Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Φύλλα που πέφτουν, κι μυρίζουν βροχή..


Ανοίγει τα μάτια της.

Ο ουρανός ήταν γκρί και έκανε το δωμάτιο σκοτεινό.

Οστόσο μπορούσε να δει πολύ καθαρά την ανδρική φιγούρα δίπλα της, τα χαρακτηριστικά του προσώπου και η στάση του σώματος, του ανθρώπου, που τόσο πολύ αγαπούσε. Μάτια κλειστά, γαλήνια κλεισμένα σφιχτά διατηρώντας την ιστορία ενός ονείρου..

Οι αναπνοές του ήταν αργές, αλλά βαθιές, με τα χέρια κάτω από το μαξιλάρι, να πιάνει τα δικά της, απαλά..

Πόσο όμορφος ήταν σκέφτηκε..

Κοίταξε τριγύρω και την τρόμαζε το μέρος..
Σπίτι παλιό, από αυτά που λες πως οι ψυχές των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί, δεν άφησαν ποτέ αυτό το δωμάτιο..
Λίγο ακόμα και μπορούσε να ακούσει τις φωνές τους.
Τα πάντα ξύλινα,η πόρτα έτριζε και στο πάτωμα άκουγε βήματα μικρά..
Σε λίγο άρχισε να βρέχει.. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, οι αστραπές την φόβιζαν με έναν τρόπο γλυκό.

Τα χέρια της έτρεμαν, μόλις συνειδητοποίησε που ήταν..
Έφυγε κρυφά, χωρίς να το ξέρει κανένας. Πήγε στην άλλη άκρη για να βρεί τον εαυτό της. Τον υπόλοιπο εαυτό της για λίγες μέρες που θα έμεναν στην μνήμη της για πολύ καιρό ακόμα..

Έκλεισε τα μάτια της αλλά μάταια.

Είχε την επιθυμία να σηκωθεί αλλά δεν ήθελε να τον ξυπνήσει..

Έκανε σχέδια για τις υπόλοιπες μέρες.
Μάλωνε τον ευατό της γι αυτό γιατί ήξερε πως αν και κλισέ, όταν έκανε εκείνη σχέδια ο θεός γελούσε. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή, ή με ποιον θα την περάσεις.
Το άλλο μισό είναι κάπου εκεί έξω. Πολλές φορές όμως το σωστό πρόσωπο έρχετε την λαθος στιγμή.
Τότε έιναι που κατάλαβε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν είναι σταθερό. Ούτε οι άθρωποι, ούτε και τα συναισθήματα που τρέφεις για αυτούς. Από την μια στιγμή στην άλλη μπορείς να τους χάσεις μέσα από τα χέρια σου, και πολλές φορές να μην ξέρεις καν το γιατί. Απλώς απορείς τι έκανες λάθος.

Εκέινη όμως τον είχε.

Τον είχε δίπλα της, να της κρατάει τα χέρια κάτω από τα σκεπάσματα για να της τα κρατήσει ζεστά, να της ψιθιρίζει πως την αγαπάει και πως θα είναι πάντα εκεί,ότι κι αν γίνει, όπου και να πάει…

Πέρασε λοιπόν τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής της.
Πίνοντας τσάι και ανταλλάζοντας απόψεις..
Βλέπαν ταινίες και μάντευαν το τέλος,
Μαλώνανε  με πάθος και καταλλήγανε σε φιλιά που της έκοβαν τα πόδια.
Μούδιαζε όλο της το κορμί και το άφηνε απλά να πέσει σαν κύμα άγριας ηδονής.
Έκλεινε τα μάτια της και παραδινόνταν σε αυτό που είχε απέναντι της.
Κλείδωνε τις αναμνήσεις στην καρδιά της, και τις αιχμαλώτιζε βίαια..


‘’σ’αγαπώ,
Μ’ακούς;’’



Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Κόκκινο, σχεδόν διαφανές.


   Mε κοίταξες, αλλά δεν με είδες ποτέ.
   Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη κι αν τους γνωρίζεις λίγο καιρό, κατάφεραν να δουν βαθιά μεσα στην ψυχή σου,

Και εσύ αγαπημένε μου,

Δεν μπόρεσες, ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια.

Κοιτούσες αλλά δεν προσπάθησες ποτέ να με κάνεις δική σου, να δείς μέσα μου και να κάνεις όλο τον εσωτερικό μου κόσμο δικό σου, να τον κατακτήσεις και να αφήσεις το σημάδι σου.

Nα ανοίξεις διάπλατα το ενδιαφέρον σου και να νιώσεις το κρύο.

Αυτό που έβγαζα από τα σωθικά μου.

Αυτό που σε τρόμαζε να γνωρίσεις.

Φοβόσουν και αυτό ήταν το μεγαλύτερο σου λάθος.

Γιατί ο έρωτας θέλει ρίσκα και όχι δειλίες, θέλει να περπατήσεις τυφλά και στον δρόμο να εύχεσαι να μην πέσεις να φτάσεις μέχρι το τέλος εκεί που ελπίζεις πως έχει φώς.

Εκεί που όταν πέσεις και πονέσεις και γδαρθείς θα σηκωθείς και θα είσαι προετοιμασμένος να ξαναπονέσεις μεχρι να φτάσεις στο τέρμα.

Ακόμη κι αν νιώσεις πως κουράζεσαι, και δεν μπορείς να αναπνεύσεις, θα ξέρεις ότι δεν φοβάσαι γιατί είσαι κάπου που κάποιος θα σε προστατέψει..

Αλλά μέσα στο σκοτάδι έκλεισες τα μάτια, και ανάμεσα στα δάκρυα σου δεν μπόρεσες να συνειδητοποιήσεις πως δεν είναι όλα τοσο σκούρα..

δεν άντεξες.
Δεν μπόρεσες να με κρατήσεις..

Και η δική μου πτώση ήταν ακαριαία.
  
  Εκεί που τα νεύρα παραλύουν και τα μάτια σου υγραίνονται χωρίς να βγάλεις άχνα, που νιώθεις το μάρμαρο κρύο στην γυμνή σου πλάτη και το στόμα σου μουδιασμένο από μια κραυγή που δεν βγήκε ποτέ..

