2012, here I come!

Αλλη μια χρονιά λοιπόν έφτασε στο τέλος της.

Δεν μπορώ να μην το παραδεχθώ ότι το 2011 ήταν μια άθλια χρονιά.

Κι όμως δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτήν.

Έχω αρχίσει και πιστεύω το κλισέ οτι ''όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο''

Σε ορισμένες περιπτώσεις βέβαια ακόμα τον ψάχνω.

Έφτιαξαν φιλίες, χάλασαν φιλίες, γεννήθηκαν έρωτες, χάθηκαν έρωτες..

πρωτόγνωρες στιγμές..Αισθήματα, που κράτησαν λίγο.Άγχοι πιέσεις, χαμόγελα και ζεστές αγκαλιές.Ωραία φιλιά χωρίς όμως νόημα, και λόγια που τα πήραμε πίσω.

Γενικότερα λοιπόν ήταν πολύχρωμη χρονιά.Όλοι αλλάξαμε.Κοιτάμε πίσω και αν και όλα ήταν τόσο κοντινά, μας μοιάζουν μακρινά..

Δεν έχω να ευχηθώ τίποτα το ιδιαίτερο.

εύχομαι το 2012..... 

Να μην καταστραφεί ο κόσμος.Να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα, να περνάμε καλά, να χαμογελάμε, και ο χρόνος αυτός να μας επιφυλασσει  μονο χαρούμενεσ μερες..Να έχουμε ατομα δίπλα μας που μας αγαπάνε, μασ στηρίζουν, γιατί αυτό είναι από τα σημαντικότερα πραγματα στην ζωη μας.Tελος καλη επιτυχια στα παιδια που δίνουν φέτος.ευχομαι να πραγματοποιηθουν ολα τους τα ονειρα και μετα απο εναν δυσκολο χρονο να δικαιωθουν

φιλακια πολλα και χαρουμενο 2012 

''...χωρίς εσένα''

Όμως ξέρω μια μέρα,ίσως χρόνια μετά,

θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Τα φτερά μου θα απλώσω και θα φτάσω ψηλά,

να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,

χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Όταν μένει σημάδι, από ψεύτικο χάδι,

ξενυχτά μια πληγή,

πάλι ως την αυγή.

Μοναξιά το λιμάνι, σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,

ήλιος δε λέει να βγει

μες στη νύχτα μου αυτή..

-για την φίλη μου που με νιώθει και την αγαπώ πολύ-

ήλι.

it was the night before christmas....

  
Παραμονή Χριστουγέννων λοιπόν σήμερα.
ο καιρός το έπαιξε καλός και σταμάτησε η βροχή.Tρελαίνομαι για παγωμένο καιρό και μπλέ ουρανό.
Ήρθε το αδερφάκι μου, κατεβήκαμε κάτω.Τα χέρια όλων ήταν γεμάτα σακούλες σακουλάκια, δώρα όλο κορδέλα και χρυσόσκονη.
Όμορφες εικόνες.
  Θυμάμαι την παραμονή Χριστουγέννων όταν ήμουν μικρή.Ήταν η αγαπημένη μου μέρα.Εκείνη και η επόμενη φυσικά.
Η μαμά μου διάβαζε το ''night before christmas'' κάθε χρόνο, ένα βιβλίο από τότε που ήταν κ εκείνη μπεμπέ. Οι σελίδες έχουν αρχίσει να φεύγουν. Αλλά οι όμορφες εικόνες του κλασσικού παραμυθιού δεν έχουν αλλοιωθεί καθόλου..Καμία σχέση με τα σημερινά παραμύθια.
Κάθε βράδυ λοιπόν πριν κοιμηθώ.
Αφήναμε κ ένα πιατάκι με διάφορα μελομακαρονάκια κουραμπιεδάκια σοκολατάκια κ ενα ποτήρι γάλα, για τον Αι-Βασίλη. Φυσικά σηκωνόμουν από το χάραμα, πρώτη πρώτη κ έβλεπα τα φωτάκια του δεντρου αναμμένα, κ από κάτω δώρα, πολλάάά δωρα, και το πιατάκι άδειο με λίγα μόνο ψίχουλα, έτσι, αποδεικτικά στοιχεία της παρουσίας του.
Βέβαια μου ήταν πολύ περίεργο που σε εμάς ο Αι-Βασίλης ερχόταν Χριστούγεννα και σε όλα τα άλλα παιδάκια της Ελλάδας ερχόταν πρωτοχρονιά, αλλά ο παππούς μου έλεγε πως εμείς πάμε με τα αμερικάνικα ωράρια..(μυρτώ μην σχολιάσεις δεν φταίω!)
πόσο μου λείπει.
Τέλος πάντων, τα χρόνια περνάνε και η κάθε παραμονή είναι διαφορετική.. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτή, εύχομαι πάντως να είναι από της καλές.


καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους,
και να θυμάστε πως το ομορφότερο δώρο δεν τυλίγεται, είναι μέσα μας 

xxxx

και μετράμε ανάποδα.

έτσι για να μπαίνουμε λίγο στο κλίμα.

