δες τι κάνει ο έρωτας πια

<< Τηλεφώνησε μου!>>

   Έκλεισε δυνατά την πόρτα του ταξί, και κοιτούσε την μελαχρινή αυτή φιγούρα  να απομακρύνεται.

Είχε χειμωνιάσει για τα καλά, έβλεπε μέχρι και την ανάσα του στον παγωμένο αέρα. Ακούστηκε ένας δυνατός κρότος. Κοίταξε τον ουρανό που μάζευε από πάνω του όλα τα μαύρα σύννεφα.

Ένιωσε μια μεγάλη σταγόνα στον δεξί του ώμο . Ήταν από αυτές τις στιγμές που ένιωθες πως το σύμπαν παρακολουθεί μόνο εσένα, και επέλεξε μόνο εσένα να είσαι το θύμα της πρώτης αυτής βροχής του Οκτώβρη.

Αποφάσισε να περπατήσει σπίτι του, κάτι το οποίο δεν συνηθίζει.

Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, σε αυτή την γκρίζα πόλη, ένιωθε ανάλαφρος, ενέπνεε ελεύθερα, και για πρώτη φορά μάλλον, είχε τα χέρια στις τσέπες και περπατούσε χαμογελώντας.

  Το σπίτι του ήταν από  αυτά να νεοκλασικά, με μαύρα κάγκελα στην είσοδο και τους κλασσικούς τούβλινους τοίχους...

  Μπαίνει μέσα, συνήθως μονολογεί, με τον εαυτό του,-βρίζοντας την πόλη αυτή που βαθύτατα μισούσε- αυτή την φορά όμως τα εκμυστηρευόταν όλα αυτά τα νέα από μέσα του. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εκείνον συναισθήματα. Φοβόταν μην χαλάσει την στιγμή, ή ότι ήταν όνειρο και δεν ήθελε με τίποτα να ξυπνήσει..

  Κηλίδες νερού ειχαν γεμίσει το πάτωμα. Άλλοτε ήταν σχολαστικός, αλλά ήταν το τελευταίο που τον ενδιέφερε.

Μα τι κάνει πια ο έρωτας. Αλλάζει τους ανθρώπους.

Βγαίνει στο μπαλκόνι.. Η βροχή είχε κάπως σταματήσει.. Έβλεπε από ψηλά την πόλη αυτή, την βροχερή πόλη του Λονδίνου που άλλοτε μισούσε. Μισούσε τα πάντα Την ασταμάτητη βροχή, την σνόμπ προφορά, τους δήθεν ανθρώπους.

Είχε σκεφτεί σοβαρά να μετακομίσει. Όλες αυτές οι σκέψεις πήγαν περίπατο φυσικά  όταν γνώρισε Εκείνη.

Εκείνη την μελαχρινή κοπέλα, που έκαναν τα λευκά μάγουλα του να ροδίζουν ,τα μάτια του να πετάνε σπίθες και τα χέρια του να ιδρώνουν.

   Λένε πως ο αληθινός έρωτας είναι αυτός που σε χτυπάει κατευθείαν, αυτός που δεν σε κάνει να ησυχάζεις, που σε τρελαίνει και σε αναγεννάει ταυτόχρονα. Αυτό λοιπόν ένιωσε. Το κάψιμο στις φλέβες του που τον πονούσε αλλά και λάτρευε ταυτόχρονα.

  Αυτό ήταν λοιπόν που τον άλλαξε. Τον έκανε να αγαπάει και να ερωτεύεται τον ίδιο του τον εαυτό.

  Οι νύχτες μοναξιάς με αμέτρητα ποτήρια ουίσκι και σκέψεις, είχαν αντικατασταθεί από νύχτες έρωτα, αγάπης και ονείρων που προκαλούσαν χαμόγελα το πρωί.

Με καλημέρες με χυμό πορτοκάλι και γεύση μέντα.

Αυτές λοιπόν οι μικρές στιγμές που σε αλλάζουν μέσα και έξω, 

αυτές οι στιγμές, που σε κάνουν ερωτεύσιμο.

Γιατί απλώς, κατέληξε να αγαπάει, γιατί αγαπούσε τον ίδιο του τον εαυτό, ότι ακριβώς αντιπροσώπευε εκείνος, και το προέβαλε στον κόσμο γύρω του.

Γιατί η απτή, χειροπιαστή πραγματικότητα που έμοιαζε με όνειρο, του άλλαζε την ζωή, με απλό, γλυκό και μαγικό τρόπο.

Την αγάπησε αυτή την πόλη.