Εκεί αγάπη μου που το αίμα βράζει και χύνεται σαν ηφαίστειο που θέλει να εκραγεί, αλλά δεν το κάνει, γιατί φοβάται πως θα σε κάψει..

Και εσύ γυρίζοντας την πλάτη πήρες όσα μπόρεσες και απομακρύνθηκες εκεί που η μόνη ζεστασιά είναι το αλκοόλ που ρέει στις φλέβες σου και εθισμοί που σε κάνουν να ξεχνάς.



Ξεχνάς όμως;



Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Πίσω.τώρα.έλα.


   Oι τελευταίες μέρες ήταν από τις ωραιότερες.
  Τις σκέφτεται τώρα και χαμογελάει λυπητερά που τελείωσαν τόσο γρήγορα.
Κοιτάει εξω την πρώτη βροχή του Οκτώβρη και αναρωτιέται αν θα ξαναέχει την ευκαιρία να ξανανιώσει έτσι..

Οι σταγόνες ήταν μεγάλες και οι σκέψεις τις ταξίδευαν γρήγορα..Τόσο γρήγορα που οι παλμοί τις καρδίας της χτυπούσαν μανιασμένα και η αναπνοή της γινόταν βαριά, αναστενάσοντας σαν να έπερνε την τελευταία της ανάσα πριν σβήσει το τσιγάρο της και αφήσει την αναπόληση αυτή καθισμένη στο μικρό της μπαλκόνι, να βλέπει την βροχή να δυναμώνει την ανάγκη της να ξεσπάσει σε κλάμματα.

Ήρθε.

Ακόμη της φαινόταν σαν όνειρο.

Ήρθε και την έκανε να νιώσει σαν κοριτσάκι.
Χίμμηξε στην αγκαλιά του και τον κράτησε σφιχτά για τόση ώρα που όταν ξανάνοιξε τα μάτια της ο σταθμός είχε αδειάσει.

Τα χείλη της ενώθηκαν με τα δικά του.Με τα χείλη του ανθρώπου που έιχε την μεγαλύτερη χημεία, που την πονούσε και την κατέστρεφε αλλά αγαπουσε με απεριόριστη δύναμη.

Το χέρι της κλέιστικε στο δικό του,

‘’ μου έλειψες’’

Ψιθύρισε,

   και δεν μπόρεσε να του απαντήσει.
Δεν χρειαζόταν απάντηση. Τα μάτια της καρφωμένα πανω του με κόρες μεγαλύτερες από το φυσιολογικό έδιναν την απάντηση της.

Περπατούσαν σιωπηλά προς το σπιτι της, προετοιμασμένο με τέτοιο τρόπο για την άφιξη του.
Ακόμη δεν μπορoύσε να το πιστέψει πως τον είχε κοντά της μετά από τόσο καιρό και ήταν δικός της. Ολόδικός της, και είχαν την ευκαιρία να περάσουν τεσσερις αξέχαστες μέρες, εκείνη κ εκείνος.
Δίχως ρολόγια, δίχως πρέπει και μπορεί. Έλεγε ναι στα πάντα. Θα μπορουσε να λέει ναι σε όλα για εκείνον.

Ήταν ο άθρωπός της και ας την είχε πληγώσει τοσο πολύ. Πιο πολύ από όσο θα επέτρεπε εκείνη αν δεν ήταν τόσο χαζη και τυφλά ερωτευμένη.
Απλά τον λάτρευε. Το καυστικό χιούμορ και τα μάτια όλο νόημα.
Λάτρευε τον τρόπο που την κοιτούσε και την έκανε να κοκκινίζει.
Με πατζούρια κλειστά και γέλια που πονούσαν περνούσαν τις μέρες τους.
Ήταν ερωτευμένη και το μισούσε. Το μισούσε που άφηνε την καρδιά τη να γυρίσει πίσω εκεί που δεν έπρεπε.

Είχε προσπαθήσει πολύ να την πάρει πίσω από εκεί που την είχε χαρίσει. Ήθελε να την φυλάξει για κάτι νέο, για κάτι που θα την ξετρέλαινε και πάλι και θα γνώριζε από την αρχή με την περίεργη άισθηση του φλέρτ, και τα αμήχανα βλέμματα.Που να το ήξερε πως ήταν τόσο έυκολο να ξανακυλήσει.

Δεν ήθελε να χαραμίσει τα φοιτητικά και ωραιότερα χρόνια της ζωής της με κάποιον που δεν ήταν ποτέ ολοκληρωτικά δικός της.

Αυτές τις μέρες όμως έμαθε πόσο όμορφο είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς έχοντας δίπλα σου κάποιον τόσο ξεχωριστό που σου υπόσχεται να σε περιμένει, αλλά καταβάθος ξέρεις πως δεν γίνεται, αν και το εύχεσαι.

Ήταν οι πιο όμορφες καλημέρες της ζωής της, και θα μπορoύσε ευχαρίστως να τις συνηθίσει.

Αγκαλιές κάτω από τα σκεπάσματα και συζητήσεις με κρασί που έφταναν μέχρι το πρωί.

Έτσι όμως όπως ήρθε, έφυγε.

Από τον ίδιο σταθμό με λιγότερα χαμόγελα, περισσότερα δάκρυα.
Έφυγε αθόρυβα, και την άφησε πίσω, με ένα μπουκάλι κρασί, μια κρύα νύχτα σε ένα μπαλκόνι να κοιτάει την βροχή και να εύχεται να γύρισε λιγάκι ο χρόνος πίσω μια μερα μόνο..




Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

τα νέα μου! ''καλό και γλυκό μήνα να'χουμε''!

