Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

2012, here I come!

Αλλη μια χρονιά λοιπόν έφτασε στο τέλος της.
Δεν μπορώ να μην το παραδεχθώ ότι το 2011 ήταν μια άθλια χρονιά.
Κι όμως δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτήν.
Έχω αρχίσει και πιστεύω το κλισέ οτι ''όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο''
Σε ορισμένες περιπτώσεις βέβαια ακόμα τον ψάχνω.
Έφτιαξαν φιλίες, χάλασαν φιλίες, γεννήθηκαν έρωτες, χάθηκαν έρωτες..
πρωτόγνωρες στιγμές..Αισθήματα, που κράτησαν λίγο.Άγχοι πιέσεις, χαμόγελα και ζεστές αγκαλιές.Ωραία φιλιά χωρίς όμως νόημα, και λόγια που τα πήραμε πίσω.
Γενικότερα λοιπόν ήταν πολύχρωμη χρονιά.Όλοι αλλάξαμε.Κοιτάμε πίσω και αν και όλα ήταν τόσο κοντινά, μας μοιάζουν μακρινά..






Δεν έχω να ευχηθώ τίποτα το ιδιαίτερο.
εύχομαι το 2012..... 
Να μην καταστραφεί ο κόσμος.Να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα, να περνάμε καλά, να χαμογελάμε, και ο χρόνος αυτός να μας επιφυλασσει  μονο χαρούμενεσ μερες..Να έχουμε ατομα δίπλα μας που μας αγαπάνε, μασ στηρίζουν, γιατί αυτό είναι από τα σημαντικότερα πραγματα στην ζωη μας.Tελος καλη επιτυχια στα παιδια που δίνουν φέτος.ευχομαι να πραγματοποιηθουν ολα τους τα ονειρα και μετα απο εναν δυσκολο χρονο να δικαιωθουν

φιλακια πολλα και χαρουμενο 2012 

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

''...χωρίς εσένα''



Όμως ξέρω μια μέρα,ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.


Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Όταν μένει σημάδι, από ψεύτικο χάδι,
ξενυχτά μια πληγή,
πάλι ως την αυγή.

Μοναξιά το λιμάνι, σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μες στη νύχτα μου αυτή..




-για την φίλη μου που με νιώθει και την αγαπώ πολύ-
ήλι.



Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

it was the night before christmas....

  
Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν σήμερα.
ο καιρός το έπαιξε καλός και σταμάτησε η βροχή.Tρελαίνομαι για παγωμένο καιρό και μπλέ ουρανό.
Ήρθε το αδερφάκι μου, κατεβήκαμε κάτω.Τα χέρια όλων ήταν γεμάτα σακούλες σακουλάκια, δώρα όλο κορδέλα και χρυσόσκονη.
Όμορφες εικόνες.
  Θυμάμαι την παραμονή Χριστουγέννων όταν ήμουν μικρή.Ήταν η αγαπημένη μου μέρα.Εκείνη και η επόμενη φυσικά.
Η μαμά μου διάβαζε το ''night before christmas'' κάθε χρόνο, ένα βιβλίο από τότε που ήταν κ εκείνη μπεμπέ. Οι σελίδες έχουν αρχίσει να φεύγουν. Αλλά οι όμορφες εικόνες του κλασσικού παραμυθιού δεν έχουν αλλοιωθεί καθόλου..Καμία σχέση με τα σημερινά παραμύθια.
Κάθε βράδυ λοιπόν πριν κοιμηθώ.
Αφήναμε κ ένα πιατάκι με διάφορα μελομακαρονάκια κουραμπιεδάκια σοκολατάκια κ ενα ποτήρι γάλα, για τον Αι-Βασίλη. Φυσικά σηκωνόμουν από το χάραμα, πρώτη πρώτη κ έβλεπα τα φωτάκια του δεντρου αναμμένα, κ από κάτω δώρα, πολλάάά δωρα, και το πιατάκι άδειο με λίγα μόνο ψίχουλα, έτσι, αποδεικτικά στοιχεία της παρουσίας του.
Βέβαια μου ήταν πολύ περίεργο που σε εμάς ο Αι-Βασίλης ερχόταν Χριστούγεννα και σε όλα τα άλλα παιδάκια της Ελλάδας ερχόταν πρωτοχρονιά, αλλά ο παππούς μου έλεγε πως εμείς πάμε με τα αμερικάνικα ωράρια..(μυρτώ μην σχολιάσεις δεν φταίω!)
πόσο μου λείπει.
Τέλος πάντων, τα χρόνια περνάνε και η κάθε παραμονή είναι διαφορετική.. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτή, εύχομαι πάντως να είναι από της καλές.


καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους,
και να θυμάστε πως το ομορφότερο δώρο δεν τυλίγεται, είναι μέσα μας 

xxxx

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

και μετράμε ανάποδα.


έτσι για να μπαίνουμε λίγο στο κλίμα.
Άκουγα ράδιο σήμερα, ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο.Έβλεπα από το τζάμι όλα τα στολισμένα σπίτια, λαμπάκια αστεράκια κτλ..Η φωνή πίσω στο μικρόφωνο, είπε πως σημασία δεν έχουν ούτε τα δώρα, ούτε το τέλειο περιτύλιγμα, ούτε η πιο πιασάρικη ευχή..Oύτε το πιο όμορφα στολισμένο δέντρο.. Aλλά αυτό που έχουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας... γιατί μπορεί το τζάκι και το φως από τα λαμπάκια να δημιουργούν μια όμορφη ζεστή και θαλπωρική ατμόσφαιρα..Aλλά εν τέλη.. όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία χωρίς τους ανθρώπους δίπλα μας..Aυτούς που μας αγαπάνε, και μας δείχνουν την αγάπη τους, μετατρέποντας στην στο πιο ζεστό χαμόγελο.
Και είχε δίκιο!

καλό βράδυ λοιπόν.

-5μερες

xxx 

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

σχολείο.και καλά--

μέλλον.
Aυτό είναι που θα μας φάει!
Έχω πλέον αγανακτήσει.
Απλώς κουράστηκα.
Μας έχουνε βάλει σε ενα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δεν εξελίσει ανθρώπους, αλλά μηχανές.
Έχουμε μπει στην παγίδα εκείνη των παπαγάλων και μας δίνουν τροφή την υποτιθέμενη γνώση.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο πια να πω.άραγε δεν υπάρχει κανενας που να μπορει να σηκωθεί να ξεσπάσει να φωνάξει και να απαιτήσει μια ΣΩΣΤΗ αλλαγή? Εδώ πλεον, γίνονται αλλαγές, κι αντι να χαιρόμαστε που υποτίθεται πηγαίνουμε μπροστά, φοβόμαστε!
Περνάμε κενές σχολικές χρονιές, όχι για να μορφωθούμε, σε όλους τους τομείς, να γίνουμε δηλαδή καλύτεροι άνθρωποι, αλλα για να φτάσουμε στο τελευταίο στάδιο, το οποιο θα καθορίσει αν είμαστε ικανοί ή όχι για να φοιτήσουμε σε ένα πανεπιστήμιο.Δηλαδη για πιο λόγο να μην καθορίζει το ίδιο το πανεπιστήμιο ποιος είναι ικανός να αποφοιτήσει από αυτο και ποιός όχι? Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να πω, πως πλεον έχουμε καταντήσει να κάνουμε εκπτωσεις στα όνειρα μας.Μα τι λεω.. Έχουμε πάψει να ένουμε όνειρα, Έχουμε μια ''ιδέα'', που κατα βάθος ξέρουμε πως το πιο πιθανο να μην υλοποιηθεί. Στερείται τα όνειρα αυτό κάνετε. Ζούμε για να βρούμε μια δουλειά και να πληρώνουμε το ενοίκιο, κι όχι για να ζούμε, απλά. Λείπει η ευτυχία.
Όποιον και να ρωτήσω δεν πρόκειται να μου πει πως ειναι ολοκληρωτικά, αμετάκλητα  ευτυχισμένος.
Είναι πολύ θλιβερό, η Ελλάδα να διώχνει τα παιδιά της.Όσο ανώριμοι έιμαστε, άλλο τόσο ώριμοι είμαστε ωστε να εκφράσουμε την δυσαρέσκεια μας. Ναι, όλα πάνε κατα διαόλου, έιναι πλέον παγκόσμια γνωστό.Αυτά λοιπόν που μπορούν να διορθωθούν. Γιατί δεν διορθώνονται?Ιδου η απορία....


