Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

άλλαξες.




Δαγκώνω το κάτω χείλος, τόσο δυνατά.. Παραλίγο  να ματώσει.

τι κάνω;

Χαίρομαι;Φοβάμαι;

δεν ξέρω.



κλείνω τα μάτια και περιμένω...






...Αλλάξαμε.





Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μην μ'αφήσεις ποτέ.Ακούς;

Δεν περιμένω πλέον τίποτα.Δεν επιδιώκω τίποτα, παρά μόνο την ησυχία μου.
Αυτή που όταν κλείνω τα μάτια, να ηρεμώ, να ανασαίνω αέρα και να τον νιώθω να με γεμίζει.
Να απομονώσω όλους τους ήχους και να κρατήσω μόνο τα λόγια που θέλω εγώ.
Να αφεθώ, να ξαπλώσω κάτω...
Να νιώθω στο σώμα μου τα χέρια που θέλω εγώ.Μόνο ένα ζευγάρι χέρια..
Από αυτά που θα με αγκαλιάζουν, θα με χαϊδεύουν, θα με σφίξουν και θα με αγαπήσουν.

Τα δικά σου..


Μου λείπεις.




το μικρό
 Ηλιανάκι Σου...
#....

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

πυροτεχνήματα..

Η ζωή και οι άνθρωποι μέσα σε αυτήν  μοιάζουν με βεγγαλικά. Με πυροτεχνήματα. Ίδια με αυτά των παραμυθιών. Κλέβουν λιγάκι από την μαγεία των αστεριών και μετά σκάνε. Έτσι όπως τα άτομα της ζωής μας, πετάνε ψιλά, ανοίγονται στον ουρανό σου κι όμως μετά χάνονται..Μένει μόνο το χρώμα και η χρυσόσκονη.

Σε κάνουν και νιώθεις πως κι εσύ είσαι μέρος του παραμυθιού... Μετά όμως, όταν χαθούν από τον ουρανό, και μείνεις να κοιτάζεις μόνο τον καπνό, αντιλαμβάνεσαι πως το παραμύθι σου μετατράπηκε σε σκληρή πραγματικότητα..Το νιώθεις και το ξέρεις πολύ καλά.Κι όμως εξακολουθείς να λες στον εαυτό σου πως ζεις στον κόσμο αυτό που ανά πάσα στιγμή,θα ξαναφωτίσει..


Είναι μόνο ένα μικρό ψεματάκι της φαντασίας σου για να νιώσεις καλύτερα.
Αυτό είναι το κακό με τα ψέματα.
Όταν τα πιστεύουν οι άλλοι σιχαίνεσαι τον εαυτό σου.
Όταν δεν τα πιστεύουν, σιχαίνεσαι αυτούς.
...
Περπατάς στο μέλλον αφήνοντας κομμάτια στο παρελθόν. Από αυτά τα κομμάτια που αργότερα σε καταδιώκουν και σε κατασπαράζουν..
Τα βεγγαλικά είναι λοιπόν εκείνα που σου δανείζουν λίγη από της μαγεία τους, που τα κοιτάς σαν παιδάκι έκπληκτο που κλείνει το στόμα μέχρι που και η τελευταία ακτίνα χρυσόσκονης εξαφανιστεί από τον σκοτεινό ουρανό που για λίγες στιγμές είχε γίνει κτήμα του..


Μέχρι φυσικά να βρεθεί αυτός ο οποίος καταφέρει και σε κάνει να πετάξεις να σκάσεις και να κατακτήσεις τον δικό του ουρανό ....



#24

ήλι Σου..

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΑνθρωποιΜονοι.--



Υπάρχουν, και πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.
Αυτοί που δεν διστάζουν κάθε στιγμή να σε μειώσουν, να σε κριτικάρουν, να σε θρυμματίσουν. 
Χωρίς καμία αναστολή, χωρίς κανένα δισταγμό.


Γιατί ο κόσμος μας έχει γεμίσει κακία, και κακούς ανθρώπους, που ποδοπατούν τα αισθήματα σου, που δεν νοιάζονται για την θλίψη που προκαλούν, που δολοφονούν, όχι ανθρώπους, αλλά ψυχές.


Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, οι ΄΄φίλοι΄΄ μας, εκείνοι που δεν θα μας επικροτήσουν ποτέ, αλλα αντιθέτως θα κυκλώσουν το πιο μικρό μας σφάλμα με κόκκινο,χαίρονται με την δυστυχία μας.Είναι εκείνοι που ζηλεύουν. Ζηλεύουν που εμείς έχουμε κάτι που εκείνοι δεν μπορούν να αποκτήσουν κι αυτό είναι ομορφιά. Όχι εξωτερική.Όχι η ομορφιά του τυλίγματος αλλα η εσωτερική,εκείνη που μας δίνει την δυνατότητα να χαμογελάμε, και να αγαπάμε την καθόλου αξιαγάπητη αυτή ζωή, μεραδίδοντας το στους άλλους, κάνοντας το γέλιο να αντηχεί παντού, διώχνοντας όλη την ασχήμια..


Στο τέλος όμως εμείς παραμένουμε καλύτεροι, κι εκείνοι...


παραμένουν απλώς... -εκείνοι-
















-ονοματα-δεν-λεμε-προσωπικοτητες-δεν-θιγουμε.





Ηλιάνα. 
#24

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Σ'εχω βρεί και σε χάνω..


Σ΄έχω βρει και σε χάνω.. 
δανεική παρουσία..
έχω τόσα να κάνω 
και δεν έχουν ουσία..
όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω 
με τους φίλους σου βγαίνω 
επαφή να κρατάω
Κάποιες μέρες ακούω 
στη σιωπή τη φωνή σου 
πάνε μέρες που λείπεις 
κι είμαι ακόμα μαζί σου
σε ρωτάω τι έχεις 
και σου λέω καλημέρα 

σ΄αγαπάω μην τρέχεις 
είσ΄ακόμα εδώ πέρα..
Προσπαθώ να ξεχάσω 
όμως κάτι συμβαίνει 
ό,τι όμορφο πιάσω 
να το δεις περιμένει
Σ΄ έχω βρει και σε χάνω 
Σ΄έχω βρει... 

Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω 
σταθερή μου αξία 
η ζωή μου σε τάξη 

κι η καρδιά σ΄αταξία
Έχεις γίνει συνήθεια 
και το μόνιμο θέμα 

σου δανείζω αλήθεια 
να πληρώνεις το ψέμα
Κάποιες νύχτες στους δρόμους 
σε τρακάρω τυχαία 
είν΄αμάξια οι μόνοι 
και
οι σχέσεις τροχαία
στα παλιά μας τα στέκια ..
όπως πάντα συχνάζω.. 
είχα πει πως θ΄αλλάξω 
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω



γιατί εγώ το είχα πει..κι όμως, κάτι πίσω με τραβάει..


Η μικρή, γκρινιάρα,
Ήλι Σου..

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

άκου...

έτρεχε.
ένιωθε τα πόδια της να ματώνουν αλλά δεν πονούσε.
Όχι πια.
Η ανάσα της σιγά σιγά κοβόταν.
Προσπαθούσε να αναπνεύσει, να νιώσει λίγο οξυγόνο και ζωή αλλά δεν ένιωθε τίποτε από αυτά.
Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να τρέχει.
Η πόλη της έμοιαζε πια πιο πολύ με δάσος που θέλει να την πνίξει στο εσωτερικό του.
Είχε αρχίσει να τρελαίνεται..
Ήθελε να ξεφύγει.
Ήξερε πως δεν μπορούσε, αλλά έπρεπε να προσπαθήσει.
Σε κάθε στροφή, λύγιζε όλο και πιο πολύ, από τον φόβο μήπως τον δει μπροστά της. Είχε μουδιάσει.
Όπως όταν μεθάς και νιώθεις τα άκρα σου να μην σε υπακούν.
Δεν έβλεπε μπροστά της. Τα δάκρυα είχαν καλύψει τα μάτια της.
Έβλεπε θολά.
Τα μάτια της δεν έχουν πια το μπλέ του ουρανού..
Αυτό το γλυκό μπλε δυο παιδικών ματιών.
Έχει σκοτεινιάσει, σαν τον ουρανό του φθινοπώρου.
Κουράστηκε.
Σταματάει για λίγο.
Λυγίζει στο χώμα αλλά δεν παραδίνεται.
Όχι, δεν τα παρατάει.
Συνεχίζει.
Έχει φτάσει αρκετά μακριά.
Νιώθει περήφανη. Περήφανη που έκανε κάτι και απέδειξε στον ίδιο της τον εαυτό ότι μπορεί.
Λυγίζει άλλη μια φορά.
Χαμογελάει.
Τα ρούχα έχουν κολλήσει πάνω στο αδύνατο κορμί της, και τα μάγουλά της έχουν κατακλυστεί από μικρά ρυάκια των δακρύων της.
Ως πότε όμως θα τρέχει;
[……]
φωνάζει ΓΙΑΤΙ αλλά κανένας δεν την ακούει.




