Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

summer wine.

 Μπήκε και ο Aύγουστος, τελειώνει, και εγώ καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει  ακόμα.

  Που είναι αυτές οι εποχές που το καλοκαίρι σήμαινε αυτόματα και διακοπές, μπάνια ατελείωτα, βόλτες σε παραλίες και πλατείες, κους κους κάτω από τα αστέρια και ευτυχία με απλά πράγματα.

  Μεγαλώσαμε πια και δίνουμε αξία σε άλλα πράγματα.
σε αυτούς που μας αγαπάνε, ας πούμε.
Και τυχεροί θα είμαστε όταν ξυπνησουμε και συνειδητοποιήσουμε οτι στο τέλος 2, 3 μένουν από τα παλιά οι υπόλοιποι είναι απλά για να υπάρχουν. Οτι η οικογένεια σου πάει πάνω από όλα και οι έρωτες είναι σχετικοί. Ευτυχισμένη είμαι που αυτό το γνώρισα. 

 Ευτυχία οτι μπόρεσες να φύγεις ένα διήμερο να ξεσκάσεις, 
οτι δεν έχεις σκοτούρες άλλες και γκρίνια που σε τρελαίνει.
Αλλά αυτό είναι που θα μας φάει. Η γκίνια.
Νευριάζουμε και πέφτουμε σε κατάθλιψη για αυτά που λέμε συνέχεια πως δεν έχουμε. 

 Ο κόσμος έχει γίνει πλέον αχάριστος.
Δεν κοιτάει να δει τι έχει, πόσο τυχερός είναι που έχει ότι έχει. Πλεονέκτες, μουντοί. Θύματα μιας ανιαρής πραγματικότητας που είναι στο χέρι τους να γίνει ενδιαφέρουσα.

Παντού δήθεν ζωντάνια και μετά το βράδυ όταν γυρνάς σπίτι μετά από ποτά, ψεύτικους χαρούμενους χαιρετισμούς, χορούς για το ίματζ, ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, αρχίζεις και πάλι και πέφτεις στην μαυρίλα εκείνη, στο τρυπάκι που σε κάνει και αναρωτίεσαι, γιατί;