 αλήθεια είναι πως οι τελευταίες μέρες ήταν γλυκά τραγικές.
ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά που το καλοκαίρι τελείωσε και εγώ δεν το κατάλαβα καν.
Συνήθως επικρατεί μια μελαγχολία γύρω στις 30 Αυγούστου και μετά δεχόμαστε το φθινόπωρο χωρίς να πούμε τίποτα παρά ένα ξερό ''καλό μήνα''. 
Δεν μου κάνει πια αίσθηση να πάω μπάνιο ή να ρολαρω σαν καλό τουριστάκι.
η θάλασσα έχει κύματα, φυσάει αεράκι, το βράδυ μια ζακετούλα...
Φέτος όμως, η χρονιά μας άφησε όλους ένα δωράκι, σκορπίζοντας μας σε όλη την Ελλάδα.
Εγώ λοιπόν κατέληξα στην Καλαμάτα με την Πίπη.
Χάρηκα που θα έχω έναν άνθρωπο μου εκεί.
Οι υπόλοιποι από εμάς βρέθηκαν Αθήνα Θεσσαλονίκη Καρδίτσα Ρόδο...
δεν γκρινιάζω.
Με το που έμαθα πως πέρασα εκεί φρίκαρα.Μόνο τα κλάματα δεν έβαλα.
Αλλά επισκέφτηκα την πόλη αυτή της Μεσσηνίας και ανακάλυψα πως είναι όμορφη τελικά.
Γνώρισα ήδη κόσμο, και κάνω σχέδια για το παλατάκι μου.. 
Χαίρομαι που βλέπω έστω κ λίγο θάλασσα. Τόσα χρόνια στο νησί δεν θα μπορούσα να φανταστω να έμενα κάπου χωρίς θάλασσα.Πιστεύω πως θα περάσω καλά. Αλλα δεν ξέρω πως θα αντέξω χωρίς ορισμένα πρόσωπα γύρω μου.. Είναι λίγο μακριά αλλα δεν πειράζει, όλα μια συνήθεια είναι και ανοίγω τα χεράκια μου να πιάσω την καινούρια μου ζωή τοοοοσο σφιχτά, να αφήσω κανέναν να την ακουμπήσει και να μου την χαλάσει..Μίλησα με το πρόσωπο που είναι η πηγή της τρέλας και την μελαγχολίας μου,και των χαζών χαμόγελων μου και ανακάλυψα πως είναι πιο κοντά από τον καθένα...
Το πρόσωπο λοιπόν, μου είπε κάτι και με ανατρίχιασε μόνο και στο άκουσμα..
''εμείς έχουμε μέλλον, μην το ξεχνάς''
το ήξερα.. αλλά πονάει.
μουδιάζουν τα πόδια μου και δεν ξέρω αν αυτό είναι για να χαρώ ή όχι.
Δυστυχώς όμως νομίζω πως όταν είσαι στον έρωτα, έτσι νιώθεις, σαν να είσαι σε μια γνώριμη πόλη.Κι ύστερα, όταν ο έρωτας τελειώνει είναι σαν να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια πόλη ξένη.Δεν θα πάθεις τίποτα αλλά πρέπει να αγοράσεις χάρτη, να χαθείς μερικές φορές, να βαλεις καινούρια σημάδια, να βρείς καινούρια στέκια...όλα είναι καλά, εφόσον τα έχεις διαλέξει..
                                                                    (εύα ομηρόλη, ''οι κομπαρσοι της ηδονής'')
αυτά λοιπόν από εμένα.
δεν θα ευχηθώ όμως ένα ξερό καλό μήνα, θα ευχηθώ ο μήνας αυτός, αφετηρία ενός όμορφου φθινοπώρου να ειναι ξεχωριστός, γεμάτος αγάπη και όμορφες αλλαγές.
φιλάκια!


Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Φιλοσοφίες.


Το καλοκαίρι έιναι η εποχή του έρωτα, βασικά, του απαγορευμένου και παράφορου έρωτα.
Είναι πολύ διαφορετικό από τον χειμώνα, τότε είσαι λιγότερο ζαλισμένος από τον ήλιο, την θάλασσα και την τρέλα που κουβαλάει η αίσθηση ελευθερίας και η απαλλαγή ευθυνών.
Είναι τότε που τα φρουτώδη κοκτέιλ κάνουν τα χείλη σου να έχουν γεύση φράουλα, τότε που γελάς δυνατά και χορεύεις με αγκαλιές και σε μελωδίες που στο τέλος αφήνουν και από ένα πεταχτό φιλί, ξέρεις από αυτά που ‘’μένουν μεταξύ μας’’.


Έτσι λοιπόν έγινε.
Υπήρξε μία έλξη όλο τον χειμώνα που κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να αρνηθεί.
Κλεφτές ματιές και αγγίγματα, και όλη αυτή η αίσθηση του επικίνδυνου και απαγορευμένου εξιτάρει..
Τις σημαντικές στιγμές εκείνος και εκείνη όμως τις μοιράζονταν με άλλους.
Απιστία.

Είναι κρίμα, όταν έχεις μια σχέση και νιώθεις πνιγμένος και κουρασμένος από αυτήν.
Οπότε βρίσκεις υποκατάστατα που σε κάνουν και νιώθεις όπως τον πρώτο καιρό…
Τότε που ένιωθες ακόμα κόμπους, και το βράδυ σε έπερνε ο ύπνος αργά με το κινητο στο χερι ,και ένα μισοτελειωμένο μήνυμα για καληνύχτα που δεν πρόλαβες να στείλεις..


Καλά όλα αυτά, εξακολουθεις όμως και είσαι σε ένα δίλημμα.
Δεν μπορείς να πεις πως αγαπάς, αλλά ίσως με τον καιρό να αγαπήσεις.
Αν όμως ήταν τόσο ξεχωριστό για ποιόν λογω επιχείρησες εξ αρχής να βρεις άλλού ευτυχία και όχι εκεί που σου την έδινε απλόχερα το πρόσωπο που μοιραζες τόσες στιγμές;

Εκεί είναι που δεν μπορώ να καταλάβω την σημασία της απιστίας.
Δεν μετανιώνεις που το έκανες, αλλά δεν θα ξαναγίνει,
Σε οδήγησε στο να το κάνεις, αλλά δεν θες να γυρίσεις σελίδα.
Είναι τόσο ξεχωριστή και την αγαπάς τόσο πολύ, αλλά, μισό λεπτό, αν ήταν όλα αυτά όσα λες δεν θα το έκανες αυτό.
Μου αρέσεις αλλά δεν είναι αρκετό.

Ακόμα το ψάχνω.




καλή week σε όλους


Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

χείλη κλειστά..

