Υπάρχει κάποια στιγμή στην ζωή σου, που λίγο πριν κλείσεις τα μάτια να κοιμηθείς, και λίγο πρίν τα ανοίξεις το πρωί, ψελίζεις μία λέξη τόσο σιγά που ίσα ίσα μπορέις εσύ ο ίδιος να ακούσεις.Κι αυτή είναι τέλος.Περνάνε οι μέρες οι μήνες. Και αυτή η λέξη έχει ανακαθήσει πιο καλά στους γκρεμούς των χειλιών σου και τώρα πια μπορείς και την ακούς.Πέρνεις μια βαθιά ανάσα και καταλαβαίνεις πως ήρθε η στιγμή να την φωνάξεις, όχι στον κόσμο αλλά σε σένα.Είναι πολύ δύσκολο αυτό.Όταν όσα μοιράζεσαι ακόμα και το κάθε άκρο της ζωής σου, το σπίτι σου, τους ανθρώπους σου, την καρδιά ,σου τις σκέψεις σου, το κάθε κύτταρο του κορμιού ,σου ξαφνικά να βρεθούν μετέωρα με μόνο κτήτορα εσένα τον ίδιο.Δυστυχώς όμως οι αναμνήσεις δεν σβήνουν.Γελάνε από πίσω σου κοροϊδευτικά και βρίσκουν την ευκαιρία να σε τρυπήσουν με τα μικροσκοπικά καρφάκια τους.
δύσκολες μέρες έρχονται,
κι ακόμη πιο δύσκολες νύχτες,
με προσευχές στο φεγγάρι να σε προσέχει.