Επιστροφή στο νησί και καλά κουράγια.

Mετά από μια πολύ περίεργα ευχάριστη εξεταστική Σεπτεμβρίου, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στις φωλιές μας ένας ένας για ένα τελικό ριγιούνιον  μπορεί όχι και οι 6 μας αλλά τουλάχιστον η πλειοψηφία.

Σήμερα λοιπόν είδα το Μαράκι.

Αγκαλιές, φιλιά, κουτσομπολιά, τρύπες σε περίεργα μέρη, βόλτα με το σκύλο που σε προηγούμενη ζωή ήταν πρόβατο.

Ο καιρός έιχε αλλάξει πολύ και σχολιάζαμε πόσο διαφορετικά είναι από την καλαμάτα και την ρόδο.

Δεν ήταν διαφορετικός όμως μόνο ο καιρός.

Είχαμε κ εμείς μια άλλη αύρα να μας περιβάλλει και δεν εννοώ από τις θετικές.

Ανέκαθεν το νησί έβγαζε κάτι το πιο τρελό, ανήσυχο, διάθεση για πιθανή αυτοκτονία.

Δεν ξέρω γιατί.

Μπορεί στο τέλος να είμαστε εμείς το πρόβλημα.

Να είμαστε εμείς αυτοί που απλώς κρυβόμαστε πίσω από το περιποιημένο δάχτυλό μας

Και θέλουμε να πιστεύουμε πως τα προβλήματα μας, και η ένταση, και το εσωτερικό χάος οφείλονται στον καιρό, ή στους ανθρώπους, ή στις βόλτες που χρωστάμε και την ελευθερία που μας λείπει.

Αλλά στην τελική τι μας μένει, μια φιλία ένας χωρισμός μια οικογένεια, ένα τελειωμένο καλοκαίρι, και ζακέτες στους ώμους να κρύβουν το κρύο.

Μπορεί και ένα τίποτα.

summer wine.

 Μπήκε και ο Aύγουστος, τελειώνει, και εγώ καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει  ακόμα.

  Που είναι αυτές οι εποχές που το καλοκαίρι σήμαινε αυτόματα και διακοπές, μπάνια ατελείωτα, βόλτες σε παραλίες και πλατείες, κους κους κάτω από τα αστέρια και ευτυχία με απλά πράγματα.

  Μεγαλώσαμε πια και δίνουμε αξία σε άλλα πράγματα.

σε αυτούς που μας αγαπάνε, ας πούμε.

Και τυχεροί θα είμαστε όταν ξυπνησουμε και συνειδητοποιήσουμε οτι στο τέλος 2, 3 μένουν από τα παλιά οι υπόλοιποι είναι απλά για να υπάρχουν. Οτι η οικογένεια σου πάει πάνω από όλα και οι έρωτες είναι σχετικοί. Ευτυχισμένη είμαι που αυτό το γνώρισα. 

 Ευτυχία οτι μπόρεσες να φύγεις ένα διήμερο να ξεσκάσεις, 

οτι δεν έχεις σκοτούρες άλλες και γκρίνια που σε τρελαίνει.
Αλλά αυτό είναι που θα μας φάει. Η γκίνια.
Νευριάζουμε και πέφτουμε σε κατάθλιψη για αυτά που λέμε συνέχεια πως δεν έχουμε. 

 Ο κόσμος έχει γίνει πλέον αχάριστος.
Δεν κοιτάει να δει τι έχει, πόσο τυχερός είναι που έχει ότι έχει. Πλεονέκτες, μουντοί. Θύματα μιας ανιαρής πραγματικότητας που είναι στο χέρι τους να γίνει ενδιαφέρουσα.

Παντού δήθεν ζωντάνια και μετά το βράδυ όταν γυρνάς σπίτι μετά από ποτά, ψεύτικους χαρούμενους χαιρετισμούς, χορούς για το ίματζ, ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος, αρχίζεις και πάλι και πέφτεις στην μαυρίλα εκείνη, στο τρυπάκι που σε κάνει και αναρωτίεσαι, γιατί;

Δαγκώνουμε κάτω χείλος και καταπίνουμε αλάτι.

               Εμείς λοιπόν είμαστε αυτοί που θα καταρρίψουμε τα πάντα.