Η ώρα ήταν αργά το απόγευμα, εκεί που ο ήλιος είχε αρχίσει μόλις να κατεβαίνει, και ο ουρανός είχε τις περίεργες αποχρώσεις του μωβ κ πορτοκαλί που αγαπούσε.Καθόταν στο μπαλκόνι με τα μπλε κάγκελα, κοιτούσε απέναντι την θάλασσα, που είχε αγριέψει, και ηρεμούσε. Κοιτούσε την προβλήτα, τα ταβερνάκια, τα ποδήλατα, και τους καμένους από τον ήλιο τουρίστες να γελάνε. Ήξερε πως την επόμενη μέρα, που έμπαινε ο Αύγουστος έφτανε και η ώρα της αναχώρησης της, και δεν ήθελε. Ειχε συνηθίσει την απλή αυτή καθημερινότητα και της άρεσε η ηρεμία ενός άγνωστου τόπου, μακριά από όλους αυτούς που της προξενούσαν προβλήματα.Περνούσε την μέρα της στην παραλία, ακούγοντας τα κύματα. Δεν έβλεπε το ρολόι της, άφηνε την ώρα να περνάει χωρίς να έχει τύψεις ή να σκέφτεται πως έχει κάτι να κάνει.Διάβαζε τα αγαπημένα της βιβλία,περπατούσε με την φίλη της, τραγουδούσαν στον δρόμο και επιτέλους μπορούσε και ενέπνεε..
Είχε αφεθεί, και άφηνε τις σκέψεις τις να εξερευνούν άγνωστα σοκάκια του μυαλού της..πήγε αρκετά μακριά από τους γνωστούς δρόμους που οδηγούσαν σ' Εκεινον..
  Tην στιγμή λοιπόν αυτή, που μελαγχολούσε για την επιστροφή της στην πόλη, διάβασε ένα απόσπασμα, που την έκανε να χαμογελάσει λυπητερά, και να κάνει το μυαλό της τις γνωστές βόλτες, στο πρόσωπο του, εκεί που τα χείλη της κλείδωναν τα δικά του...


  ''Σ'αγαπώ κι είσαι για μένα σαν ταξίδι μες στη θάλασσα.Γίνομαι όστρακο που ανοίγω στα κρυφά και μόνο για το χατίρι σου.Τα χείλη μου είναι ερμητικά κλειστά κι αρνούνται την κάθε λέξη στους αναλφάβητους της ηδονής.Θέλω να φύγω μαζί σου πάλι μακριά, στην άβυσσο που οριοθετούν τα κορμιά μας. Με μια ατελείωτη ηδονή να μας καταδιώκει παντού. Λιώσε με μέσα στην ζέστη του μυαλού σου, πάρε με όπως θες εσύ...''


καλό μήνα σε όλους

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

καλοκαιρινά ραντεβού


 Tα μαλλιά της ήταν ακόμη βρεγμένα, και το πρόσωπο της ξαναμμένο από τον ήλιο και την αμηχανία που της προξενούσαν τα μάτια του. Ευχόταν από μέσα της τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Να τα βλέπει αυτά τα μάτια το πρωί και να ξέρει πως είναι δικά της.Ήταν όμως απαγορευμένη ζώνη τα χείλη του, το σώμα του, τα χέρια του.
  Ξάπλωσε δίπλα του, κρατούσαν κ οι δύο την αναπνοή τους γνωρίζοντας πως είναι λάθος. Γιατί όμως το αισθανόταν τόσο σωστό; Ανήκαν και οι δύο αλλού. Εκείνη την στιγμή όμως μακριά από όλους κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, μόνοι σε ένα δωμάτιο, πασαλειμμένοι ακόμη με αλάτι δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Αφέθηκαν σε κάτι που το ήξεραν καιρό πως τους καλούσε. Οι χτύποι της καρδιάς τους άρχισαν να χτυπούν με μανία, νόμιζες πως θα ξεριζωθούν από το στήθος τους.Οι αναπνοές τους ήταν γλυκές, γρήγορες, σχεδόν ρομαντικές, και οι αγκαλιές τους δροσερές.. Φοβήθηκαν μήπως τους πιάσουν, μήπως αυτή η πράξη τους καταδίκαζε.
   Της ψιθύριζε γλυκά και την έκανε να νιώθει σαν μικρό παιδί.στο τελος αφέθηκαν, χαμογελούσαν κι οι δυο και ήξεραν πως οι επόμενες μέρες θα ήταν περίεργες. Είχε ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι, να νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι, να σκέφτεσαι πόσο εύκολα μπορείς να χαμογελάσεις.Ακόμη κι όταν ξέρεις πως δεν πρέπει.Είχε ξεχάσει πως το καλοκαίρι είναι γεμάτο από έρωτες ανεκπλήρωτους, όνειρα τρελά, αλκοόλ που κάνει το αίμα σου να κυλάει γρήγορα στις φλέβες σου.
  Ερωτεύτηκε το πρόσωπο που της έδειξε τα αστέρια, που την κράτησε κρυφά από το χέρι, που την φίλησε χωρίς να διστάξει, την κοίταξε με τα μαύρα μάτια του και της επιβεβαίωσε όσα εκείνη απεγνωσμένα δεν έπρεπε να νιώσει.
   Ανήκε όμως αλλού, η επιστροφή ήταν δύσκολη, αλλά κατάλαβε πως τόσο καιρό η έλξη ήταν αμοιβαία, κι ας θάφτηκαν όλα κάτω από την άμμο, ενός καλοκαιριού,που θα κάνει τις καρδιές τους να μην ξεχάσουν ποτέ.



σ'ευχαριστώ

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

heaven ρε guys!

