Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

καλοκαιρινά ραντεβού


 Tα μαλλιά της ήταν ακόμη βρεγμένα, και το πρόσωπο της ξαναμμένο από τον ήλιο και την αμηχανία που της προξενούσαν τα μάτια του. Ευχόταν από μέσα της τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Να τα βλέπει αυτά τα μάτια το πρωί και να ξέρει πως είναι δικά της.Ήταν όμως απαγορευμένη ζώνη τα χείλη του, το σώμα του, τα χέρια του.
  Ξάπλωσε δίπλα του, κρατούσαν κ οι δύο την αναπνοή τους γνωρίζοντας πως είναι λάθος. Γιατί όμως το αισθανόταν τόσο σωστό; Ανήκαν και οι δύο αλλού. Εκείνη την στιγμή όμως μακριά από όλους κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, μόνοι σε ένα δωμάτιο, πασαλειμμένοι ακόμη με αλάτι δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Αφέθηκαν σε κάτι που το ήξεραν καιρό πως τους καλούσε. Οι χτύποι της καρδιάς τους άρχισαν να χτυπούν με μανία, νόμιζες πως θα ξεριζωθούν από το στήθος τους.Οι αναπνοές τους ήταν γλυκές, γρήγορες, σχεδόν ρομαντικές, και οι αγκαλιές τους δροσερές.. Φοβήθηκαν μήπως τους πιάσουν, μήπως αυτή η πράξη τους καταδίκαζε.
   Της ψιθύριζε γλυκά και την έκανε να νιώθει σαν μικρό παιδί.στο τελος αφέθηκαν, χαμογελούσαν κι οι δυο και ήξεραν πως οι επόμενες μέρες θα ήταν περίεργες. Είχε ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι, να νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι, να σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορείς να χαμογελάσεις.Ακόμη κι όταν ξέρεις πως δεν πρέπει.Είχε ξεχάσει πως το καλοκαίρι είναι γεμάτο από έρωτες ανεκπλήρωτους, όνειρα τρελά, αλκοόλ που κάνει το αίμα σου να κυλάει γρήγορα στις φλέβες σου.
  Ερωτεύτηκε το πρόσωπο που της έδειξε τα αστέρια, που την κράτησε κρυφά από το χέρι, που την φίλησε χωρίς να διστάξει, την κοίταξε με τα μαύρα μάτια του και της επιβεβαίωσε όσα εκείνη απεγνωσμένα δεν έπρεπε να νιώσει.
   Ανήκε όμως αλλού, η επιστροφή ήταν δύσκολη, αλλά κατάλαβε πως τόσο καιρό η έλξη ήταν αμοιβαία, κι ας θάφτηκαν όλα κάτω από την άμμο, ενός καλοκαιριού,που θα κάνει τις καρδιές τους να μην ξεχάσουν ποτέ.



σ'ευχαριστώ

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

heaven ρε guys!

    Πρέπει να παραδεχτώ, πως καταφεύγω στο να γράφω εδώ, μόνο όταν είμαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού ή κατάθλιψης.
   Είχα χαθεί αρκετά, μια ένδειξη ότι επιτέλους είμαι καλά και απολαμβάνω το καλοκαίρι μου με όσο το δυνατόν λιγότερες γκρίνιες. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν κατάφερα με την μια να τα επεξεργαστώ για να τα αποτυπώσω. Πέρασαν πολλές νύχτες αϋπνίας, που για να περάσουν έκανα αυτές τις αναλύσεις.
  Έκανα αρχικά ένα ξεκαθάρισμα, ή μάλλον κατηγοριοποίησα τους ανθρώπους γύρω μου σε οικογένεια, -και δεν εννοώ άτομα που απλώς μοιραζόμαστε το ίδιο DNA- σε κολλητούς, φίλους, γνωστούς, και τέλος αυτούς που δεν αξίζουν ούτε καν ένα νεύμα του χεριού μου. 
  Οι γονείς μου, μου είπαν πως είναι περήφανοι για εμένα, μια λέξη που με έκανε πραγματικά χαρούμενη, καθώς αναγνώρισαν τις προσπάθειες μου, γιατί, ας είμαι ειλικρινής, δεν είναι και οι πιο κατανοητικοί άνθρωποι. 
Μάλλον σε λίγους μήνες θα είμαι επίσημα κάτοικος της πάτρας, μακριά από το σπίτι, και είναι χαρούμενη κ τρομοκρατημένη μαζί.
Προβλέπω σκάνδαλα στην πόλη, και δεν με χαλάει καθόλου.
  Είμαι μόνη μου κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Μου κακοφαίνεται που δεν είναι εκεί το πρόσωπο. - η πηγή κατάθλιψης μου που ανέφερα προηγουμένως-.
Μετά λοιπόν απο μια εβδομάδα κατάθλιψης και δολοφονίας της δίαιτάς μου,  βουτώντας ανελέητα και δίχως τύψεις στη μερέντα κ παγωτό, συνήλθα και πατάω στα πόδια μου. Αυτή την φορά σηκώθηκα και μάλιστα μόνη μου και έτσι σκοπεύω να μείνω. Όσο να ναι 3 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα.
  In the meantime, θα βρίσκομαι στην ξαπλώστρα μου, θα καίω τις πατούσες μου στην άμμο, θα κάνω προσπάθειες να μαυρίσω, αν κ είναι άσκοπες,και θα βουτάω στην θάλασσα. Ναι, thats heaven for me.
καλά να περνάτε όλοι.
φιλάκιαα!