στο ίδιο το βαγόνι..

<<Να προσέχεις αγάπη μου, ακούς;Και να μην μου στεναχωριέσαι.Δεν θέλω να δω δάκρυα στα μάτια σου άλλο.. Ο καιρός περνάει γρήγορα, και θα ξαναρθεις....>>


  Ο ουρανός είχε γεμίσει γκρί σύννεφα, και στα λευκά με μικρές φακίδες μάγουλα της διαγράφονταν τα μικρά δάκρυα που είχαν σχεδόν εξατμιστεί..Τα θλιμμένα της μάτια όμως πρόδιδαν οτι είχε κλάψει.. Δεν έκλαιγε που έφευγε.Έκλαιγε που θα έχανε το τελευταίο πράγμα που θα της θύμισε Εκείνον.. Από την μία χαιρόταν,βέβαια επειδή ακριβώς όλα γύρω της της τον θύμιζαν.. Το σπίτι ο δρόμος, τα παγκάκια, ο καφές στο ντουλάπι, το τυλιγμένο ανέγγιχτο κουτί γενεθλίων της στην άκρη του κομοδίνου της...Αλλά φυσικά δεν ήξερε τί ήταν καλύτερο..


Γύρισε το κεφάλι απότομα όταν άκουσε την κόρνα του τρένου, και δειλά ανέβασε την βαλίτσα της και κάθισε στο μικρο της βαγόνι, να κοιτάει από το παράθυρο τον σταθμό σιγά σιγά να αδειάζει και λυπημένα χέρια να λένε αντίο. Έψαχνε ένα μόνο χέρι. Αυτό το χέρι που ήθελε απερνωσμένα να την τραβήξει κάτω να της πει δυνατα πως την αγαπάει και να κατακτήσει την καρδιά της πάλι από την αρχή. Ήξερε όμως οτι δεν θα γινόταν... 


Το τρένο είχε αρχίσει να κινείται, να πηγαίνει προς την μεγάλη πόλη, να συνεχίσει τις σπουδες της. Το μόνο πλεόν που έβλεπε από έξω ήταν μικρά αγροκτήματα με αμυγδαλιες ανθισμένες, όλες στην σειρά. Τόσο όμορφες...


Πρίν το καταλάβει τα μάτια της είχαν κλείσει.. Είχε γείρει στο πλάι και οι μικρες καστανόξανθες μπούκλες της έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της..


Άνοιξε τα μάτια της και είδε έναν άνδρα.Ακριβώς απέναντι της. Το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο πίσω από την εφημερίδα που φαινόταν να διάβαζε με πολύ ενδιαφέρον.
Μα, στο δικό της  βαγόνι;


Κατέβασε τα μάτια του από το χαρτί, και την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, μόλις συνειδητοποίησε οτι είχε ξυπνήσει...
''γεια''


και Εγινε!
αυτό το γεια, αχ πόσο όμορφο ακούστηκε αυτό το γειά από τα χείλη του..


''ελπίζω να μην σε πειράζει που κάθισα, δεν υπήρχε κάποιο άλλο κενό βαγόνι...''


Άρχισαν να μιλάνε, για τέχνη, για βιβλία, για όνειρα, για την ζωή..


Και είχε όλα αυτά που ποτέ δεν θα κοιτούσε σε έναν άνδρα.
ήταν λεπτός, σχεδόν κοκαλιάρης, ξανθούλης με ξεθωριασμένα μελί μάτια..
εκείνη προτιμούσε πάντα αυτούς που θα χωνόταν στην αγκαλιά τους, μελαχρινούς, με μαύρα μυστηριώδη μάτια...


Αλλά εκείνος είχε κάτι που δεν έιχαν οι άλλοι που γνώρισε..
Είχε ένα υπέροχο χαμόγελο. Με μεγάλα λευκά δόντια και σαρκώδη για φίλημα χείλη, από αυτά που με ένα μόνο τέντωμα τους δημιουργούσαν τα πιο γλυκά και γοητευτικά λακάκια που είχε δεί ποτέ...


