Το δέρμα του ήταν απαλά μελαχρινό, αλλά όχι αρκετά για να τις κρύψει.Τα μάτια του ήταν βαθειά μέσα στις κόγχες,θολά, και ξεθωριασμένα μπλέ.Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα, αραιά..Στο χέρια του κρατούσε ένα χάρτινο κουτί, σαν αυτά των κοσμημάτων.Στο άλλο ένα τσιγάρο που σχεδόν τελείωνε, και φυσούσε τον καπνό αργά..Τα χέρια του ήταν τραχιά, ροζιασμένα, και έτρεμαν ελαφρά.Ηταν ντυμένος απλά, κάπως κομψά.
   Γυρίζω το κεφάλι απότομα. Συνειδητοποίησα οτι τον κοιτούσα επίμονα, και ντράπηκα.Μου έβγαζε ένα ανεξήγητο φόβο.Περιέργως εκέινος δεν κατάλαβε το επίμονο βλέμμα μου.Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.Σκέφτηκα να φύγω, πριν προλάβει όμως να μου περάσει η ιδέα το μυαλό, γυρίζει γρήγορα, και καρφώνει τα μάτια του πάνω μου. Είχαμε αρκετή απόσταση για να με πλησιάσει αλλά όχι τόση ωστε να μην βλεπω όλες τις λεπτομέρειες της παρουσίας του.Και τότε ΕΓΙΝΕ!
Το πρόσωπο του άλλαξε εντελώς.Η έκραφη του ξέφυγε από την αγριάδα, έγινε γλυκό και συγχρόνως μελαγχολικό.Δεν ήταν από τα ωραία χαμόγελα, αλλά και μόνο το τέντωμα των χειλιών του, σου περνούσε το μήνυμα της αισιοδοξίας, με τα πιο γλυκά και όμορφα λόγια. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόση δύναμη κρύβει ένα χαμόγελο!μου έφτιαξε την ημέρα, γιατί ήταν σαν να μου έλεγε ''κοίτα και εμένα!κοίτα τι έχω περάσει, κι όμως, είμαι εδω!μπορείς!'' με γέμισε με ευχάριστες σκέψεις, μόνο με ένα χαμόγελο!Σας χρωστάω λοιπόν κυριούλη ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μου τυλίξατε την ημέρα σε ένα πανέμορφο χαρτί τυλίγματος, βάλατε όόόλα τα άσχημα σε ένα κουτάκι, και κατάλαβα πως : όταν δεν νιώθεις καλά, μέτρα γύρω σου χαμόγελα! (μπορεί να θες στην αρχή να τους χτυπήσεις που είναι αυτοί χαρούμενοι κι εσύ όχι, αλλά περνάει, είναι κολλητικό!) ή όταν θέλεις να κάνεις έναν άνθρωπό σου να νιώσει καλύτερα, αφού πέρασε μια απαίσια εβδομάδα, απλά χαμογέλασε! H δύναμη του σημαίνει πολλά!
ετικέτα [?] -- > ηθικό δίδαγμα ημέρας!


#14
Ηλιάν-

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Αρχή/τέλοΣ.


  << Κάποιοι λένε πως το Τέλος πονάει και είναι δύσκολο..
Άλλοι λένε πως κάθε Τέλος γεννάει μια καινούρια Αρχή..
Όταν όμως η Αρχή και το Τέλος σου είναι ένας άνθρωπος..Τότε η κλωστή που έχεις δέσει στην καρδιά σου σπάει..Η καρδιά σου θρυμματίζεται και εσύ παρατηρείς σαν απλός θεατής το Τέλος.και τότε πίστεψε με..Καμία Αρχή δεν είναι ικανή να σε κρατήσει ψηλά.>>
--Απλά πέφτεις.




