Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Έπρεπε να είχες μείνει.


Είναι πολύ δύσκολο να πεις όχι.
Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να σκέφτεσαι απλά.
Εκεί είναι βέβαια η μεγάλη τέχνη την ύπαρξής σου, μόλις φτάσεις στο σημείο που επιτέλους σκέφτεσαι απλά είσαι και ευτυχισμένος.
Είναι πολύ πιο εύκολο να τα κάνεις περίπλοκα γιατί έτσι έχουμε μάθει. Μας έχουν ποτίσει το μυαλό με το πόσο δύσκολη και περίπλοκη και άδικη είναι η ζωή που απλά έτσι μάθαμε. Έτσι γυμνάσαμε τον εγκέφαλό μας να σκέφτεται. Δύσκολη, ναι, περίπλοκη όχι, κόβουμε και ράβουμε τον εαυτό μας στο σώμα αυτό για να ταιριάξει. Το θέμα είναι ότι έχουμε μια συγκεκριμένη παρτιτούρα που θέλουμε να χωρέσουμε μέσα, όχι επειδή απαραίτητα μας αρέσει, αλλά γιατί αναγκάσαμε τα μάτια μας να τους αρέσουν και στο τέλος πετσοκοβόμαστε.
Ότι σκεφτόμαστε πρέπει να το λέμε. Να τα βάλουμε κάτω και χωρίς πολύ κόπο να πούμε ‘’ έτσι νιωθω’’
Ότι ζούμε να το εκτιμάμε γιατί από αυτό μάθαμε.
Αλλά να μιλάμε. Να έχουμε τα κότσια την επόμενη μέρα να πούμε, << αυτό που έκανες δεν μου άρεσε! Έπρεπε να είχες μείνει! Δεν ήθελα όμως να στο πω γιατί το θέμα είναι να το είχες σκεφτεί μόνος σου, να ήθελες να μείνεις, όχι να σε ανάγκασα υποσυνείδητα να το κάνεις>>

Και ανάλογα με την απάντηση, λες ναι ή όχι.