    Πρέπει να παραδεχτώ, πως καταφεύγω στο να γράφω εδώ, μόνο όταν είμαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού ή κατάθλιψης.
   Είχα χαθεί αρκετά, μια ένδειξη ότι επιτέλους είμαι καλά και απολαμβάνω το καλοκαίρι μου με όσο το δυνατόν λιγότερες γκρίνιες. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν κατάφερα με την μια να τα επεξεργαστώ για να τα αποτυπώσω. Πέρασαν πολλές νύχτες αϋπνίας, που για να περάσουν έκανα αυτές τις αναλύσεις.
  Έκανα αρχικά ένα ξεκαθάρισμα, ή μάλλον κατηγοριοποίησα τους ανθρώπους γύρω μου σε οικογένεια, -και δεν εννοώ άτομα που απλώς μοιραζόμαστε το ίδιο DNA- σε κολλητούς, φίλους, γνωστούς, και τέλος αυτούς που δεν αξίζουν ούτε καν ένα νεύμα του χεριού μου. 
  Οι γονείς μου, μου είπαν πως είναι περήφανοι για εμένα, μια λέξη που με έκανε πραγματικά χαρούμενη, καθώς αναγνώρισαν τις προσπάθειες μου, γιατί, ας είμαι ειλικρινής, δεν είναι και οι πιο κατανοητικοί άνθρωποι. 
Μάλλον σε λίγους μήνες θα είμαι επίσημα κάτοικος της πάτρας, μακριά από το σπίτι, και είναι χαρούμενη κ τρομοκρατημένη μαζί.
Προβλέπω σκάνδαλα στην πόλη, και δεν με χαλάει καθόλου.
  Είμαι μόνη μου κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Μου κακοφαίνεται που δεν είναι εκεί το πρόσωπο. - η πηγή κατάθλιψης μου που ανέφερα προηγουμένως-.
Μετά λοιπόν απο μια εβδομάδα κατάθλιψης και δολοφονίας της δίαιτάς μου,  βουτώντας ανελέητα και δίχως τύψεις στη μερέντα κ παγωτό, συνήλθα και πατάω στα πόδια μου. Αυτή την φορά σηκώθηκα και μάλιστα μόνη μου και έτσι σκοπεύω να μείνω. Όσο να ναι 3 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα.
  In the meantime, θα βρίσκομαι στην ξαπλώστρα μου, θα καίω τις πατούσες μου στην άμμο, θα κάνω προσπάθειες να μαυρίσω, αν κ είναι άσκοπες,και θα βουτάω στην θάλασσα. Ναι, thats heaven for me.
καλά να περνάτε όλοι.
φιλάκιαα!


Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

μακριά από εδώ..

το ξέρω πως χάθηκα.
γενικά έχω χαθεί.
δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι τελευταία.
μάλλον επειδή φοβάμαι που θα προσγειωθώ στο επόμενό μου βήμα.
τέλος και οι πανελλήνιες..
ειλικρινά περίμενα τόσο πολύ να περάσει αυτός ο μήνας, να τελειώσω έλεγα, να φύγει αυτό το βάρος. Το θέμα είναι πως νιώθω τα πάντα, εκτός απο ανακούφιση.Το αντίθετο μάλιστα.
Περίμενα πως κ πως να έρθει αυτό το καλοκαίρι που θα μου χάριζε όνειρα για μια άλλη ζωή μακριά από εδώ.
Μακριά από αυτό το νησί που ειλικρινά δεν με χωράει άλλο.
αλλά φοβάμαι, παγώνω, αγχώνομαι.
Έχω την αίσθηση οτι κάτι θα χάσω, αλλά κάτι θα κερδίσω εξίσου.
μια φίλη μου είπε πως το τέλος το ορίζουμε εμείς..
και το χειρότερο είναι πως έχει δίκιο και ας μην θέλω να το παραδεχτώ.
ναι σε άλλο θέμα πετάχτηκα.
Ο έρωτας είναι κάτι το απροσδιόριστο.
σου χαρίζει χαμόγελα, κλάματα αλλά και όμορφες αναμνήσεις..
και εξακολουθείς και χαμογελάς.
πίστευες πως αυτό που είχες και που έχεις είναι κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό που σε τρώει από μέσα και εσύ δεν κάνεις ούτε μια κίνηση για να το αποτρέψεις. Σιγά σιγά όμως το χαμόγελο γίνεται πιο αχνό, σιγά σιγά σβήνεται.
παραμένουν δύο ανέκφραστα μάτια, κενά.
ένα σ'αγαπώ συνοδεύει την καληνύχτα σου κάθε βράδυ, μπορεί να το νιώθεις αλλά το λές από υποχρέωση για να είναι όλα καλά..
πρέπει να το πάρω απόφαση, να πατήσω στα πόδια μου.
Να το τελειώσω..
αν φύγω από το νησί, θα τα αφήσω όλα πίσω..
και μπορεί να το μισώ που το λέω..Αλλά τώρα κατάλαβα πως το αγαπάω.




ηλιάνα.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

γειά σου λοιπόν''

αντίο.
πόσες φορές το έχεις ακούσει.
ή μάλλον, πόσες φορές το έχω ακούσει.
μερικές φορές, σου κόβεται η ανάσα, και νομίζεις πως και με αυτό το αντίο πεθαίνεις και εσύ.
εικόνες, κολλημένες η μια πίσω στην άλλη, να σου κάνουν νοήματα να θυμηθείς πως κάποτε αγάπησες..
και εξακολουθείς να αγαπάς.
είχα πει πως παραδόθηκα τυφλά..δεν το μετάνιωσα.
[......]
περνάει ο καιρός.
το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε.
έμαθε πως δεν μπορεί να έχει όσα θέλει, και πως οι άνθρωποι είναι σκληροί.
αδίστακτοι.
μπορούν να σε πατήσουν να σε πονέσουν και να σου κλέψουν συγχρόνως την καρδιά, ρουφώντας όση ζωή έχεις μέσα σου και μετά ξεφυσώντας σκορπάνε τα κομμάτια σου παντού.
τότε όμως δεν το αντιλαμβάνεσαι. Tο τοπίο είναι πολύ γεμάτο και οι λεπτομέρειες δεν φαίνονται.Kρύβονται πίσω στα μεγάλα ψέμματα.
Tο κοριτσάκι μεγάλωσε, και έμαθε να λεέι αντίο..
κι ας μην το έχω ακούσει πίσω ακόμα..






- έχω μπερδέψει πολλούς, το πιστέυω.-
κι εμένα.
καλο βράδυ.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

μαθαίνουμε.



