Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Επιστροφή στο νησί και καλά κουράγια.


Mετά από μια πολύ περίεργα ευχάριστη εξεταστική Σεπτεμβρίου, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στις φωλιές μας ένας ένας για ένα τελικό ριγιούνιον  μπορεί όχι και οι 6 μας αλλά τουλάχιστον η πλειοψηφία.

Σήμερα λοιπόν είδα το Μαράκι.

Αγκαλιές, φιλιά, κουτσομπολιά, τρύπες σε περίεργα μέρη, βόλτα με το σκύλο που σε προηγούμενη ζωή ήταν πρόβατο.

Ο καιρός έιχε αλλάξει πολύ και σχολιάζαμε πόσο διαφορετικά είναι από την καλαμάτα και την ρόδο.

Δεν ήταν διαφορετικός όμως μόνο ο καιρός.

Είχαμε κ εμείς μια άλλη αύρα να μας περιβάλλει και δεν εννοώ από τις θετικές.

Ανέκαθεν το νησί έβγαζε κάτι το πιο τρελό, ανήσυχο, διάθεση για πιθανή αυτοκτονία.
Δεν ξέρω γιατί.

Μπορεί στο τέλος να είμαστε εμείς το πρόβλημα.

Να είμαστε εμείς αυτοί που απλώς κρυβόμαστε πίσω από το περιποιημένο δάχτυλό μας

Και θέλουμε να πιστεύουμε πως τα προβλήματα μας, και η ένταση, και το εσωτερικό χάος οφείλονται στον καιρό, ή στους ανθρώπους, ή στις βόλτες που χρωστάμε και την ελευθερία που μας λείπει.

Αλλά στην τελική τι μας μένει, μια φιλία ένας χωρισμός μια οικογένεια, ένα τελειωμένο καλοκαίρι, και ζακέτες στους ώμους να κρύβουν το κρύο.


Μπορεί και ένα τίποτα.