Δεν ακούει καν την δική της φωνή.
































ήλι.
#22

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

ευχαριστώ τη μαμά μου τον μπαμπά μου την αδερφή μου..../ συγκινήθηκα. :D

Mα έχω συγκινηθεί σας λέω!  






Αφού λοιπόν κοιτούσα ανέμελη τα σχόλια της τελευταίας μου ανάρτησης, η γλυκιά μου Lyriel μου ανακοίνωσε οτι με τίμησε με το παραπάνω βραβειάκι. το 1ο μου!μαζί με τον παναγιώτη!
Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα, και θέλω να πω 2 μεγάάάλα και γλυκά ευχαριστώ, στα συνμπλογκράκια μου τον παναγιώτη Η. με το μπλογκ νοσταλγία, καθώς και στην Lyriel με το μπλογ BiScoto, που μου έδωσαν αυτό το πανέμορφο δωράκι.

έτσι λοιπόν, και αν και άργησα, 
(αν δηλαδή η Λυριελ δεν μου το έλεγε στον κόσμο μου θα ήμουν)
 θα πρέπει να πω 7 πραγματα για εμένα, και να παραδώσω το ίδιο μου βραβειάκι και σε 15 άλλους.


ξεκινάω λοιπόν με τα πρωτα που μου ήρθαν στο μυαλό
αποκάλυψη νο 1 όνειρο μου είναι να τελειώσω ψυχολογία.Ή κάτι που να έχει σχέση με τέχνη.καινούρια πικάσo κι έτσι. :P


αποκάλυψη νο 2 λατρεύω τα ζώα, και είμαι υπέρ της χορτοφαγίας. 
(που και που πανανομώ)


αποκάλυψη νο 3 μου αρέσουν τα κοψοφλέβικα.τραγούδια, ποιήματα ταινίες, απ'όλα, αν και ομολογώ πως έιμαι πολύ χαρούμενο άτομο.


αποκάλυψη νο 4 το παρατσούκλι μου έιναι σνούφελ.μου το έβγαλε η καθηγήτρια του σχεδίου μου,και ήταν εκείνη που με ενθάρυνε για το μπλόγκ και την αγαπώ πολύ.


αποκάλυψη νο 5 αν και είμαι αρκετά ισορροπημένη, λίγο τρελή ίσως, αλλά δεν ανέχομαι κανέναν και τίποτα να πειράζει τους δικούς μου ανθρώπους. 


αποκάλυψη νο 6 λατρεύω τον χειμώνα. Δεν είμαι φαν του καλοκαιριού όπως όλοι, προτιμώ το κρύο.


αποκάλυψη νο 7 εύχομαι να περάσω σε ένα αξιόλογο πανεπιστήμιο, και να φύγω από εδω.όχι δεν μένω στις μπαχάμες.δυστυχώς.


αυτά λοιπόν τα ολίγα για μένα. ήρθε λοιπόν η σειρά μου να το απονείμω σε άλλους 15. ίσως μερικοί από αυτούς να το έχουν πάρει ήδη, αλλά δεν με πειράζει.






καληνύχταα 
χχχχχχχχ

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

εγώ σ'αγαπησα εδώ.










