Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Φιλοσοφίες.


Το καλοκαίρι έιναι η εποχή του έρωτα, βασικά, του απαγορευμένου και παράφορου έρωτα.
Είναι πολύ διαφορετικό από τον χειμώνα, τότε είσαι λιγότερο ζαλισμένος από τον ήλιο, την θάλασσα και την τρέλα που κουβαλάει η αίσθηση ελευθερίας και η απαλλαγή ευθυνών.
Είναι τότε που τα φρουτώδη κοκτέιλ κάνουν τα χείλη σου να έχουν γεύση φράουλα, τότε που γελάς δυνατά και χορεύεις με αγκαλιές και σε μελωδίες που στο τέλος αφήνουν και από ένα πεταχτό φιλί, ξέρεις από αυτά που ‘’μένουν μεταξύ μας’’.


Έτσι λοιπόν έγινε.
Υπήρξε μία έλξη όλο τον χειμώνα που κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Κλεφτές ματιές και αγγίγματα, και όλη αυτή η αίσθηση του επικίνδυνου και απαγορευμένου εξιτάρει..
Τις σημαντικές στιγμές εκείνος και εκείνη όμως τις μοιράζονταν με άλλους.
Απιστία.

Είναι κρίμα, όταν έχεις μια σχέση και νιώθεις πνιγμένος και κουρασμένος από αυτήν.
Οπότε βρίσκεις υποκατάστατα που σε κάνουν και νιώθεις όπως τον πρώτο καιρό…
Τότε που ένιωθες ακόμα κόμπους, και το βράδυ σε έπερνε ο ύπνος αργά με το κινητο στο χερι ,και ένα μισοτελειωμένο μήνυμα για καληνύχτα που δεν πρόλαβες να στείλεις..


Καλά όλα αυτά, εξακολουθεις όμως και είσαι σε ένα δίλημμα.
Δεν μπορείς να πεις πως αγαπάς, αλλά ίσως με τον καιρό να αγαπήσεις.
Αν όμως ήταν τόσο ξεχωριστό για ποιόν λογω επιχείρησες εξ αρχής να βρεις άλλού ευτυχία και όχι εκεί που σου την έδινε απλόχερα το πρόσωπο που μοιραζες τόσες στιγμές;

Εκεί είναι που δεν μπορώ να καταλάβω την σημασία της απιστίας.
Δεν μετανιώνεις που το έκανες, αλλά δεν θα ξαναγίνει,
Σε οδήγησε στο να το κάνεις, αλλά δεν θες να γυρίσεις σελίδα.
Είναι τόσο ξεχωριστή και την αγαπάς τόσο πολύ, αλλά, μισό λεπτό, αν ήταν όλα αυτά όσα λες δεν θα το έκανες αυτό.
Μου αρέσεις αλλά δεν είναι αρκετό.

Ακόμα το ψάχνω.




καλή week σε όλους


Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

χείλη κλειστά..

Η ώρα ήταν αργά το απόγευμα, εκεί που ο ήλιος είχε αρχίσει μόλις να κατεβαίνει, και ο ουρανός είχε τις περίεργες αποχρώσεις του μωβ κ πορτοκαλί που αγαπούσε.Καθόταν στο μπαλκόνι με τα μπλε κάγκελα, κοιτούσε απέναντι την θάλασσα, που είχε αγριέψει, και ηρεμούσε. Κοιτούσε την προβλήτα, τα ταβερνάκια, τα ποδήλατα, και τους καμένους από τον ήλιο τουρίστες να γελάνε. Ήξερε πως την επόμενη μέρα, που έμπαινε ο Αύγουστος έφτανε και η ώρα της αναχώρησης της, και δεν ήθελε. Ειχε συνηθίσει την απλή αυτή καθημερινότητα και της άρεσε η ηρεμία ενός άγνωστου τόπου, μακριά από όλους αυτούς που της προξενούσαν προβλήματα.Περνούσε την μέρα της στην παραλία, ακούγοντας τα κύματα. Δεν έβλεπε το ρολόι της, άφηνε την ώρα να περνάει χωρίς να έχει τύψεις ή να σκέφτεται πως έχει κάτι να κάνει.Διάβαζε τα αγαπημένα της βιβλία,περπατούσε με την φίλη της, τραγουδούσαν στον δρόμο και επιτέλους μπορούσε και ενέπνεε..
Είχε αφεθεί, και άφηνε τις σκέψεις τις να εξερευνούν άγνωστα σοκάκια του μυαλού της..πήγε αρκετά μακριά από τους γνωστούς δρόμους που οδηγούσαν σ' Εκεινον..
  Tην στιγμή λοιπόν αυτή, που μελαγχολούσε για την επιστροφή της στην πόλη, διάβασε ένα απόσπασμα, που την έκανε να χαμογελάσει λυπητερά, και να κάνει το μυαλό της τις γνωστές βόλτες, στο πρόσωπο του, εκεί που τα χείλη της κλείδωναν τα δικά του...


  ''Σ'αγαπώ κι είσαι για μένα σαν ταξίδι μες στη θάλασσα.Γίνομαι όστρακο που ανοίγω στα κρυφά και μόνο για το χατίρι σου.Τα χείλη μου είναι ερμητικά κλειστά κι αρνούνται την κάθε λέξη στους αναλφάβητους της ηδονής.Θέλω να φύγω μαζί σου πάλι μακριά, στην άβυσσο που οριοθετούν τα κορμιά μας. Με μια ατελείωτη ηδονή να μας καταδιώκει παντού. Λιώσε με μέσα στην ζέστη του μυαλού σου, πάρε με όπως θες εσύ...''


καλό μήνα σε όλους