Άκουγα ράδιο σήμερα, ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο.Έβλεπα από το τζάμι όλα τα στολισμένα σπίτια, λαμπάκια αστεράκια κτλ..Η φωνή πίσω στο μικρόφωνο, είπε πως σημασία δεν έχουν ούτε τα δώρα, ούτε το τέλειο περιτύλιγμα, ούτε η πιο πιασάρικη ευχή..Oύτε το πιο όμορφα στολισμένο δέντρο.. Aλλά αυτό που έχουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας... γιατί μπορεί το τζάκι και το φως από τα λαμπάκια να δημιουργούν μια όμορφη ζεστή και θαλπωρική ατμόσφαιρα..Aλλά εν τέλη.. όλα αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία χωρίς τους ανθρώπους δίπλα μας..Aυτούς που μας αγαπάνε, και μας δείχνουν την αγάπη τους, μετατρέποντας στην στο πιο ζεστό χαμόγελο.

Και είχε δίκιο!

καλό βράδυ λοιπόν.

-5μερες

xxx 

σχολείο.και καλά--

μέλλον.

Aυτό είναι που θα μας φάει!

Έχω πλέον αγανακτήσει.

Απλώς κουράστηκα.

Μας έχουνε βάλει σε ενα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δεν εξελίσει ανθρώπους, αλλά μηχανές.

Έχουμε μπει στην παγίδα εκείνη των παπαγάλων και μας δίνουν τροφή την υποτιθέμενη γνώση.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο πια να πω.άραγε δεν υπάρχει κανενας που να μπορει να σηκωθεί να ξεσπάσει να φωνάξει και να απαιτήσει μια ΣΩΣΤΗ αλλαγή? Εδώ πλεον, γίνονται αλλαγές, κι αντι να χαιρόμαστε που υποτίθεται πηγαίνουμε μπροστά, φοβόμαστε!

Περνάμε κενές σχολικές χρονιές, όχι για να μορφωθούμε, σε όλους τους τομείς, να γίνουμε δηλαδή καλύτεροι άνθρωποι, αλλα για να φτάσουμε στο τελευταίο στάδιο, το οποιο θα καθορίσει αν είμαστε ικανοί ή όχι για να φοιτήσουμε σε ένα πανεπιστήμιο.Δηλαδη για πιο λόγο να μην καθορίζει το ίδιο το πανεπιστήμιο ποιος είναι ικανός να αποφοιτήσει από αυτο και ποιός όχι? Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να πω, πως πλεον έχουμε καταντήσει να κάνουμε εκπτωσεις στα όνειρα μας.Μα τι λεω.. Έχουμε πάψει να ένουμε όνειρα, Έχουμε μια ''ιδέα'', που κατα βάθος ξέρουμε πως το πιο πιθανο να μην υλοποιηθεί. Στερείται τα όνειρα αυτό κάνετε. Ζούμε για να βρούμε μια δουλειά και να πληρώνουμε το ενοίκιο, κι όχι για να ζούμε, απλά. Λείπει η ευτυχία.

Όποιον και να ρωτήσω δεν πρόκειται να μου πει πως ειναι ολοκληρωτικά, αμετάκλητα  ευτυχισμένος.

Είναι πολύ θλιβερό, η Ελλάδα να διώχνει τα παιδιά της.Όσο ανώριμοι έιμαστε, άλλο τόσο ώριμοι είμαστε ωστε να εκφράσουμε την δυσαρέσκεια μας. Ναι, όλα πάνε κατα διαόλου, έιναι πλέον παγκόσμια γνωστό.Αυτά λοιπόν που μπορούν να διορθωθούν. Γιατί δεν διορθώνονται?Ιδου η απορία....


όπως καταλάβατε, έχω αγανακτήσει. 


καλό βράδυ.

κι άσε με μέσα του να ζώ...

το πιο γλυκό σου ψέμα να φτιάξεις για μένα κι άσε με μέσα του να ζω...


από τα αγαπημένα μου..


Αλλά εγώ δεν ήθελα ποτέ ψέμματα.
Ήθελα μια γλυκιά και τρυφερή πραγματικότητα, μια ολόδική μου αλήθεια.


Τώρα όμως, έτσι για να νιώθω καλύτερα, καταφεύγω στο ψέμα. Πονάει λιγότερο..Ξέρω πολύ καλά ποιά είναι η αλήθεια.. Αλλά τουλάχιστον τις αυταπάτες τις κάνουμε και τις πλάθουμε εμείς, ανάλογα με τα δικά μας θέλω.. Γι αυτό σου λέω, κάνε τουλάχιστον το ψέμα να είναι τόσο απλό, τόσο μικρό, και τόσο όμορφο...


ότι ακριβώς δεν είσαι εσύ.






μα ρε ηλιανάκι, αυτό αγάπησες, 
το άπιαστο.


soleil σου.

WAKE UP!

Έβλεπα λοιπόν χθές μια ταινία, από αυτές τις παλιές, τι ρομαντικές, και ξαφνικά σε μια σκηνή, τρέχει το αγοράκι, την μέρα των Χριστουγέννων, πρωί ακόμα, όλα παγωμένα κι χιονισμένα στο κρεβάτι της μαμάς, έχει αναψοκοκκινίσει και της φωνάζει, ''Wake up!IT'S CHRISTMAS!''