      Είμαστε εμείς που θα μάθουμε στους άλλους ότι οι έρωτες δεν είναι παραμύθια με δράκους και μάγισσες και φίλτρα. Εμείς φτιάχνουμε το δικό μας φίλτρο και το ονομάζουμε τρέλα, ταξίδια, κρυφά φιλιά και φανερά σ ‘ αγαπώ.            Εκεί που είσαι γυμνός από λέξεις, από βλέμματα που υπόσχονται πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Φίλτρα με αλκοόλ με γεύση από τα πιο γλυκά χείλη και τις πιο τρελές αυταπάτες. Εκεί που η ηδονή ξεδιπλώνει καπνούς που σε ζαλίζουν, που σου μαυρίζουν τα πνευμόνια αλλά σου ανοίγουν τα μάτια με τα βλέφαρα κατεβασμένα. Αφήνεσαι σε ένα αδιέξοδο αλλά ξέρεις πως θα τον βρεις τον δρόμο και ας είναι μακριά..

Μακάρι οι προσδοκίες μας να ευθυγραμμιζόντουσαν με την πραγματικότητα. 

Από τους μαύρους δικούς σου ωκεανούς, φεύγω.

Πάει λοιπόν καιρός από τότε που είδε το πρόσωπό του τελευταία φορά.

Ήταν μια ανάμνηση μακρινή και γλυκιά.

Είχε έρθει στην ζωή της με θόρυβο, με πάθος, και έτσι έφυγε.

Κρατούσε σφιχτά στην χούφτα της τις όμορφες αναμνήσεις και την μυρωδιά των κόκκινων λουλουδιών, που έφερναν στο μυαλό μια ζάλη διαφορετική από το μεθύσι.

Τις κρατούσε έτσι ώσπου μάτωσε με τα νύχια της το δέρμα της και έπεσαν σταγόνες μα όχι δάκρυα.

Καιροί όμορφοι ζεστοί και κρύοι, χειμώνες που  συντρόφευαν τα βράδια της ένα τραγούδι με ψιθύρους, καλοκαίρια με κόκκους άμμου στα μαλλιά και χαμόγελα που διέκρινες τους πιο μεγάλους ωκεανούς.

Περπατούσε ξυπόλυτη και το ρίγος του παγωμένου πατώματος έφτασε μέχρι την πλάτη της και της άρεσε η αίσθηση. Της θύμιζε τον τρόπο που την κρατούσε και συγχρόνως την άφηνε.

Πάντα την άφηνε.

Κ εκείνη γύρισε πίσω.

Ελεύθερο πνεύμα, μια ψυχή σαν χελιδόνι που επέστρεφε στην φωλιά του αλλά βαθιά γνώριζε πως δεν ανήκει εκεί. ‘Ανήκε σε άλλες αγκαλιές, που την κρατούσαν σφιχτά και δεν την πάγωναν, την έκαναν να αισθάνεται μοναδική και πως άξιζε πολλά πιο πολλά από όσα έλαβε.

Και εκεί που στην μοναξιά της παίρνει μια ανάσα μαύρου αέρα, κατάλαβε πως δεν είναι μόνη, είναι κάθε άλλο παρά μόνη.

Είναι για κάποιους μοναδική.

Ξαπλώνοντας λοιπόν σε σεντόνια από σατέν, και γλιστρώντας τα ακροδάχτυλα της στην υφή αυτή, στιφογυρνώντας στο κρεβάτι της, σκεφτόταν και σκεφτόταν.. κατάλαβε πως πρέπει να κρατήσει τις αναμνήσεις αυτές, τις καλές, να τις κρατήσει στο κατώφλι της εκεί που θα την διαδεχτούν άλλες και άλλοι, αφαιρώντας κάθε ύπαρξη του.

μια χαρούμενη, λουλουδάτη άνοιξη, χωρίς σταγόνες στα πέταλα,

Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη.Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα.Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση.Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.5Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντησηΚάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφήΧωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
                           Μ. Αναγνωστάκης.       Ακόμη και αν η καθημερινότητα μου, θυμίζει άδειο κρεβάτι,   χωρίς τσαλακωμένα σεντόνια, και δίχως το άρωμα σου στο μαξιλάρι, που το έκανε τόσο ξεχωριστό,   ξέρω πως την άνοιξη, είναι μια αφετηρία για να αναπνέουμε το κάτι καινούριο, κάτι    πρωτόγνωρο, κάτι που ανθίσει στις ψυχές μας και θα τις κάνουν χρώμα απροσδιόριστο, όπως   αντιπροσωπέυει τον καθένα.       ξεκινάω λοιπόν και εγώ. Με πρώτη στάση, Εμένα.       καλό μήνα σε όλους!

Υστερία.