όπως καταλάβατε, έχω αγανακτήσει. 


καλό βράδυ.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

κι άσε με μέσα του να ζώ...



το πιο γλυκό σου ψέμα να φτιάξεις για μένα κι άσε με μέσα του να ζω...


από τα αγαπημένα μου..


Αλλά εγώ δεν ήθελα ποτέ ψέμματα.
Ήθελα μια γλυκιά και τρυφερή πραγματικότητα, μια ολόδική μου αλήθεια.


Τώρα όμως, έτσι για να νιώθω καλύτερα, καταφεύγω στο ψέμα. Πονάει λιγότερο..Ξέρω πολύ καλά ποιά είναι η αλήθεια.. Αλλά τουλάχιστον τις αυταπάτες τις κάνουμε και τις πλάθουμε εμείς, ανάλογα με τα δικά μας θέλω.. Γι αυτό σου λέω, κάνε τουλάχιστον το ψέμα να είναι τόσο απλό, τόσο μικρό, και τόσο όμορφο...


ότι ακριβώς δεν είσαι εσύ.






μα ρε ηλιανάκι, αυτό αγάπησες, 
το άπιαστο.


soleil σου.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

WAKE UP!



Έβλεπα λοιπόν χθές μια ταινία, από αυτές τις παλιές, τι ρομαντικές, και ξαφνικά σε μια σκηνή, τρέχει το αγοράκι, την μέρα των Χριστουγέννων, πρωί ακόμα, όλα παγωμένα κι χιονισμένα στο κρεβάτι της μαμάς, έχει αναψοκοκκινίσει και της φωνάζει, ''Wake up!IT'S CHRISTMAS!''


Και εκεί χαμογέλασα.


Μα αυτό είναι που λείπει. Ναι φυσικά, όλοι στολίζουμε δέντρα, κάνουμε γλυκά, πίνουμε ζεστή σοκολάτα, -αχ αν έχει και marsmellows- ανάβουμε και το τζάκι, αλλά λείπει ο ενθουσιασμός. 


Λείπει αυτή η παιδική σπίθα από τα μάτια μας, αυτή η υπερκινητικότητα  και η θαλπωρή που ζεσταίνει τα σπίτια και τις καρδιές μας.


Τα έχουμε κάνει όλα θέμα κουλτούρας, να προλάβουμε να φύγουμε από την δουλειά, να προλάβουμε να στολίσουμε το δέντρο, να προλάβουμε να  πάρουμε τα δώρα, να προλάβουμε να κάνουμε το τραπέζι..


Γίνονται όλα αυτά, αλλά δεν τα ζούμε.


Παλαιότερα, κλείναμε τα μάτια και βυθιζόμασταν στις ιστορίες τύπου ''night before christmas''  την παραμονή, κάτω από τα σκεπάσματα, να σκεφτόμαστε την επόμενη μέρα και να χαμογελάμε..
Να χουχουλιάζεις με τα φώτα σβηστά και τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβήνουν ρυθμικά, να τα παρατηρείς..
 Να φορτίζεις την φωτογραφική γιατί είσαι σίγουρος οτι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι αξέχαστα. Κάτι το δεδομένο.


.....η μαγεία λείπει.
η μαγεία αυτή του Santa,η μαγεία αυτή των δώρων κάτω από το δέντρο. Η μαγεία αυτή των stockings στο τζάκι.
Το σίγουρο χαμόγελο.




Κλείνω λοιπόν τα μάτια και ευελπιστώ πως τα τέλη Δεκεμβρίου κάπως έτσι θα είναι.. Τόσο όμορφα!





καλό βράδυ κι ένα ακόμα πιο όμορφο σαββατοκύριακο! 
ήλι