Και εκεί χαμογέλασα.


Μα αυτό είναι που λείπει. Ναι φυσικά, όλοι στολίζουμε δέντρα, κάνουμε γλυκά, πίνουμε ζεστή σοκολάτα, -αχ αν έχει και marsmellows- ανάβουμε και το τζάκι, αλλά λείπει ο ενθουσιασμός. 


Λείπει αυτή η παιδική σπίθα από τα μάτια μας, αυτή η υπερκινητικότητα  και η θαλπωρή που ζεσταίνει τα σπίτια και τις καρδιές μας.


Τα έχουμε κάνει όλα θέμα κουλτούρας, να προλάβουμε να φύγουμε από την δουλειά, να προλάβουμε να στολίσουμε το δέντρο, να προλάβουμε να  πάρουμε τα δώρα, να προλάβουμε να κάνουμε το τραπέζι..


Γίνονται όλα αυτά, αλλά δεν τα ζούμε.


Παλαιότερα, κλείναμε τα μάτια και βυθιζόμασταν στις ιστορίες τύπου ''night before christmas''  την παραμονή, κάτω από τα σκεπάσματα, να σκεφτόμαστε την επόμενη μέρα και να χαμογελάμε..
Να χουχουλιάζεις με τα φώτα σβηστά και τα φωτάκια του δέντρου να αναβοσβήνουν ρυθμικά, να τα παρατηρείς..
 Να φορτίζεις την φωτογραφική γιατί είσαι σίγουρος οτι αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι αξέχαστα. Κάτι το δεδομένο.


.....η μαγεία λείπει.
η μαγεία αυτή του Santa,η μαγεία αυτή των δώρων κάτω από το δέντρο. Η μαγεία αυτή των stockings στο τζάκι.
Το σίγουρο χαμόγελο.




Κλείνω λοιπόν τα μάτια και ευελπιστώ πως τα τέλη Δεκεμβρίου κάπως έτσι θα είναι.. Τόσο όμορφα!

καλό βράδυ κι ένα ακόμα πιο όμορφο σαββατοκύριακο! 

ήλι

μοιάζουν με σένα.

''είναι ωραία τα λάθη γιατί μοιάζουν με μας''

έτσι είχες πει.

και δεν το έχεις πει μόνο εσύ.

Όλοι κάνουμε λάθη.και όλοι προχωράμε. Έχω μάθει να αγαπάω τα λάθη μου.

Να τα αγαπάω γιατί ήταν τα μόνο που μου μείναν αξέχαστα.

καληνύχτα..

Soleil σου..

Ο πληθυντικός αριθμός. ναι, η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη..

Ο έρωτας.

όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν.

ενικού αριθμού.

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού.

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός,

ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος.

όνομα ουσιαστικόν.

στην αρχή ενικός αριθμός και με΄τα πληθυντικός.Οι φόβοι.

Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.

Η μνήμη.

κύριο όνομα των θλίψεων.

ενικού αριθμού. Μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη.

η μνήμη,  η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα.

όνομα ουσιαστικόν.

γένους θηλυκού.

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός,

οι νύχτες από εδώ και πέρα..

Κική Δημουλά.

γιατί μου είχες πεί, πως ο έρωτας και ο φόβος είναι ένα.

Αρχίζω και το πιστεύω.

και κατάλαβα τι λείπει.

Μια ψυχή λοιπόν, με ρωτησε τις προάλλες τι είναι αυτό που μου λείπει.

Τι θα έφερνα πίσω από αυτά που πέρασαν.

Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι να απαντήσω,διάφορα βομβάρδιζαν το μυαλό μου..

Κατέλληξα όμως σε κάτι.
Μου λείπει η μυρωδιά αυτή του εργαστηρίου από το χρώμα στα πινέλα.Το μολύβι και το κάρβουνο να λερώνουν τα χέρια μου.Το καβαλέτο.Πιο πολύ απ'όλα μου λείπει η Κ*.
μου λείπει όλη αυτή η ζεστασιά, η θαλπωρή που κλεινόταν σ'αυτό το χώρο με την μουσική στο 98.2, το τσάι με γεύση καραμέλα-βανίλια το χειμώνα, το γλυκό εγώ, αλμυρό εσείς.Οι φιλοσοφίες μας.Να μου λέτε να προσέχω τις σκιές και τις διαβαθμίσεις, να πέρνω πάντα το σχήμα.Κάθε φορά να μου το λέτε!
να φτιάχνω τριανταφυλλάκια με την γόμα καρβόνου να κοιτάω με τις ώρες έναν πίνακα σας και να μην βρίσκω ούτε μια ατέλεια.
Μου λείπει να μου ισιώνετε το χέρι στην βελόνα.
Να βλέπω το χώμα σε σκόνη και να μετράω πινέλα.
Να ανοίγουμε που κ που το βιβλιαράκι της τύχης σε τυχαία σελίδα..