''είσαι καλά;'' 


''ναι συγνώμη αφαιρέθηκα..''
...


Μετά από πολλές ώρες αποβιβάστηκαν από το τρένο. Δεν χωρίστηκαν βέβαια οι δρόμοι τους.. Ένα αβέβαιο φιλί στο μάγουλο, από αυτα τα μικρά, τα γρήγορα, αλλά με νόημα, που ίσα ίσα νιώθεις τα ζεστά χείλια στα παγωμένα μάγουλα κι όμως θα ήθελες για μια στιγμή να έπεφτε πιο εκεί..
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε εκείνον, εκείνον που της άνοιξε το στήθος, άρπαξε τα χέρια του την καρδιά της και στην θρυμμάτισε με τον πιο απαίσιο τρόπο που θα μπορούσε να το είχε κάνει.Τόσο εύκολα... 
Έφυγε χωρίς ένα αντίο, μια προειδοποιήσηση. Μόνο με ένα μήνυμα με λόγια σκληρά που της τρυπούσαν το μυαλό κάθε βράδυ.. Να επαναλαμβάνονται μέχρι και στα όνειρα της οι λέξεις αυτές . Να θέλει να παραδοθέι στον ύπνο, να λυτρωθεί κι όμως δεν το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πως και το επόμενο βράδυ θα έιναι ίδιο.. 
Κι όμως όση ώρα ήταν μαζί του το μυαλό της ξεκουράστηκε..Σαν να καθάρισαν τα μάτια της. Να στέγνωσαν καλύτερα..Και να κρύφτηκαν για λίγο οι πληγές της..


Οι επόμενες μέρες ήταν περίεργες..
Άρχισε πάλι που κ που να σκέφτεται εκείνον. Όσα όμορφα συναισθήματα και να της προξενούσε ο καινούριο πρόσωπο, δεν είχε την δύναμη να επουλώσει τις πληγές της..Ήταν ένα μικρό καταπραϋντικό, που αργότερα όταν εξασθενούσε, έπεφτε στην δύνη των σκέψεων της..




Της είχε ζητήσει να βγούνε. Πέρασε πολλά βέβαια μέχρι να πεί το μοιραίο αυτό ναι, αλλά άκουσε μια σοφή φωνή....


Έβαλε λίγο κραγιόν, και έδεσε το μαύρο φόρεμα της. Είχε πολύ καιρό να νιώσει τόσο όμορφη και τόσο αγχωμένη.. Πιό πολύ βασικά ένιωθε σαν πρωταγωνίστρια, σε μια ιστορία που ευχόταν να έχει καλό τέλος..


- αυτή η σοφή φωνή λοιπόν της είχε πει, να αγαπάει χωρίς όρια, με όλη την δύναμη της ψυχής της, αλλά της είπε και κάτι άλλο. Αγάπη μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά πιο πολύ είναι να αντιλαμβάνεσαι την σωστή στιγμή κατά την οποία πρέπει να παραδόσεις τις δυνάμεις σου. Γιατί ναι μεν πρέπει να προσπαθείς, αλλά δεν πρέπει να παλεύεις να υπάρχει. Πρέπει απλά να υπάρχει. Κάτι που της έδωσε εκείνος. Μπορεί οι πληγές πάντα να υπάρχουν.Αξίζει όμως μια ευκαιρία να προσπαθήσει να της δημιουργήσει νέες όμορφες αναμνήσεις. Από αυτές όχι απαραίτητα ''πριγκιπικές'' όπως λέει μια ψυχή, αλλά αυτές που θα σε κάνουν το βράδυ να χαμογελάς με τα μάτια κλειστά και την πιο όμορφη καληνύχτα...






ευχαριστώ λοιπόν!


καληνύχτα
ηλιάνα