Το έχω ξαναπεί, πως ποτέ δεν ξέρουμε αρκετά έναν άνθρωπο.
Όσο καιρό κι αν είσαι μαζί του, όσα κι αν έχεις περάσει.
Η τελευταία βδομάδα, πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήταν και η καλύτερη.
Ευτυχώς φτάνει στο τέλος της, και κορυφώθηκε με έναν επίσης άσχημο τρόπο.
Δεν ξεφεύγει πολύ από ταινία.
Η όλη ιστορία, είχε όμως και τα θετικά της.
ΜΆΘΑΜΕ.
Καταλάβαμε πως οι άνθρωποι έχουν πολλά πρόσωπα.
Πιο πολλά από όσα νομίζουμε.
Προβάλουν το καθένα την κατάλληλη στιγμή, και έχουν την εκπληκτική ικανότητα να εναλλάσσουν τα πρόσωπα αυτά με τέτοια ευκολία, δίχως τύψεις. Δίχως ενδοιασμούς.
Ειρωνεία έτσι; Μπορούσες κ έβλεπες μέσα στα μάτια τους τον έρωτα, την αλήθεια, τον πόνο. Τελικά όμως, μέχρι κ τα μάτια λένε ψέμματα.
Έχεις δημιουργήσει μέσα στο μυαλό σου μια εικόνα για κάποιον,ότι ανεβαίνει όμως κατεβαίνει δεν λένε;
Δεν θέλει πολύ.
στο τέλος όμως, όλοι μπαίνουν στην θέση τους, όσο κι αν άργησε.


το ερώτημα είναι, αν είναι δυνατόν να σωθεί έστω και λίγη περιφάνεια, έστω και μια σταγόνα φιλότιμου.


αμφιβάλλω.


καινούρια εβδομάδα αύριο, καινούρια αρχή, με γεύση σοκολάτα. 




στις φίλες μου. 

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

nothing lasts forever, sweetheart.


Πράγματι, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Δεν σημαίνει όμως πως τελειώνει. 
Πονάει όταν το συνειδητοποιείς.
Νιώθεις πως έχεις ένα περίεργο, τεράστιο βάρος, από αυτό που όταν αναπνέεις νομίζεις πως θα φύγει, κι όμως μόλις ξεφυσάς γυρίζει πίσω.
Νιώθεις και ένα τεράστιο κενό.
Αυτό είναι το χειρότερο..
Τί σκέφτομαι;
θάλασσα.
ναι αυτό σκέφτομαι.
την αιωνιότητα την νιώθεις τόσο κοντά..Λίγο ακόμα και θα την ακουμπήσεις στα ακροδάχτυλα σου..
Τρομακτικά κοντά...
να σου υπόσχεται πως θα είναι εκεί.Ότι κι αν συμβεί.
Ξέρεις πως η τρικυμία δεν κρατά πολύ..Περιμένεις..
Βρίσκεται παντού.Άλλες φορές τόσο κοντά που νομίζεις πως θα σε πνίξει..Κι όμως δε κουνιέσαι.Δεν κάνεις καμία κίνηση να την αποφύγεις.Έχεις το στόμα ανοιχτό και αφήνεις το νερό να σε πνίξει να γεμίσουν τα πνευμόνια σου νερό και να μην αφήνεις κανέναν να σε σώσει.
ανοίγεις τα μάτια και ζεις ακόμα.
περίεργο έτσι;
τα χείλη σου έχουν γεύση αλάτι..


κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι αιώνιο.
τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
ανοίγεις τα μάτια και ακόμη πνίγεσαι, τα κλείνεις και ζεις.
σκοτάδι.

ούτε κι εγώ με καταλαβαίνω..                                        

αυτό το ''για πάντα'' με σκοτώνει.         
Κι άν μείνει τ'όνειρο μισό,
κι αν το φιλί χαθέι κι αυτό,
ένα να λές σαν να'ναι χθές..
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

''φίλοι''

Ποτέ δεν ξέρεις αρκετά έναν άνθρωπο.
Ακόμα κι αυτοί που λες πως ξέρεις καλύτερα και από τον εαυτό σου.
Ξέρεις τις σκέψεις τους, τις κινήσεις τους, την αγάπη τους προς εσένα.
Μιλάω για αυτούς τους ''φίλους'' που ενώ ήταν αδέρφια σου κατάντησαν να σέρνονται πίσω από όλους αυτούς με τις μάσκες.Που υπόσχονται να σου δώσουν και σένα μια, ώστε αυτή η κακία και η κομπλεξικότητα να μην φαίνεται. 
Να σε ρίχνει στα παγωμένα πατώματα και να μένει εκεί απορροφώντας κάθε είδος αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.
Μιλάω για αυτούς που η ζήλια φανερώνει το αληθινό τους πρόσωπο. Τον μοχθηρό.
Εκείνο που πολύ καλά έκρυβαν.
Το χειρότερο είναι πως πίσω από την υποτιθέμενη ευτυχία προσπαθούν να Δελεάσουν και άλλους που αγαπάμε.Τους ρουφάνε και τους χαλάνε.
Δεν λυπάμαι για μένα.
Λυπάμαι για σένα.


Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από την απογοήτευση.
και την δίνεις απλόχερα.


καληνύχτα΄.





Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

εγώ και η καρδούλα μου!



πολύ μαυρίλα έχει πέσει τελευταία.
αχ δεν ήμουν έτσι, καθόλου έτσι!
ο χειμώνας φταίει;
όχι μου αρέσει ο χειμώνας..
ας μην πω τι φταίει, αλλά τέλος πάντων.
αδερφάκι έχεις δίκιο.
η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίσεις σε κατσουφιασμένες  εκφράσεις και κλάματα που δημιουργούν ρυτίδες.
αλλά ναι ρε γαμώτο πως μπορεί ένας να σου χαλάσει την διάθεση τόσο πολύ.
ναι είναι τα μαθήματα είναι η γκρίνια είναι και το μπερδεμένο το κεφάλι που δεν ξέρεις τι σου γίνεται!
ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις σελίδα.
να καθήσεις κάτω να πάρεις μια ανάσα και να αποφασίσεις.
τελικά, μάλλον το δύσκολο κομμάτι είναι το άν πρέπει να καθήσεις κάτω και να το κάνεις.
πάλι βομβαρδίζομαι.
δεσποινάκι ναι η κίρκη ήταν η πιο σωστή γυναίκα!
τελειώνω λοιπόν και βγάζω τα συμπεράσματα μου.
εμείς ξέρουμε καλύτερα τι είναι καλό για εμάς, εμείς και η καρδούλα μας.

άργησα λίγο ε;


η αυριανή λοιπόν μέρα θα έχει κάτι άλλο.
2 Μήνες έμειναν, δίνουμε τελειώνουμε και μετά καλοκαίρι. θα φροντίσω να κάνω ότι αγαπάω, και να βάλω ένα τεράάάστιο Χ σε όσους και ότι δεν μου κάνουν καλό.
ένα ωραιότατο τέλος και μια πανέμορφη αρχή!


