Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

γειά σου λοιπόν''

αντίο.
πόσες φορές το έχεις ακούσει.
ή μάλλον, πόσες φορές το έχω ακούσει.
μερικές φορές, σου κόβεται η ανάσα, και νομίζεις πως και με αυτό το αντίο πεθαίνεις και εσύ.
εικόνες, κολλημένες η μια πίσω στην άλλη, να σου κάνουν νοήματα να θυμηθείς πως κάποτε αγάπησες..
και εξακολουθείς να αγαπάς.
είχα πει πως παραδόθηκα τυφλά..δεν το μετάνιωσα.
[......]
περνάει ο καιρός.
το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε.
έμαθε πως δεν μπορεί να έχει όσα θέλει, και πως οι άνθρωποι είναι σκληροί.
αδίστακτοι.
μπορούν να σε πατήσουν να σε πονέσουν και να σου κλέψουν συγχρόνως την καρδιά, ρουφώντας όση ζωή έχεις μέσα σου και μετά ξεφυσώντας σκορπάνε τα κομμάτια σου παντού.
τότε όμως δεν το αντιλαμβάνεσαι. Tο τοπίο είναι πολύ γεμάτο και οι λεπτομέρειες δεν φαίνονται.Kρύβονται πίσω στα μεγάλα ψέμματα.
Tο κοριτσάκι μεγάλωσε, και έμαθε να λεέι αντίο..
κι ας μην το έχω ακούσει πίσω ακόμα..






- έχω μπερδέψει πολλούς, το πιστέυω.-
κι εμένα.
καλο βράδυ.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

μαθαίνουμε.



Το έχω ξαναπεί, πως ποτέ δεν ξέρουμε αρκετά έναν άνθρωπο.
Όσο καιρό κι αν είσαι μαζί του, όσα κι αν έχεις περάσει.
Η τελευταία βδομάδα, πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήταν και η καλύτερη.
Ευτυχώς φτάνει στο τέλος της, και κορυφώθηκε με έναν επίσης άσχημο τρόπο.
Δεν ξεφεύγει πολύ από ταινία.
Η όλη ιστορία, είχε όμως και τα θετικά της.
ΜΆΘΑΜΕ.
Καταλάβαμε πως οι άνθρωποι έχουν πολλά πρόσωπα.
Πιο πολλά από όσα νομίζουμε.
Προβάλουν το καθένα την κατάλληλη στιγμή, και έχουν την εκπληκτική ικανότητα να εναλλάσσουν τα πρόσωπα αυτά με τέτοια ευκολία, δίχως τύψεις. Δίχως ενδοιασμούς.
Ειρωνεία έτσι; Μπορούσες κ έβλεπες μέσα στα μάτια τους τον έρωτα, την αλήθεια, τον πόνο. Τελικά όμως, μέχρι κ τα μάτια λένε ψέμματα.
Έχεις δημιουργήσει μέσα στο μυαλό σου μια εικόνα για κάποιον,ότι ανεβαίνει όμως κατεβαίνει δεν λένε;
Δεν θέλει πολύ.
στο τέλος όμως, όλοι μπαίνουν στην θέση τους, όσο κι αν άργησε.


το ερώτημα είναι, αν είναι δυνατόν να σωθεί έστω και λίγη περιφάνεια, έστω και μια σταγόνα φιλότιμου.


αμφιβάλλω.


καινούρια εβδομάδα αύριο, καινούρια αρχή, με γεύση σοκολάτα. 




στις φίλες μου. 

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

nothing lasts forever, sweetheart.


Πράγματι, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Δεν σημαίνει όμως πως τελειώνει. 
Πονάει όταν το συνειδητοποιείς.
Νιώθεις πως έχεις ένα περίεργο, τεράστιο βάρος, από αυτό που όταν αναπνέεις νομίζεις πως θα φύγει, κι όμως μόλις ξεφυσάς γυρίζει πίσω.
Νιώθεις και ένα τεράστιο κενό.
Αυτό είναι το χειρότερο..
Τί σκέφτομαι;
θάλασσα.
ναι αυτό σκέφτομαι.
την αιωνιότητα την νιώθεις τόσο κοντά..Λίγο ακόμα και θα την ακουμπήσεις στα ακροδάχτυλα σου..
Τρομακτικά κοντά...
να σου υπόσχεται πως θα είναι εκεί.Ότι κι αν συμβεί.
Ξέρεις πως η τρικυμία δεν κρατά πολύ..Περιμένεις..
Βρίσκεται παντού.Άλλες φορές τόσο κοντά που νομίζεις πως θα σε πνίξει..Κι όμως δε κουνιέσαι.Δεν κάνεις καμία κίνηση να την αποφύγεις.Έχεις το στόμα ανοιχτό και αφήνεις το νερό να σε πνίξει να γεμίσουν τα πνευμόνια σου νερό και να μην αφήνεις κανέναν να σε σώσει.
ανοίγεις τα μάτια και ζεις ακόμα.
περίεργο έτσι;
τα χείλη σου έχουν γεύση αλάτι..


κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι αιώνιο.
τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
ανοίγεις τα μάτια και ακόμη πνίγεσαι, τα κλείνεις και ζεις.
σκοτάδι.

ούτε κι εγώ με καταλαβαίνω..                                        

αυτό το ''για πάντα'' με σκοτώνει.         
Κι άν μείνει τ'όνειρο μισό,
κι αν το φιλί χαθέι κι αυτό,
ένα να λές σαν να'ναι χθές..
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...