Εγώ σ’ αγάπησα εδώ...
Που να ‘σαι τώρα που γυρνάς..
Σε ποιο καινούργιο ουρανό χρώματα κλέβεις;
Ένιωσες πάλι τα φτερά..
Τι σου ‘βαλε ξανά φωτιά
Σε ποιο λιμάνι, ποιο σταθμό, καρδιά γυρεύεις;
Πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα
Τώρα ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή
Εγώ δε μίλησα, για θαύματα δεν είπα.
Δε σου στάθηκε κανένας πιο πολύ..
Εγώ σ’ αγάπησα εδώ
Με τα φεγγάρια της βροχής
Περίμενες τόσο καιρό να ξαποστάσεις
Έφτανε να χαμογελάς
Να σε κοιτάζω όταν ξυπνάς
Κι ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως θα ξεχάσεις
Παραμυθάκι μου σκληρό
Όπου κι αν είσαι και γυρνάς
Για μένα εκεί να μη ρωτάς

Εγώ σ’ αγάπησα εδώ.





γιατί όπου κι αν είσαι, αυτό δεν αλλάζει.
γιατί το μαξιλάρι, θα είναι ακόμη βρεγμένο, και η ροζ κουβέρτα άδεια.





#19
ηλιανάκι Σου-

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

δες τι κάνει ο έρωτας πια


<< Τηλεφώνησε μου!>>

   Έκλεισε δυνατά την πόρτα του ταξί, και κοιτούσε την μελαχρινή αυτή φιγούρα  να απομακρύνεται.
Είχε χειμωνιάσει για τα καλά, έβλεπε μέχρι και την ανάσα του στον παγωμένο αέρα. Ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Κοίταξε τον ουρανό που μάζευε από πάνω του όλα τα μαύρα σύννεφα.
Ένιωσε μια μεγάλη σταγόνα στον δεξί του ώμο . Ήταν από αυτές τις στιγμές που ένιωθες πως το σύμπαν παρακολουθεί μόνο εσένα, και επέλεξε μόνο εσένα να είσαι το θύμα της πρώτης αυτής βροχής του Οκτώβρη.
Αποφάσισε να περπατήσει σπίτι του, κάτι το οποίο δεν συνηθίζει.
Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, σε αυτή την γκρίζα πόλη, ένιωθε ανάλαφρος, ενέπνεε ελεύθερα, και για πρώτη φορά μάλλον, είχε τα χέρια στις τσέπες και περπατούσε χαμογελώντας.
  Το σπίτι του ήταν από  αυτά να νεοκλασικά, με μαύρα κάγκελα στην είσοδο και τους κλασσικούς τούβλινους τοίχους...
  Μπαίνει μέσα, συνήθως μονολογεί, με τον εαυτό του,-βρίζοντας την πόλη αυτή που βαθύτατα μισούσε- αυτή την φορά όμως τα εκμυστηρευόταν όλα αυτά τα νέα από μέσα του. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εκείνον συναισθήματα. Φοβόταν μην χαλάσει την στιγμή, ή ότι ήταν όνειρο και δεν ήθελε με τίποτα να ξυπνήσει..
  Κηλίδες νερού ειχαν γεμίσει το πάτωμα. Άλλοτε ήταν σχολαστικός, αλλά ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε.
Μα τι κάνει πια ο έρωτας. Αλλάζει τους ανθρώπους.
Βγαίνει στο μπαλκόνι.. Η βροχή είχε κάπως σταματήσει.. Έβλεπε από ψηλά την πόλη αυτή, την βροχερή πόλη του Λονδίνου που άλλοτε μισούσε. Μισούσε τα πάντα Την ασταμάτητη βροχή, την σνόμπ προφορά, τους δήθεν ανθρώπους.

Είχε σκεφτεί σοβαρά να μετακομίσει. Όλες αυτές οι σκέψεις πήγαν περίπατο φυσικά  όταν γνώρισε Εκείνη.
Εκείνη την μελαχρινή κοπέλα, που έκαναν τα λευκά μάγουλα του να ροδίζουν ,τα μάτια του να πετάνε σπίθες και τα χέρια του να ιδρώνουν.
   Λένε πως ο αληθινός έρωτας είναι αυτός που σε χτυπάει κατευθείαν, αυτός που δεν σε κάνει να ησυχάζεις, που σε τρελαίνει και σε αναγεννάει ταυτόχρονα. Αυτό λοιπόν ένιωσε. Το κάψιμο στις φλέβες του που τον πονούσε αλλά και λάτρευε ταυτόχρονα.
  Αυτό ήταν λοιπόν που τον άλλαξε. Τον έκανε να αγαπάει και να ερωτεύεται τον ίδιο του τον εαυτό.
  Οι νύχτες μοναξιάς με αμέτρητα ποτήρια ουίσκι και σκέψεις, είχαν αντικατασταθεί από νύχτες έρωτα, αγάπης και ονείρων που προκαλούσαν χαμόγελα το πρωί.
Με καλημέρες με χυμό πορτοκάλι και γεύση μέντα.