Πιο πολύ απ'όλα όμως μου λείπετε εσείς.Γιατί εσείς μου μάθατε να πιστεύω στον εαυτό μου.Σας αγάπησα γιατί μου μάθατε εκτός του να ζωγραφίζω, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Μου μάθατε οτι το τέλειο είναι ακατόρθωτο αλλά μπορώ να φτάσω εκεί κοντά.
Πιο πολύ απ' όλα όμως, μου μάθατε να μην φοβάμαι. Να μην φοβάμαι τίποτα, και το κυριότερο, να πιστεύω.Αυτή η απύθμενη αισιοδοξία σας με έκανε να βλέπω κι εγώ πιο θετικά τα πράγματα.Οτι με λίγη πίστη & υπομονή όλα φτιάχνουν. Να μην φοβάμαι, γιατί ''ότι φοβόμαστε είμαστε'' έτσι μου το είχατε πει και από την πρώτη φορά που το άκουσα το έγραψα στο καβαλέτο και είμαι σίγουρη πως είναι ακόμα εκεί!Σας ευχαριστώ λοιπόν .Σας ευχαριστώ γιατί δεν είσαστε απλώς φίλη μου.
Είσαστε άνθρωπός μου.




μου μάθατε οτι η ζωή είναι ένα ηφαίστειο. Καίει από μέσα & μετά ρίχνει ξαφνικά, απρόοπτα, βίαια τη λάβα του προς τα έξω.Και εκρήγνυται. 

καληνύχτα.

καληνύχτα..

Γυμνή.

γυμνή στα πάντα. Από τος ώμους μέχρι τους αστραγάλους...

Το λευκό της δέρμα έγινε ακόμη πιο χλωμό.

Το κρύο διαπερνούσε τα σωθικά της εκείνη όμως συνέχισε να περπατάει ξυπόλυτη πάνω στο κρύο.

Ένιωθε το σώμα της να μουδιάζει και σε κάθε βήμα της να ανατριχιάζει ακόμα πιο πολύ.

Τα μαλλιά της έπεφταν ατίθασα προς τα κάτω.

Ο λαιμός της το στήθος της οι γάμπες της είχαν κρυσταλλώσει αλλά εκείνη ένιωθε πως  έκαιγε.

ήταν γυμνή από μέσα.

ελεύθερη.

Ο λαιμός της να μην μπορεί να νιώσει αέρα.

το στήθος της να κουνιέται ρυθμικά στους χτύπους της καρδιάς της, τα πόδια της να αυξάνουν το βήμα, και πριν το καταλάβει έτρεχε γρήγορα δυνατά ελεύθερα.

έμαθε να είναι γυμνή και δεν την ένοιαζε...

γιατί μου έμαθες να είμαι ο εαυτός μου. να αγαπάω τον ίδιο μου τον εαυτό κι γι αυτό δεν επιδιώκω στο να βρω το άλλο μου μισό. Θέλω απλά να είσαι το άλλο ολόκληρο μου.
αφού με ξέρεις όσο με ξέρω.

στο ίδιο το βαγόνι..

<<Να προσέχεις αγάπη μου, ακούς;Και να μην μου στεναχωριέσαι.Δεν θέλω να δω δάκρυα στα μάτια σου άλλο.. Ο καιρός περνάει γρήγορα, και θα ξαναρθεις....>>


  Ο ουρανός είχε γεμίσει γκρί σύννεφα, και στα λευκά με μικρές φακίδες μάγουλα της διαγράφονταν τα μικρά δάκρυα που είχαν σχεδόν εξατμιστεί..Τα θλιμμένα της μάτια όμως πρόδιδαν οτι είχε κλάψει.. Δεν έκλαιγε που έφευγε.Έκλαιγε που θα έχανε το τελευταίο πράγμα που θα της θύμισε Εκείνον.. Από την μία χαιρόταν,βέβαια επειδή ακριβώς όλα γύρω της της τον θύμιζαν.. Το σπίτι ο δρόμος, τα παγκάκια, ο καφές στο ντουλάπι, το τυλιγμένο ανέγγιχτο κουτί γενεθλίων της στην άκρη του κομοδίνου της...Αλλά φυσικά δεν ήξερε τί ήταν καλύτερο..


Γύρισε το κεφάλι απότομα όταν άκουσε την κόρνα του τρένου, και δειλά ανέβασε την βαλίτσα της και κάθισε στο μικρο της βαγόνι, να κοιτάει από το παράθυρο τον σταθμό σιγά σιγά να αδειάζει και λυπημένα χέρια να λένε αντίο. Έψαχνε ένα μόνο χέρι. Αυτό το χέρι που ήθελε απερνωσμένα να την τραβήξει κάτω να της πει δυνατα πως την αγαπάει και να κατακτήσει την καρδιά της πάλι από την αρχή. Ήξερε όμως οτι δεν θα γινόταν... 


Το τρένο είχε αρχίσει να κινείται, να πηγαίνει προς την μεγάλη πόλη, να συνεχίσει τις σπουδες της. Το μόνο πλεόν που έβλεπε από έξω ήταν μικρά αγροκτήματα με αμυγδαλιες ανθισμένες, όλες στην σειρά. Τόσο όμορφες...


Πρίν το καταλάβει τα μάτια της είχαν κλείσει.. Είχε γείρει στο πλάι και οι μικρες καστανόξανθες μπούκλες της έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της..


