Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Υστερία.


    Είναι όπως στο ρεβεγιόν των χριστουγέννων, που μαζεύεται όλο το σόι, ξέρεις από αυτούς που έχεις να δείς καννα χρόνο κι ας μένετε στην ίδια πόλη, και καυχιούνται για τα παιδιά τους, και κάνουν σχόλια του στυλ, αχ πόσο ομόρφυνες, εχεις πάρει κιλάκια ε?
    
     Που πετάνε την βόμβα σου, πίνουν το κρασί σου, γελάνε τρώνε και φεύγουν με την φράση και του χρόνου!και όχι και του χρόνου με υγεία, αλλά το και του χρόνου σε εσας έτσι?

     Κάπως έτσι είναι και τα φιλαράκια που έχεις να δεις πολύ καιρό.

    Οκ ρε φίλε ο καθένας την ζωή του, αλλά όχι να το παίζεις κολλητούλης και μετά να μας χέζεις επειδή βρίκες την γκόμενα ή επειδη άλλαξες στυλάκι στην πρωτεύουσα και σου πέφτουμε λίγοι.

    Μετά όμως χρειάζεσαι συμβουλές και να πεις τον πόνο σου και να κλάψεις για την τύπισσα που σε πλήγωσε γιατί εσύ ήσουν τόσο μαλάκας που της έδωσες τα πάντα κ εκείνη απολάμβανε τα κεράσματα και τα δωράκια κ εσένα σε είχε για ντεκόρ. Κ να μαστε πάλι φίλοι. Συμφέρον σου λέει μετά.

    Πρoσπαθώ να κάνω έναν απολογισμό από το τι άλλαξε από πέρισυ.
Σαφώς και άλλαξαν πολλά.
Μπορεί και εγώ μαζί. Μπορεί να ξύπνησα, να έγινα λιγότερο θύμα.
Φοιτήτρια εδώ και 4 μήνες, μακριά από κομπλεξικά ανθρωπάκια, μακριά από γκρίνιες του στυλ, γιατι δεν με πήρες, καινούριες παρέες, αναπολώντας όμως τι παλιές που λες δεν θα χαθούν αλλά ένας ένας απομακρύνεται, κι όμως όταν γίνεται ριγιούνιον το παίζουμε όλοι κούλ.

    Με μία σχέση που πάει καλά αλλά είναι μακριά.

    Με μία αδερφή που λείπει υπερβολικά πολύ κ δύσκολο να την δείς γιατί όσο να ναι η Αγγλία πέφτει μακριά και κάτι γονείς που ξεχνάνε ότι ρε πούστη είμαι 18 ηρεμηστε λίγο.

   Αγίου βαλεντίνου προβλέπω να πάω πάτρα, στο αμόρε, εμ θα πάω?ήθελα και σταθερό το ζώον για να μιλάω και με μαμά.

   Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Ο προηγούμενος χρόνος με άφησε με αποθέματα υστερίας, πολλά κιλά παραπάνω, με υφάκι και λίγο μπιτς συμπεριφορά, αλλά τουλάχιστον αυτογνωσία, με επιλογές για το ποιοι είναι κολλητοι ποιοι φίλοι και ποιοι απλοί γνωστοί.
Μου άφησε πολύ απογοήτευση, κλάμα, και όχι δεν είμαι από τους ανθρώπους που με το παραμικρό κλαίω, ίσως λίγο μυστηκοπαθής και κρυφά ρομαντική.

   Όρεξη για αλκοολ άνω του κανονικού και καθόλου διάθεση για διάβασμα.

Όποιος κατάλαβε,κατάλαβε.



καλημέρα, και καλό μήνα!