κι ας είναι χάλια ο καιρός, εγω θα χαμογελάσω γιατί οι καιροί δεν είναι για κατάθλιψη.


φιλιά πολλά καλή week σε όλους.
Nighty night'


ηλιάνα

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

ήχοι.



  Ακούει τα βήματα σου όταν περπατάς.
Έχει κλειστά τα μάτια κι όμως καταλαβαίνει πως είναι τα δικά σου.
Πες το διαίσθηση.
Έχει έναν κόμπο στο στομάχι.
Θέλει τόσο πολύ να ανοίξει τα μάτια της να σου πεί να σταματήσεις να περπατάς.
Την βασανίζει αυτός ο ήχος.
Τα βήματα αυξάνονται.
Ακούγονται όλο κ πιο κοντά.
Ξέρει πως δεν μπορεί να τα αποτρέψει από το να έρθουν.
Ιδρώνει.
Κρατάει την αναπνοή της.
Φοβάται μήπως ακουστεί.
Σφίγγει τισ γροθιές της.Συσσωρεύει όλη την οργή της.
Σφίγγει τα χείλη της..
Κρύβεται.
Ανοίγει τα μάτια της.
Τα βήματα σταμάτησαν.


σταμάτησαν;






ακόμα πλησιάζεισ μα δεν σ'ακουω..

ήλι.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

11 λεπτά.

  
   Ο έρωτας  κάνει τον άνθρωπο να αφήνει το φαγητό, τον ύπνο, την δουλειά του, την ησυχία του.Πολλοί άνθρωποι τον φοβούνται επειδή, όταν έρχεται γκρεμίζει ότι παλιό βρίσκει μπροστά του.
  Κανείς δεν θέλει να αποδιοργανώνεται ο κόσμος του. Γι' αυτό πολύς κόσμος κατορθώνει να θέτει υπό έλεγχο αυτή την απειλή και να κρατήσει όρθιο ένα σπίτι ή μια σχέση που έχει πλέον ρημάξει. Είναι οι μηχανικοί των περασμένων πραγμάτων.
  Άλλοι άνθρωποι σκέφτονται ακριβώς το αντίθετο : παραδίνοτναι χωρίς δεύτερη σκέφη, προσδοκώντας να βρούν στον έρωτα τις λύσεις για όλα τους τα προβλήματα. Φορτώνουν στον άλλο όλη την ευθύνη για την ευτυχία τους και όλο το φταίξιμο για την δυστυχια τους. Είναι πάντα μες την ευφορία επειδή έχει συνβεί κάτι υπέροχο ή μέσα στην κατάθλιψη επειδή έγινε κάτι το απροσδόκητο που τα κατέστρεψε όλα.


να διώξεις μακριά τον έρωτα ή να του παραδοθέις τυφλά?
δεν ξέρω..


11 λεπτά.
paulo coelho.


-''μην παραδίνεσαι ηλιανάκι ποτέ σε κάτι που σου κάνει κακό, μην δίνεις αξία σε τίποτα που δεν σου αξίζει. μην κομματιάζεισ την καρδιά σου σε κάποιον που την κομματιάζει με τόση ευκολία.''
ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ φίλη μου.
- aποχωρώ!




Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ἡ σκέψη, τῆς σκέψεως,τῇ σκέψη, τὴν σκέψην, ὦ.....

κλείνω τα μάτια.
προσπαθώ να δω ένα αύριο.
τίποτα.
όχι δεν θα μιλήσω απαισιόδοξα..
ίσως να έχει και την γοητεία του αυτό το ατέρμονο τίποτα.
πρόσωπα σκόρπια, μόνο πρόσωπα χωρίς τα σώματα.
με μάτια κενά.
ψυχρά χρώματα παντού..ο χειμώνας θα φταίει...
Έτσι αρχίζει μια ιστορία.
μια φορά κι έναν καιρό.
μόνο που δεν ήταν μια φορά..
Φοβάμαι.
γιατί η σκέψη μου με βάζει σε δίλημμα.
τί κάνουμε λοιπόν;
αυτό που λέει η καρδιά μας ή αυτό που πρέπει;
δεν ξέρω..
σκόρπιες εικόνες και πάλι.ζεστές αυτή τη φορά.
φιλί αποχαιρετισμού,ένα τραγούδι, αναμνήσεις μιας Θεσσαλονίκης, το βράδυ μια αγκαλιά.
''μην βιαστείς να πεις τέλος.''


αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω, διαλέγεις τα πρέπει, αρκεί να τα θές πολύ, όπως λέει και μια ψυχη!



thank you δημ*
καλό βράδυ 
xxx

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

valentines day?WHYYY

Ημέρα αγίου Βαλεντίνου σήμερα.Ο ήλιος λάμπει τα πουλάκια τιτιβίζουν, παντού υπάρχουν καρδούλες, μπαλονάκια, αρκουδάκια ,λουλουδάκια, και εγώ έχω μόνο μια ερώτηση.
ΓΙΑΤΙ?
είμαι μάλλον από τα λίγα κορίτσια που θεωρούν την ''γιορτή'' αυτή βλακώδης.
ε, εντάξει κάποτε σαν μικρό ροζ κοριτσάκι έβαζα κι εγώ την μέρα αυτή σε καρδούλα στο ημερολόγιο και χάζευα τα λούτρινα και τις λάκτες, έφτιαχνα δωράκια υπερπαραγωγή για το μπόιφρεντ..


Έχει καταντήσει μια υπερκαταναλωτική, άκρως εμπορική μέρα.
Ένα must που δεν καταλαβαίνω.
Οι περισσότεροι μάλιστα το ξέρουν οτι είναι ανόητη, και μπαίνουν κι εκείνοι στο τρυπάκι της υποχρέωσης στο να πάρουν κάτι καρδουλένιο.


Για μένα όμως πρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας όχι μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, αλλά οποιαδήποτε μέρα.Εκεί κρύβεται όλη η αξία και όλη η μαγεία.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις ένα απλό τριαντάφυλλο.. Ή ένα όμορφο πρωινό.Γιατί πολύ απλά δεν το περιμένεις.