Αυτές λοιπόν οι μικρές στιγμές που σε αλλάζουν μέσα και έξω, 
αυτές οι στιγμές, που σε κάνουν ερωτεύσιμο.


Γιατί απλώς, κατέληξε να αγαπάει, γιατί αγαπούσε τον ίδιο του τον εαυτό, ότι ακριβώς αντιπροσώπευε εκείνος, και το προέβαλε στον κόσμο γύρω του.

Γιατί η απτή, χειροπιαστή πραγματικότητα που έμοιαζε με όνειρο, του άλλαζε την ζωή, με απλό, γλυκό και μαγικό τρόπο.


Την αγάπησε αυτή την πόλη.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Μέχρι να βγω στην επιφάνεια.



Ανάσες.

Κλείνω τα μάτια, και προσπαθώ να τοποθετήσω αυτά που νιώθω μέσα σε εικόνες.

Με βλέπω λοιπόν, να βυθίζομαι, σε παγωμένο νερό. Να έχω κλειστά τα μάτια, και μέσα σε αυτή την λίμνη, να θέλω να αποδράσω. Φτάνω στον πάτο, και αρχίζουν όλα γύρω μου να ξεθωριάζουν, και τότε είναι που συνειδητοποιώ, πως πρέπει να βγω στην επιφάνεια.

Όσο όμως και να προσπαθώ, μοιάζει σαν η ίδια η επιφάνεια του νερού να έχει παγώσει, και να μην μ’ αφήνει να βγω.

Είναι πολύ άσχημο να έχεις δίπλα σου άτομα που να σου προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Άτομα τα οποία τους έδωσες τα πάντα και δεν πήρες τίποτα.

Και είναι ακόμα πιο άσχημο, να έχεις άτομα που μπορούν να σου δώσουν όσα έδωσες, και να μην τα αφήνεις να στο αποδείξουν.

Συγγνώμη λοιπόν.

αλλά είναι μέχρι να βγώ στην επιφάνεια.


#18.
ήλι

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Σώπα.κοιμήσου, και όλα θα περάσουν.

Αϋπνίες.

Πόσα όμως μπορεί να σκεφτεί, συνειδητοποιήσει κάποιος, κοιτάζοντας το ταβάνι, το αχνό φως από τις κουρτίνες, τα τσαλακωμένα σεντόνια.

Είναι τότε που ηρεμείς.Δεν παρασύρεσαι.

Είναι η δική σου στιγμή.Οι δικές σου αποφάσεις.Tα δικά σου πραγματικά θέλω, και όχι αυτά που σου φυτεύουν οι άλλοι. Όχι αυτά που θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις.

Αλλάζεις πλευρό.

αχ δεν μπορώ, κλείνεις τα μάτια γιατί όλες αυτές οι σκέψεις σε πονάνε.

Παρακαλάς τον Μορφέα να σε απαγάγει μπας και ησυχάσεις.Να αποδράσεις από όλα αυτά.

Γιατί όμως; Γιατί οι αναμνήσεις και οι αποφάσεις σε πονάνε?

Είναι άδικο.

Άδικη είναι και οι ζωή.Άδικοι είναι και οι άνθρωποι που εξαφανίζονται μέσα σε αυτή.Σαν την σκόνη που σκορπίζεται.

Η σκόνη όμως επιστέφει πάντα.
Σκέψου.

Σώπα πια..


όχι δεν γίνεται.

φιλί με γεύση έρωτα. μούδιασμα.
πόνος.











άτομα που αγαπάμε, δεν το επιτρέπω, όχι δεν το επιτρέπω να τα πληγώνουν άνθρωποι που δεν αξίζουν το σπάσιμο της καρδιάς τους. Γιατί απλά, άτομα που αξίζουν, δεν θα την θρυμμάτιζαν εξ αρχής Μ.


you lost her.

#17
ηλιάνα.