Το τραγούδι της ερήμου.. / Καλό ταξίδι.

‘’Ακόμα κι αν φύγεις…Για το γύρο του κόσμου..
Θα' σαι πάντα δικός μου.. Θα είμαστε πάντα μαζί..

Και δε θα μου λείπεις.. Γιατί θα 'ναι η ψυχή μου…Το τραγούδι της ερήμου..
Που θα σ' ακολουθεί..

Τα ήσυχα βράδια...Η Αθήνα θ' ανάβει...Σαν μεγάλο καράβι..
Που θα 'σαι μέσα κι εσύ….’’

  Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, τα οποία δεν πίστευαν στην τύχη, αλλά στην μοίρα. Άνοιξαν τα χέρια τους και είδαν κάτι εκπληκτικό. Είχαν τις ίδιες γραμμές. Όχι τις λεπτές, όχι τις λεπτομέρειες.. Αλλά στα βασικά ήταν συνυφασμένες. Ήταν παιδιά όμως και βρίσκονταν κάπου εκεί, στην σάρκα που φούσκωνε στην βάση των δακτύλων.. Μόλις στην αρχή. Αντίθετα από τα άλλα νεαρά ζευγαράκια, αυτά ήταν πραγματικά ερωτευμένοι, αλλά αυτός ο έρωτας τους χώριζε και τους έριχνε στις αντίθετες άκρες του κόσμου πριν ξανασμίξουν τελικά. Οι γραμμές τους ήταν τόσο συνδεδεμένες.. Μέσα στις παλάμες τους υπήρχε τόση αγάπη και μίσος. Ποτέ μην υποτιμάτε το μίσος. Μπορεί να ενώσει το ίδιο άρρηκτα δυο ανθρώπους…

Μια βαθιά ανάσα,

Ένα μικρό δάκρυ, από αυτά που δεν φαίνονται.. Τα βουβά..

Ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός.

Τα χέρια μου τρέμουν πάνω στο πληκτρολόγιο.. Θέλω τόσο πολύ να εκφράσω τι ακριβώς νιώθω.. Αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς νιώθω.

Οι ανάσες έγιναν πάνω από μία..

Ένα ελάττωμα μου είναι ότι συνειδητοποιώ καταστάσεις αργά. Και πιστέψτε με είναι απαίσιο.

Στην αρχή νομίζω ότι ‘’μα ναι το πήρα καλά τελικά. Δεν το περίμενα.’’ Κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Γιατί γνωρίζω τις καταστάσεις, αλλά το μυαλό μου δεν λέει να τις αποδεχτεί. Μέχρι φυσικά η συνειδητοποίηση των καταστάσεων να σε χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι, και να κάνεις καινούριες φιλίες με τα χαρτομάντιλα και παγωτό.

Δεν ξέρω λοιπόν πως θα νιώσω όταν ακούσω το βουητό του πλοίου.. Ή όταν το δω να απομακρύνεται.

Όταν αγαπάς κάποιον κάνεις θυσίες. Συμβιβάζεται και υποχωρείς.

Ή μάλλον προχωράς.

Έχεις συνηθίσει να αγαπάς με ένα συγκεκριμένο τρόπο και τώρα είσαι υποχρεωμένος να αγαπάς αλλιώς…

Κάτι όμως που μου είπε μια ψυχή και με βοήθησε ήταν ότι πρέπει να φανταζόμαστε την αγάπη, να την χωράμε σε ένα μαύρο πλαίσιο.. Και να την ζωγραφίζουμε οι ίδιοι.. Χρησιμοποιώντας όποια χρώματα θέλουμε, κάνοντας όσους συνδυασμούς θέλουμε.. Γιατί αγάπη, δεν υπάρχει. Εμείς την δημιουργούμε.. Ανάλογα με το άτομο που έχουμε δίπλα μας και μας εμπνέει..

Καλό ταξίδι λοιπόν. Και να προσέχεις.

3 μηνες.

Χριστούγεννα κάτω από το δικό μας, ολόδικο μας δέντρο.

#9

Ήλι.