Δεν σκοπεύω να το χαλάσω περισσότερο στα ερωτευμενάκια
άν και για μένα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
''χρόνια σας πολλά''


ήλι. 

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

merci merci mon amour!

Λοιπόν λοιπόν λοιπόν!
θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο νερινάκι που με σκέφτηκε και μου χάρισε αυτό το βραβειάκι :






γι'αυτό και την ανάτρηση μου την αφιερώνω σε κείνη.
δεν θα ακολουθήσω την παράδοση σύμφωνα με την οποία πρέπει να πω 7 πράγματα για μένα, γιατί το έχω κάνει και παλαιότερα.


χαρίζω λοιπόν το βραβειάκι αυτό σε όόόλους μου τους φίλους εδώ, αφού δεν μπορώ να ξεχωρίσω 15.


φιλιά πολλά, καλό βράδυ, και να χαμογελάτε. :*












ήλι
xxxx

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

κρυώνω..

...μόνο αυτό το άγγιγμα..
από αυτό που ίσα ίσα σε αγγίζει..
νιώθεις όλο το σώμα σου να ανατριχιάζει και δεν μπορείς να προσδιορίσεις που σε έχει ακουμπήσει.
έχεις κλειστά τα μάτια, αλλά ξέρεις οτι σε κοιτάει..είσαι σίγουρη.
νιώθεις την ανάσα του λίγο στον ώμο..
..μόνο αυτή και σε ζεσταίνει..
τα χέρια κάτω από το μαξιλάρι..κρυώνουν..είναι μόνα τους.
χαμογελάς..
ένα φιλί,
μια καληνύχτα,
και τα πιο όμορφα όνειρα.






αυτό μου λείπει.

καλό βράδυ σε όλους.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

''τέλος;''

   


     Υπάρχει κάποια στιγμή στην ζωή σου, που λίγο πριν κλείσεις τα μάτια να κοιμηθείς, και λίγο πρίν τα ανοίξεις το πρωί, ψελίζεις μία λέξη τόσο σιγά που ίσα ίσα μπορέις εσύ ο ίδιος να ακούσεις.Κι αυτή είναι τέλος.Περνάνε οι μέρες οι μήνες. Και αυτή η λέξη έχει ανακαθήσει πιο καλά στους γκρεμούς των χειλιών σου και τώρα πια μπορείς και την ακούς.Πέρνεις μια βαθιά ανάσα και καταλαβαίνεις πως ήρθε η στιγμή να την φωνάξεις, όχι στον κόσμο αλλά σε σένα.Είναι πολύ δύσκολο αυτό.Όταν όσα μοιράζεσαι ακόμα και το κάθε άκρο της ζωής σου, το σπίτι σου, τους ανθρώπους σου, την καρδιά ,σου τις σκέψεις σου, το κάθε κύτταρο του κορμιού ,σου ξαφνικά να βρεθούν μετέωρα με μόνο κτήτορα εσένα τον ίδιο.Δυστυχώς όμως οι αναμνήσεις δεν σβήνουν.Γελάνε από πίσω σου κοροϊδευτικά και βρίσκουν την ευκαιρία να σε τρυπήσουν με τα μικροσκοπικά καρφάκια τους.


δύσκολες μέρες έρχονται, 
κι ακόμη πιο δύσκολες νύχτες, 
με προσευχές στο φεγγάρι να σε προσέχει.

ηλιάνα..

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

βραβείο.

ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον μικρό πρίγκιπα για τα παρακάτω βραβεία!

πρέπει λοιπόν να πώ μερικά πράγματα που αγαπάω

  • καταρχήν αγαπάω τα χαμόγελα των δικών μου ανθρώπων.Eίναι αυτά  που μας κάνουν να χαμογελάμε και εμείς.


  • αγαπάω τα ταξίδια.καινούρια μέρη, καινούριοι άνθρωποι καινούριες εμπειρίες, και μοναδικές στιγμές.

  • αγαπάω την θάλασσα, γιατί με ηρεμεί.

  • τέλος αγαπάω την σοκολάτα.Για αυτονόητους λόγους για μένα είναι πηγή ευτυχίας.

παραδίδω λοιπόν τα βραβεία και στους φίλους μου>> με τυχαια σειρα..

αλλάζοντας*                 
iLiAs                           






δεν πιστεύω να ξέχασα κάποιον.

καλό βράδυ σε όλους!
ηλιάνα
xxx



Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Σιγή.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι.
Με ρώτησες τι ακριβώς νιώθω.
σιγή.
Δεν ξέρω τι νιώθω.
Μόνο το σώμα μου να καίει και ένα καρφί να διαπερνάει το κεφάλι μου.
Έχω τα μάτια μου κλειστά να μην με βλέπω.Να προσπαθώ να μην σκέφτομαι,
το πρόσωπο σου να περιμένει μια απάντηση.
Τόσα μπερδεμένα συναισθήματα και να μην ξέρω ποιο από αυτά μου ανήκει.
μάλλον το κενό.
Οι περισσότεροι σκεφτόμαστε το κενό σαν μια απύθμενη μαύρη άβυσσο. Εγώ πάλι θεωρώ πως είναι κατάλευκη.Το ατελείωτο το λευκό σε τυφλώνει. Στο μαύρο δεν βλέπεις τίποτα εξ αρχής. Οι πληγές σου κρύβονται στο σκοτάδι και μετά από λίγο νιώθεις πως απλά κοιμάσαι. Στο λευκό όμως βλέπεις φωτεινά όλες τις πληγές.. Σκέφτεσαι το πως θα αποδράσεις, τρελαίνεσαι και θες απεγνωσμένα να βγεις από εκεί μέσα ή απλά να σταματήσεις να πέφτεις γιατί πονάς κ προτιμάς να προσγειωθείς, να πέσεις να χαθέις μόνο και μόνο για να μην πονάς άλλο από αυτή σου την άγνοια.

Θυμήθηκα τότε πως περίμενες μια απάντηση. Δεν ξέρω, πλέον, είπα. Δεν μπορώ να σου απαντήσω.

Κι ύστερα κοιμήθηκα.
Με μια τόσο βαθιά και γεμάτη αγκάθια ανάσα,που ευχόμουν να με κρατήσει για όλο το βράδυ. 



αποχωρώ.
ήλι
xxx