Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

μακριά από εδώ..

το ξέρω πως χάθηκα.
γενικά έχω χαθεί.
δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι τελευταία.
μάλλον επειδή φοβάμαι που θα προσγειωθώ στο επόμενό μου βήμα.
τέλος και οι πανελλήνιες..
ειλικρινά περίμενα τόσο πολύ να περάσει αυτός ο μήνας, να τελειώσω έλεγα, να φύγει αυτό το βάρος. Το θέμα είναι πως νιώθω τα πάντα, εκτός απο ανακούφιση.Το αντίθετο μάλιστα.
Περίμενα πως κ πως να έρθει αυτό το καλοκαίρι που θα μου χάριζε όνειρα για μια άλλη ζωή μακριά από εδώ.
Μακριά από αυτό το νησί που ειλικρινά δεν με χωράει άλλο.
αλλά φοβάμαι, παγώνω, αγχώνομαι.
Έχω την αίσθηση οτι κάτι θα χάσω, αλλά κάτι θα κερδίσω εξίσου.
μια φίλη μου είπε πως το τέλος το ορίζουμε εμείς..
και το χειρότερο είναι πως έχει δίκιο και ας μην θέλω να το παραδεχτώ.
ναι σε άλλο θέμα πετάχτηκα.
Ο έρωτας είναι κάτι το απροσδιόριστο.
σου χαρίζει χαμόγελα, κλάματα αλλά και όμορφες αναμνήσεις..
και εξακολουθείς και χαμογελάς.
πίστευες πως αυτό που είχες και που έχεις είναι κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό που σε τρώει από μέσα και εσύ δεν κάνεις ούτε μια κίνηση για να το αποτρέψεις. Σιγά σιγά όμως το χαμόγελο γίνεται πιο αχνό, σιγά σιγά σβήνεται.
παραμένουν δύο ανέκφραστα μάτια, κενά.
ένα σ'αγαπώ συνοδεύει την καληνύχτα σου κάθε βράδυ, μπορεί να το νιώθεις αλλά το λές από υποχρέωση για να είναι όλα καλά..
πρέπει να το πάρω απόφαση, να πατήσω στα πόδια μου.
Να το τελειώσω..
αν φύγω από το νησί, θα τα αφήσω όλα πίσω..
και μπορεί να το μισώ που το λέω..Αλλά τώρα κατάλαβα πως το αγαπάω.




ηλιάνα.