    Είναι όπως στο ρεβεγιόν των χριστουγέννων, που μαζεύεται όλο το σόι, ξέρεις από αυτούς που έχεις να δείς καννα χρόνο κι ας μένετε στην ίδια πόλη, και καυχιούνται για τα παιδιά τους, και κάνουν σχόλια του στυλ, αχ πόσο ομόρφυνες, εχεις πάρει κιλάκια ε?

    

     Που πετάνε την βόμβα σου, πίνουν το κρασί σου, γελάνε τρώνε και φεύγουν με την φράση και του χρόνου!και όχι και του χρόνου με υγεία, αλλά το και του χρόνου σε εσας έτσι?

     Κάπως έτσι είναι και τα φιλαράκια που έχεις να δεις πολύ καιρό.

    Οκ ρε φίλε ο καθένας την ζωή του, αλλά όχι να το παίζεις κολλητούλης και μετά να μας χέζεις επειδή βρίκες την γκόμενα ή επειδη άλλαξες στυλάκι στην πρωτεύουσα και σου πέφτουμε λίγοι.

    Μετά όμως χρειάζεσαι συμβουλές και να πεις τον πόνο σου και να κλάψεις για την τύπισσα που σε πλήγωσε γιατί εσύ ήσουν τόσο μαλάκας που της έδωσες τα πάντα κ εκείνη απολάμβανε τα κεράσματα και τα δωράκια κ εσένα σε είχε για ντεκόρ. Κ να μαστε πάλι φίλοι. Συμφέρον σου λέει μετά.

    Πρoσπαθώ να κάνω έναν απολογισμό από το τι άλλαξε από πέρισυ.

Σαφώς και άλλαξαν πολλά.

Μπορεί και εγώ μαζί. Μπορεί να ξύπνησα, να έγινα λιγότερο θύμα.

Φοιτήτρια εδώ και 4 μήνες, μακριά από κομπλεξικά ανθρωπάκια, μακριά από γκρίνιες του στυλ, γιατι δεν με πήρες, καινούριες παρέες, αναπολώντας όμως τι παλιές που λες δεν θα χαθούν αλλά ένας ένας απομακρύνεται, κι όμως όταν γίνεται ριγιούνιον το παίζουμε όλοι κούλ.

    Με μία σχέση που πάει καλά αλλά είναι μακριά.

    Με μία αδερφή που λείπει υπερβολικά πολύ κ δύσκολο να την δείς γιατί όσο να ναι η Αγγλία πέφτει μακριά και κάτι γονείς που ξεχνάνε ότι ρε πούστη είμαι 18 ηρεμηστε λίγο.

   Αγίου βαλεντίνου προβλέπω να πάω πάτρα, στο αμόρε, εμ θα πάω?ήθελα και σταθερό το ζώον για να μιλάω και με μαμά.

   Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Ο προηγούμενος χρόνος με άφησε με αποθέματα υστερίας, πολλά κιλά παραπάνω, με υφάκι και λίγο μπιτς συμπεριφορά, αλλά τουλάχιστον αυτογνωσία, με επιλογές για το ποιοι είναι κολλητοι ποιοι φίλοι και ποιοι απλοί γνωστοί.

Μου άφησε πολύ απογοήτευση, κλάμα, και όχι δεν είμαι από τους ανθρώπους που με το παραμικρό κλαίω, ίσως λίγο μυστηκοπαθής και κρυφά ρομαντική.

   Όρεξη για αλκοολ άνω του κανονικού και καθόλου διάθεση για διάβασμα.

Όποιος κατάλαβε,κατάλαβε.

καλημέρα, και καλό μήνα!

παγωμένες νεκρές αισθήσεις..

           Αυτά τα βράδια που πεθαίναμε μαζί, και τα κορμιά μας φώναζαν μέχρι εκεί που δεν άντεχαν άλλο.. το αίμα έρρεε στο πάτωμα τρελό και λέρωνε τις ψυχές μας..

         Τα πόδια κόβονταν στο άκουσμα μουσικής, που έκλεινε τα μάτια και τότε η ζάλη αποτελείωνε την ηδονή που κάνουν τα χέρια να τρέμουν αλλά να είναι κρύα και δροσερά.. όπως η γεύση του λαιμού σου, μια γεύση εξωτική που κλείδωνε τις αισθήσεις των πιο τρελών ονείρων..

      Πόσο κρύο το μάρμαρο στην πλάτη μου.. ένα ρίγος να με διαπερνά και εσύ δεν είσαι εκεί…

    Μα είσαι..

Σε νιώθω και σε βλέπω να αργοπεθαίνεις.. ο ένας στα χέρια του άλλου και εκεί που θέλω απεγνωσμένα να σηκωθώ, πέφτω.