Άνοιξε τα μάτια της και είδε έναν άνδρα.Ακριβώς απέναντι της. Το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο πίσω από την εφημερίδα που φαινόταν να διάβαζε με πολύ ενδιαφέρον.
Μα, στο δικό της  βαγόνι;


Κατέβασε τα μάτια του από το χαρτί, και την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, μόλις συνειδητοποίησε οτι είχε ξυπνήσει...
''γεια''


και Εγινε!
αυτό το γεια, αχ πόσο όμορφο ακούστηκε αυτό το γειά από τα χείλη του..


''ελπίζω να μην σε πειράζει που κάθισα, δεν υπήρχε κάποιο άλλο κενό βαγόνι...''


Άρχισαν να μιλάνε, για τέχνη, για βιβλία, για όνειρα, για την ζωή..


Και είχε όλα αυτά που ποτέ δεν θα κοιτούσε σε έναν άνδρα.
ήταν λεπτός, σχεδόν κοκαλιάρης, ξανθούλης με ξεθωριασμένα μελί μάτια..
εκείνη προτιμούσε πάντα αυτούς που θα χωνόταν στην αγκαλιά τους, μελαχρινούς, με μαύρα μυστηριώδη μάτια...


Αλλά εκείνος είχε κάτι που δεν έιχαν οι άλλοι που γνώρισε..
Είχε ένα υπέροχο χαμόγελο. Με μεγάλα λευκά δόντια και σαρκώδη για φίλημα χείλη, από αυτά που με ένα μόνο τέντωμα τους δημιουργούσαν τα πιο γλυκά και γοητευτικά λακάκια που είχε δεί ποτέ...


''είσαι καλά;'' 


''ναι συγνώμη αφαιρέθηκα..''
...


Μετά από πολλές ώρες αποβιβάστηκαν από το τρένο. Δεν χωρίστηκαν βέβαια οι δρόμοι τους.. Ένα αβέβαιο φιλί στο μάγουλο, από αυτα τα μικρά, τα γρήγορα, αλλά με νόημα, που ίσα ίσα νιώθεις τα ζεστά χείλια στα παγωμένα μάγουλα κι όμως θα ήθελες για μια στιγμή να έπεφτε πιο εκεί..
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε εκείνον, εκείνον που της άνοιξε το στήθος, άρπαξε τα χέρια του την καρδιά της και στην θρυμμάτισε με τον πιο απαίσιο τρόπο που θα μπορούσε να το είχε κάνει.Τόσο εύκολα... 
Έφυγε χωρίς ένα αντίο, μια προειδοποιήσηση. Μόνο με ένα μήνυμα με λόγια σκληρά που της τρυπούσαν το μυαλό κάθε βράδυ.. Να επαναλαμβάνονται μέχρι και στα όνειρα της οι λέξεις αυτές . Να θέλει να παραδοθέι στον ύπνο, να λυτρωθεί κι όμως δεν το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πως και το επόμενο βράδυ θα έιναι ίδιο.. 
Κι όμως όση ώρα ήταν μαζί του το μυαλό της ξεκουράστηκε..Σαν να καθάρισαν τα μάτια της. Να στέγνωσαν καλύτερα..Και να κρύφτηκαν για λίγο οι πληγές της..


Οι επόμενες μέρες ήταν περίεργες..
Άρχισε πάλι που κ που να σκέφτεται εκείνον. Όσα όμορφα συναισθήματα και να της προξενούσε ο καινούριο πρόσωπο, δεν είχε την δύναμη να επουλώσει τις πληγές της..Ήταν ένα μικρό καταπραϋντικό, που αργότερα όταν εξασθενούσε, έπεφτε στην δύνη των σκέψεων της..




Της είχε ζητήσει να βγούνε. Πέρασε πολλά βέβαια μέχρι να πεί το μοιραίο αυτό ναι, αλλά άκουσε μια σοφή φωνή....


Έβαλε λίγο κραγιόν, και έδεσε το μαύρο φόρεμα της. Είχε πολύ καιρό να νιώσει τόσο όμορφη και τόσο αγχωμένη.. Πιό πολύ βασικά ένιωθε σαν πρωταγωνίστρια, σε μια ιστορία που ευχόταν να έχει καλό τέλος..


- αυτή η σοφή φωνή λοιπόν της είχε πει, να αγαπάει χωρίς όρια, με όλη την δύναμη της ψυχής της, αλλά της είπε και κάτι άλλο. Αγάπη μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά πιο πολύ είναι να αντιλαμβάνεσαι την σωστή στιγμή κατά την οποία πρέπει να παραδόσεις τις δυνάμεις σου. Γιατί ναι μεν πρέπει να προσπαθείς, αλλά δεν πρέπει να παλεύεις να υπάρχει. Πρέπει απλά να υπάρχει. Κάτι που της έδωσε εκείνος. Μπορεί οι πληγές πάντα να υπάρχουν.Αξίζει όμως μια ευκαιρία να προσπαθήσει να της δημιουργήσει νέες όμορφες αναμνήσεις. Από αυτές όχι απαραίτητα ''πριγκιπικές'' όπως λέει μια ψυχή, αλλά αυτές που θα σε κάνουν το βράδυ να χαμογελάς με τα μάτια κλειστά και την πιο όμορφη καληνύχτα...






ευχαριστώ λοιπόν!


