Αυτά
τα βράδια που πεθαίναμε μαζί, και τα κορμιά μας φώναζαν μέχρι εκεί που δεν
άντεχαν άλλο.. το αίμα έρρεε στο πάτωμα τρελό και λέρωνε τις ψυχές μας..
Τα
πόδια κόβονταν στο άκουσμα μουσικής, που έκλεινε τα μάτια και τότε η ζάλη αποτελείωνε
την ηδονή που κάνουν τα χέρια να τρέμουν αλλά να είναι κρύα και δροσερά.. όπως
η γεύση του λαιμού σου, μια γεύση εξωτική που κλείδωνε τις αισθήσεις των πιο
τρελών ονείρων..
Πόσο κρύο
το μάρμαρο στην πλάτη μου.. ένα ρίγος να με διαπερνά και εσύ δεν είσαι εκεί…
Μα είσαι..
Σε
νιώθω και σε βλέπω να αργοπεθαίνεις.. ο ένας στα χέρια του άλλου και εκεί που
θέλω απεγνωσμένα να σηκωθώ, πέφτω.