#13
ήλι.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

ΣταμάταΠιαΝαΤρέχεις.- -

Τρέχεις από την αλήθεια σου.
Δεν θες να την δεις.
Προτιμάς να κοιτάς σε ψεύτικους καθρέφτες από το να αντικρίζεις τους αληθινούς και να πληγώνεσαι.
Νόμιζες πως με το να τρέχεις την νικούσες κιόλας. Μα πόσο λάθος.
Κουράστηκα όμως.
Ιδιότροπη; Ίσως να'μαι λίγο.
Τρελή; Άλλο τόσο.
  Όσο μ'αφήνεις νιώθω πως σε χάνω. Όσο σε έχω νιώθω ότι πνίγομαι.
Κι όμως ήσουν τόσο απασχολημένος στο να τρέχεις, να προσπαθείς, να τρελαίνεσαι και να τα χάνεις, που δεν εκμεταλλεύτηκες και έζησες αυτές τις μικρές στιγμές..Αυτές που στην τελική μετράνε πραγματικά. Αυτές οι στιγμές που οι αναμνήσεις τους σε χαϊδεύουν απαλά σαν τα κύματα της θάλασσας, άλλες φορές απαλά και κρύα, ανατριχιάζοντάς σε, και άλλες φορές δυνατά, ώστε όλος ο αφρός την θάλασσας να σε καλύπτει.. Και έρχονται συνέχει κύμματα.. Το ένα μετά το άλλο.
  Μετά στο τέλος ανακαλύπτεις τα λάθη σου. Όσο και να σε πονάνε αυτές οι αναμνήσεις, αυτές μένουν. Με το να τις αποφεύγουμε δεν καταφέρνουμε κάτι. Ίσα ίσα χάνουμε. Εμείς διαμορφώνουμε την ζωή μας. Ο πόνος όμως πάντα μένει.
  Γι αυτό μάλλον έτρεχες.
Συνειδητοποίησα όμως οτι  ο χρόνος δεν απαλύνει τον πόνο. όχι, όχι ούτε τις πληγές.Οι πληγές παραμένουν ,απλώς με τον καιρό εμείς οι ίδιοι βάζουμε κάποια όρια, όρια για καθετί άσχημο κι αν πλησιάσει τις πληγές αυτές που φοβόμαστε μήπως τις επιδεινώσουν..Ο χρόνος μπορεί ίσως να βοηθάει, οι πληγές όμως ότι και να το κάνεις πάντα μένουν. Γι αυτό ΖΗΣΕ!


Για τα καλύτερα που έπονται...


#12
ηλιάνα.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

και πάλι παιδί. damn, i grew up.


5 Σεπτεμβρίου 2002
ημέρα Πέμπτη.
Στο δωματιάκι μου.

   Το καλοκαίρι δεν πρόλαβε καλά καλά να τελειώσει, κι όμως σήμερα το πρωί ένιωσα ένα κρύο αεράκι να διαπερνά το σεντόνι μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και καθώς έβλεπα τον ουρανό σιγά σιγά να ξεθωριάζει από το μαύρο αποφάσισα να σηκωθώ. Άνοιξα διάπλατα τις κουρτίνες κι ήταν όλα γκρι.. Όπως την πρώτη μέρα σχολείου ή  όταν ξυπνάς χαράματα σε μια μέρα που επρόκειτο να βρέξει. Κι όμως δεν θα έβρεχε. Άνοιξα το παράθυρο και μύριζε έξω υγρασία. Έψαχνα στα γύρω σπίτια να βρω ένα φως να δω αν ξύπνησε κανένας τέτοια ώρα, όπως εγώ. Κανείς. Κι όμως με την άκρη του ματιού μου είδα το περίεργο παιδάκι που μένει δίπλα. Μόλις μετακομίσανε. Είναι πιο μικρή από εμένα. Εγώ θα πάω Τετάρτη. Μου παίρνει συνέχεια τις κούκλες. Η μαμά λέει δεν πειράζει γιατί δεν έχει παιχνίδια. Έχει όμως κουταβάκι.. Εγώ δεν έχω.. ο μπαμπάς δεν θέλει. Δεν πρόλαβα να την χαιρετήσω. Έκλεισε τις κουρτίνες. Το χλωμό της πρόσωπο χάθηκε πίσω το χοντρό ύφασμα.. Αλήθεια γιατί είναι τόσο χλωμή;
 Ίσως της δώσω τελικά μια κούκλα μου…

Γιατί απλά τότε δεν φοβόμασταν τίποτα.. Γιατί όλα μας τα προβλήματα μας φαίνονταν μεγάλα.. Αλλά ήταν τόσο, μα τόσο μικρά.. 

Να έπαιζα ακόμη με τις κούκλες μου…

#11
ΉλΙ