καληνύχτα
ηλιάνα
   

καλό μήνα* αλλαζουμε#2*

Καλό μήνα λοιπόν και από εμένα.

Μια χαρά πρέπει να ομολογήσω πως μπήκε ο Νοέμβριος.

Το έχω συνειδητοποιήσει για τα καλά πως χειμώνιασε..

Το πρωί λοιπόν, που με πολύ κόπο βγήκα από τα σκεπάσματα, και μετά από πρωτότυπες εμπειρίες του Οκτωβρίου, αποφάσισα, πως πρέπει μαζί και με τον μήνα, να αλλάξουν και πολλά άλλα.

Η κολλητή μου ανέφερε κάτι για πεταλούδες. Της λείπει λέει αυτό το συναίσθημα.Το συναίσθημα, δηλαδή του ενθουσιασμού, του ρίγους και των κόμπων στο στομάχι όλα αυτά τα συμπτώματα του έρωτα, και πρέπει να ομολογήσω πως συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Αυτό είναι που λείπει. 

Λείπει ο έρωτας.

αγαπάς, αισθάνεσαι, συνηθίζεις, αλλά δεν ερωτεύεσαι.

βάζεις τον άλλον στην ζωή σου, μένει εκεί, και ενώ τον έχεις δεδομένο, κάνεις λάθος. Υπάρχει σωματικά, ψυχικά όμως;

Θέλω κάτι καινούριο, κάτι όμορφο, κάτι που να με ανεβάζει και να με κάνει άλλο άτομο. Το προσπάθησα, ναι, αλλά το παρελθόν ακόμα εκεί είναι. όχι, πες μου πως γίνεται κάποιος και να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα; Να σου τρυπάει το μυαλό, να εμφανίζεται,να φεύγει, να σου μιλάει όμορφα, να σε απαξιώνει, να είσαι κομμάτι του, να είναι ένα τίποτα του, να κάνετε όνειρα και σχέδια, και αυτά να μένουν ίδια και να αλλάζει το περιεχόμενο;και να έχεις και τύψεις μετά!

ε κουράστικα.

Δεν λείπει όμως μόνο ο έρωτας.

Λείπει και η εμπιστοσύνη.

μπορεί να είναι πολύ σκληρό το ''να μην εμπιστεύεσαι κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου'' αλλά είναι η αλήθεια. 

έχω προδοθεί από άτομα που δεν το περίμενα, γιατί ακριβώς του εμπιστεύτηκα τα πάντα, και τα έβαλα ελεύθερα στην ζωή μου στην καρδιά μου, στα όνειρα μου και στα μυστικά μου.

και τί κατάλαβα;

τίποτα.

πως γίνετε άραγε να ξέρεις τόσο κόσμο, να μπαινοβγαίνει και να είναι εκεί, στην ζωή σου, κι όμως μόνο 2,3 να είναι απλώς ανεκτίμητα;

ε αυτό δεν καταλαβαίνω

πέρνω λοιπόν μια βαθιά ανάσα, και ότι είναι να γίνει, θα γίνει!

 

καλό μήνα!

-ήλι

άλλαξες.

Δαγκώνω το κάτω χείλος, τόσο δυνατά.. Παραλίγο  να ματώσει.

τι κάνω;

Χαίρομαι;Φοβάμαι;

δεν ξέρω.

κλείνω τα μάτια και περιμένω...

...Αλλάξαμε.

Μην μ'αφήσεις ποτέ.Ακούς;

Δεν περιμένω πλέον τίποτα.Δεν επιδιώκω τίποτα, παρά μόνο την ησυχία μου.

Αυτή που όταν κλείνω τα μάτια, να ηρεμώ, να ανασαίνω αέρα και να τον νιώθω να με γεμίζει.

Να απομονώσω όλους τους ήχους και να κρατήσω μόνο τα λόγια που θέλω εγώ.

Να αφεθώ, να ξαπλώσω κάτω...

Να νιώθω στο σώμα μου τα χέρια που θέλω εγώ.Μόνο ένα ζευγάρι χέρια..

Από αυτά που θα με αγκαλιάζουν, θα με χαϊδεύουν, θα με σφίξουν και θα με αγαπήσουν.

Τα δικά σου..

Μου λείπεις.

το μικρό

 Ηλιανάκι Σου...

#....

πυροτεχνήματα..

Η ζωή και οι άνθρωποι μέσα σε αυτήν  μοιάζουν με βεγγαλικά. Με πυροτεχνήματα. Ίδια με αυτά των παραμυθιών. Κλέβουν λιγάκι από την μαγεία των αστεριών και μετά σκάνε. Έτσι όπως τα άτομα της ζωής μας, πετάνε ψιλά, ανοίγονται στον ουρανό σου κι όμως μετά χάνονται..Μένει μόνο το χρώμα και η χρυσόσκονη.

Σε κάνουν και νιώθεις πως κι εσύ είσαι μέρος του παραμυθιού... Μετά όμως, όταν χαθούν από τον ουρανό, και μείνεις να κοιτάζεις μόνο τον καπνό, αντιλαμβάνεσαι πως το παραμύθι σου μετατράπηκε σε σκληρή πραγματικότητα..Το νιώθεις και το ξέρεις πολύ καλά.Κι όμως εξακολουθείς να λες στον εαυτό σου πως ζεις στον κόσμο αυτό που ανά πάσα στιγμή,θα ξαναφωτίσει..

