Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

μοιάζουν με σένα.


''είναι ωραία τα λάθη γιατί μοιάζουν με μας''

έτσι είχες πει.

και δεν το έχεις πει μόνο εσύ.

Όλοι κάνουμε λάθη.και όλοι προχωράμε. Έχω μάθει να αγαπάω τα λάθη μου.

Να τα αγαπάω γιατί ήταν τα μόνο που μου μείναν αξέχαστα.

καληνύχτα..


Soleil σου..



Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ο πληθυντικός αριθμός. ναι, η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη..



Ο έρωτας.
όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν.
ενικού αριθμού.
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού.
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός,
ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος.
όνομα ουσιαστικόν.
στην αρχή ενικός αριθμός και με΄τα πληθυντικός.Οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.

Η μνήμη.
κύριο όνομα των θλίψεων.
ενικού αριθμού. Μόνο ενικού αριθμού και άκλιτη.
η μνήμη,  η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα.
όνομα ουσιαστικόν.
γένους θηλυκού.
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός,
οι νύχτες από εδώ και πέρα..







Κική Δημουλά.










γιατί μου είχες πεί, πως ο έρωτας και ο φόβος είναι ένα.
Αρχίζω και το πιστεύω.



Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

και κατάλαβα τι λείπει.



Μια ψυχή λοιπόν, με ρωτησε τις προάλλες τι είναι αυτό που μου λείπει.
Τι θα έφερνα πίσω από αυτά που πέρασαν.
Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι να απαντήσω,διάφορα βομβάρδιζαν το μυαλό μου..
Κατέλληξα όμως σε κάτι.
Μου λείπει η μυρωδιά αυτή του εργαστηρίου από το χρώμα στα πινέλα.Το μολύβι και το κάρβουνο να λερώνουν τα χέρια μου.Το καβαλέτο.Πιο πολύ απ'όλα μου λείπει η Κ*.
μου λείπει όλη αυτή η ζεστασιά, η θαλπωρή που κλεινόταν σ'αυτό το χώρο με την μουσική στο 98.2, το τσάι με γεύση καραμέλα-βανίλια το χειμώνα, το γλυκό εγώ, αλμυρό εσείς.Οι φιλοσοφίες μας.Να μου λέτε να προσέχω τις σκιές και τις διαβαθμίσεις, να πέρνω πάντα το σχήμα.Κάθε φορά να μου το λέτε!
να φτιάχνω τριανταφυλλάκια με την γόμα καρβόνου να κοιτάω με τις ώρες έναν πίνακα σας και να μην βρίσκω ούτε μια ατέλεια.
Μου λείπει να μου ισιώνετε το χέρι στην βελόνα.
Να βλέπω το χώμα σε σκόνη και να μετράω πινέλα.
Να ανοίγουμε που κ που το βιβλιαράκι της τύχης σε τυχαία σελίδα..


Πιο πολύ απ'όλα όμως μου λείπετε εσείς.Γιατί εσείς μου μάθατε να πιστεύω στον εαυτό μου.Σας αγάπησα γιατί μου μάθατε εκτός του να ζωγραφίζω, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Μου μάθατε οτι το τέλειο είναι ακατόρθωτο αλλά μπορώ να φτάσω εκεί κοντά.
Πιο πολύ απ' όλα όμως, μου μάθατε να μην φοβάμαι. Να μην φοβάμαι τίποτα, και το κυριότερο, να πιστεύω.Αυτή η απύθμενη αισιοδοξία σας με έκανε να βλέπω κι εγώ πιο θετικά τα πράγματα.Οτι με λίγη πίστη & υπομονή όλα φτιάχνουν. Να μην φοβάμαι, γιατί ''ότι φοβόμαστε είμαστε'' έτσι μου το είχατε πει και από την πρώτη φορά που το άκουσα το έγραψα στο καβαλέτο και είμαι σίγουρη πως είναι ακόμα εκεί!Σας ευχαριστώ λοιπόν .Σας ευχαριστώ γιατί δεν είσαστε απλώς φίλη μου.
Είσαστε άνθρωπός μου.




μου μάθατε οτι η ζωή είναι ένα ηφαίστειο. Καίει από μέσα & μετά ρίχνει ξαφνικά, απρόοπτα, βίαια τη λάβα του προς τα έξω.Και εκρήγνυται. 




καληνύχτα.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

καληνύχτα..


Γυμνή.

γυμνή στα πάντα. Από τος ώμους μέχρι τους αστραγάλους...
Το λευκό της δέρμα έγινε ακόμη πιο χλωμό.
Το κρύο διαπερνούσε τα σωθικά της εκείνη όμως συνέχισε να περπατάει ξυπόλυτη πάνω στο κρύο.
Ένιωθε το σώμα της να μουδιάζει και σε κάθε βήμα της να ανατριχιάζει ακόμα πιο πολύ.
Τα μαλλιά της έπεφταν ατίθασα προς τα κάτω.
Ο λαιμός της το στήθος της οι γάμπες της είχαν κρυσταλλώσει αλλά εκείνη ένιωθε πως  έκαιγε.
ήταν γυμνή από μέσα.
ελεύθερη.
Ο λαιμός της να μην μπορεί να νιώσει αέρα.
το στήθος της να κουνιέται ρυθμικά στους χτύπους της καρδιάς της, τα πόδια της να αυξάνουν το βήμα, και πριν το καταλάβει έτρεχε γρήγορα δυνατά ελεύθερα.
έμαθε να είναι γυμνή και δεν την ένοιαζε...