Είναι μόνο ένα μικρό ψεματάκι της φαντασίας σου για να νιώσεις καλύτερα.

Αυτό είναι το κακό με τα ψέματα.

Όταν τα πιστεύουν οι άλλοι σιχαίνεσαι τον εαυτό σου.

Όταν δεν τα πιστεύουν, σιχαίνεσαι αυτούς.

...

Περπατάς στο μέλλον αφήνοντας κομμάτια στο παρελθόν. Από αυτά τα κομμάτια που αργότερα σε καταδιώκουν και σε κατασπαράζουν..

Τα βεγγαλικά είναι λοιπόν εκείνα που σου δανείζουν λίγη από της μαγεία τους, που τα κοιτάς σαν παιδάκι έκπληκτο που κλείνει το στόμα μέχρι που και η τελευταία ακτίνα χρυσόσκονης εξαφανιστεί από τον σκοτεινό ουρανό που για λίγες στιγμές είχε γίνει κτήμα του..

Μέχρι φυσικά να βρεθεί αυτός ο οποίος καταφέρει και σε κάνει να πετάξεις να σκάσεις και να κατακτήσεις τον δικό του ουρανό ....

#24

ήλι Σου..

ΑνθρωποιΜονοι.--

Υπάρχουν, και πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.
Αυτοί που δεν διστάζουν κάθε στιγμή να σε μειώσουν, να σε κριτικάρουν, να σε θρυμματίσουν. 
Χωρίς καμία αναστολή, χωρίς κανένα δισταγμό.


Γιατί ο κόσμος μας έχει γεμίσει κακία, και κακούς ανθρώπους, που ποδοπατούν τα αισθήματα σου, που δεν νοιάζονται για την θλίψη που προκαλούν, που δολοφονούν, όχι ανθρώπους, αλλά ψυχές.


Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, οι ΄΄φίλοι΄΄ μας, εκείνοι που δεν θα μας επικροτήσουν ποτέ, αλλα αντιθέτως θα κυκλώσουν το πιο μικρό μας σφάλμα με κόκκινο,χαίρονται με την δυστυχία μας.Είναι εκείνοι που ζηλεύουν. Ζηλεύουν που εμείς έχουμε κάτι που εκείνοι δεν μπορούν να αποκτήσουν κι αυτό είναι ομορφιά. Όχι εξωτερική.Όχι η ομορφιά του τυλίγματος αλλα η εσωτερική,εκείνη που μας δίνει την δυνατότητα να χαμογελάμε, και να αγαπάμε την καθόλου αξιαγάπητη αυτή ζωή, μεραδίδοντας το στους άλλους, κάνοντας το γέλιο να αντηχεί παντού, διώχνοντας όλη την ασχήμια..


Στο τέλος όμως εμείς παραμένουμε καλύτεροι, κι εκείνοι...


παραμένουν απλώς... -εκείνοι-
















-ονοματα-δεν-λεμε-προσωπικοτητες-δεν-θιγουμε.

Ηλιάνα. 
#24

Σ'εχω βρεί και σε χάνω..

Σ΄έχω βρει και σε χάνω.. 
δανεική παρουσία..
έχω τόσα να κάνω 
και δεν έχουν ουσία..

όπου είσαι πηγαίνω

δίχως λόγο να πάω 
με τους φίλους σου βγαίνω 
επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω 
στη σιωπή τη φωνή σου 
πάνε μέρες που λείπεις 
κι είμαι ακόμα μαζί σου

σε ρωτάω τι έχεις 
και σου λέω καλημέρα 
σ΄αγαπάω μην τρέχεις 
είσ΄ακόμα εδώ πέρα..

Προσπαθώ να ξεχάσω 
όμως κάτι συμβαίνει 
ό,τι όμορφο πιάσω 
να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω 
Σ΄έχω βρει... 
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω 
σταθερή μου αξία 
η ζωή μου σε τάξη 
κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια 
και το μόνιμο θέμα 
σου δανείζω αλήθεια 
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους 
σε τρακάρω τυχαία 
είν΄αμάξια οι μόνοι 
και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια ..
όπως πάντα συχνάζω.. 

είχα πει πως θ΄αλλάξω 

κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

γιατί εγώ το είχα πει..κι όμως, κάτι πίσω με τραβάει..

Η μικρή, γκρινιάρα,

Ήλι Σου..

άκου...

έτρεχε.

ένιωθε τα πόδια της να ματώνουν αλλά δεν πονούσε.

Όχι πια.

Η ανάσα της σιγά σιγά κοβόταν.

Προσπαθούσε να αναπνεύσει, να νιώσει λίγο οξυγόνο και ζωή αλλά δεν ένιωθε τίποτε από αυτά.

Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να τρέχει.

Η πόλη της έμοιαζε πια πιο πολύ με δάσος που θέλει να την πνίξει στο εσωτερικό του.

Είχε αρχίσει να τρελαίνεται..

Ήθελε να ξεφύγει.

Ήξερε πως δεν μπορούσε, αλλά έπρεπε να προσπαθήσει.

Σε κάθε στροφή, λύγιζε όλο και πιο πολύ, από τον φόβο μήπως τον δει μπροστά της. Είχε μουδιάσει.

Όπως όταν μεθάς και νιώθεις τα άκρα σου να μην σε υπακούν.

Δεν έβλεπε μπροστά της. Τα δάκρυα είχαν καλύψει τα μάτια της.

Έβλεπε θολά.

Τα μάτια της δεν έχουν πια το μπλέ του ουρανού..

Αυτό το γλυκό μπλε δυο παιδικών ματιών.

Έχει σκοτεινιάσει, σαν τον ουρανό του φθινοπώρου.

Κουράστηκε.

Σταματάει για λίγο.

Λυγίζει στο χώμα αλλά δεν παραδίνεται.

Όχι, δεν τα παρατάει.

Συνεχίζει.

Έχει φτάσει αρκετά μακριά.

Νιώθει περήφανη. Περήφανη που έκανε κάτι και απέδειξε στον ίδιο της τον εαυτό ότι μπορεί.

Λυγίζει άλλη μια φορά.

Χαμογελάει.

Τα ρούχα έχουν κολλήσει πάνω στο αδύνατο κορμί της, και τα μάγουλά της έχουν κατακλυστεί από μικρά ρυάκια των δακρύων της.

Ως πότε όμως θα τρέχει;

[……]

φωνάζει ΓΙΑΤΙ αλλά κανένας δεν την ακούει.

Δεν ακούει καν την δική της φωνή.

ήλι.
#22

ευχαριστώ τη μαμά μου τον μπαμπά μου την αδερφή μου..../ συγκινήθηκα. :D

Mα έχω συγκινηθεί σας λέω!  

Αφού λοιπόν κοιτούσα ανέμελη τα σχόλια της τελευταίας μου ανάρτησης, η γλυκιά μου Lyriel μου ανακοίνωσε οτι με τίμησε με το παραπάνω βραβειάκι. το 1ο μου!μαζί με τον παναγιώτη!

Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα, και θέλω να πω 2 μεγάάάλα και γλυκά ευχαριστώ, στα συνμπλογκράκια μου τον παναγιώτη Η. με το μπλογκ νοσταλγία, καθώς και στην Lyriel με το μπλογ BiScoto, που μου έδωσαν αυτό το πανέμορφο δωράκι.

έτσι λοιπόν, και αν και άργησα, 

(αν δηλαδή η Λυριελ δεν μου το έλεγε στον κόσμο μου θα ήμουν)

 θα πρέπει να πω 7 πραγματα για εμένα, και να παραδώσω το ίδιο μου βραβειάκι και σε 15 άλλους.

ξεκινάω λοιπόν με τα πρωτα που μου ήρθαν στο μυαλό
αποκάλυψη νο 1 όνειρο μου είναι να τελειώσω ψυχολογία.Ή κάτι που να έχει σχέση με τέχνη.καινούρια πικάσo κι έτσι. :P


αποκάλυψη νο 2 λατρεύω τα ζώα, και είμαι υπέρ της χορτοφαγίας. 
(που και που πανανομώ)


αποκάλυψη νο 3 μου αρέσουν τα κοψοφλέβικα.τραγούδια, ποιήματα ταινίες, απ'όλα, αν και ομολογώ πως έιμαι πολύ χαρούμενο άτομο.


αποκάλυψη νο 4 το παρατσούκλι μου έιναι σνούφελ.μου το έβγαλε η καθηγήτρια του σχεδίου μου,και ήταν εκείνη που με ενθάρυνε για το μπλόγκ και την αγαπώ πολύ.


αποκάλυψη νο 5 αν και είμαι αρκετά ισορροπημένη, λίγο τρελή ίσως, αλλά δεν ανέχομαι κανέναν και τίποτα να πειράζει τους δικούς μου ανθρώπους. 


αποκάλυψη νο 6 λατρεύω τον χειμώνα. Δεν είμαι φαν του καλοκαιριού όπως όλοι, προτιμώ το κρύο.


αποκάλυψη νο 7 εύχομαι να περάσω σε ένα αξιόλογο πανεπιστήμιο, και να φύγω από εδω.όχι δεν μένω στις μπαχάμες.δυστυχώς.


αυτά λοιπόν τα ολίγα για μένα. ήρθε λοιπόν η σειρά μου να το απονείμω σε άλλους 15. ίσως μερικοί από αυτούς να το έχουν πάρει ήδη, αλλά δεν με πειράζει.

• BiScoto 
• 
  
• ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ 
• 
  
• αλλάζοντας* 
• 
  
• Ανάμεσα στις σκέψεις 
• 
  
•  ANGELS
• 
  
• Όταν όλα φεύγουν νωρίς.. 
• 
  
• Ταξιδιάρα ψυχή* 
• 
  
• A Cloud In Love. 
• 
  
• &quot;God Is An Astronaut &quot; 
• 
  
• It&#39;s the secret life of mine 
• 
  
• Ζήσε τη στιγμή πριν φύγει μακριά...
• 
  
• Χορεψέ μου..τον έρωτα σου....
• 
  
• -Wonderland Is Dead- 
• 
  
• paranoia

καληνύχταα 

χχχχχχχχ