γιατί μου έμαθες να είμαι ο εαυτός μου. να αγαπάω τον ίδιο μου τον εαυτό κι γι αυτό δεν επιδιώκω στο να βρω το άλλο μου μισό. Θέλω απλά να είσαι το άλλο ολόκληρο μου.
αφού με ξέρεις όσο με ξέρω.





Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

στο ίδιο το βαγόνι..



<<Να προσέχεις αγάπη μου, ακούς;Και να μην μου στεναχωριέσαι.Δεν θέλω να δω δάκρυα στα μάτια σου άλλο.. Ο καιρός περνάει γρήγορα, και θα ξαναρθεις....>>


  Ο ουρανός είχε γεμίσει γκρί σύννεφα, και στα λευκά με μικρές φακίδες μάγουλα της διαγράφονταν τα μικρά δάκρυα που είχαν σχεδόν εξατμιστεί..Τα θλιμμένα της μάτια όμως πρόδιδαν οτι είχε κλάψει.. Δεν έκλαιγε που έφευγε.Έκλαιγε που θα έχανε το τελευταίο πράγμα που θα της θύμισε Εκείνον.. Από την μία χαιρόταν,βέβαια επειδή ακριβώς όλα γύρω της της τον θύμιζαν.. Το σπίτι ο δρόμος, τα παγκάκια, ο καφές στο ντουλάπι, το τυλιγμένο ανέγγιχτο κουτί γενεθλίων της στην άκρη του κομοδίνου της...Αλλά φυσικά δεν ήξερε τί ήταν καλύτερο..


Γύρισε το κεφάλι απότομα όταν άκουσε την κόρνα του τρένου, και δειλά ανέβασε την βαλίτσα της και κάθισε στο μικρο της βαγόνι, να κοιτάει από το παράθυρο τον σταθμό σιγά σιγά να αδειάζει και λυπημένα χέρια να λένε αντίο. Έψαχνε ένα μόνο χέρι. Αυτό το χέρι που ήθελε απερνωσμένα να την τραβήξει κάτω να της πει δυνατα πως την αγαπάει και να κατακτήσει την καρδιά της πάλι από την αρχή. Ήξερε όμως οτι δεν θα γινόταν... 


Το τρένο είχε αρχίσει να κινείται, να πηγαίνει προς την μεγάλη πόλη, να συνεχίσει τις σπουδες της. Το μόνο πλεόν που έβλεπε από έξω ήταν μικρά αγροκτήματα με αμυγδαλιες ανθισμένες, όλες στην σειρά. Τόσο όμορφες...


Πρίν το καταλάβει τα μάτια της είχαν κλείσει.. Είχε γείρει στο πλάι και οι μικρες καστανόξανθες μπούκλες της έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της..


Άνοιξε τα μάτια της και είδε έναν άνδρα.Ακριβώς απέναντι της. Το πρόσωπο του ήταν κρυμμένο πίσω από την εφημερίδα που φαινόταν να διάβαζε με πολύ ενδιαφέρον.
Μα, στο δικό της  βαγόνι;


Κατέβασε τα μάτια του από το χαρτί, και την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια, μόλις συνειδητοποίησε οτι είχε ξυπνήσει...
''γεια''


και Εγινε!
αυτό το γεια, αχ πόσο όμορφο ακούστηκε αυτό το γειά από τα χείλη του..


''ελπίζω να μην σε πειράζει που κάθισα, δεν υπήρχε κάποιο άλλο κενό βαγόνι...''


Άρχισαν να μιλάνε, για τέχνη, για βιβλία, για όνειρα, για την ζωή..


Και είχε όλα αυτά που ποτέ δεν θα κοιτούσε σε έναν άνδρα.
ήταν λεπτός, σχεδόν κοκαλιάρης, ξανθούλης με ξεθωριασμένα μελί μάτια..
εκείνη προτιμούσε πάντα αυτούς που θα χωνόταν στην αγκαλιά τους, μελαχρινούς, με μαύρα μυστηριώδη μάτια...


Αλλά εκείνος είχε κάτι που δεν έιχαν οι άλλοι που γνώρισε..
Είχε ένα υπέροχο χαμόγελο. Με μεγάλα λευκά δόντια και σαρκώδη για φίλημα χείλη, από αυτά που με ένα μόνο τέντωμα τους δημιουργούσαν τα πιο γλυκά και γοητευτικά λακάκια που είχε δεί ποτέ...


''είσαι καλά;'


''ναι συγνώμη αφαιρέθηκα..''
...


Μετά από πολλές ώρες αποβιβάστηκαν από το τρένο. Δεν χωρίστηκαν βέβαια οι δρόμοι τους.. Ένα αβέβαιο φιλί στο μάγουλο, από αυτα τα μικρά, τα γρήγορα, αλλά με νόημα, που ίσα ίσα νιώθεις τα ζεστά χείλια στα παγωμένα μάγουλα κι όμως θα ήθελες για μια στιγμή να έπεφτε πιο εκεί..
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκε εκείνον, εκείνον που της άνοιξε το στήθος, άρπαξε τα χέρια του την καρδιά της και στην θρυμμάτισε με τον πιο απαίσιο τρόπο που θα μπορούσε να το είχε κάνει.Τόσο εύκολα... 
Έφυγε χωρίς ένα αντίο, μια προειδοποιήσηση. Μόνο με ένα μήνυμα με λόγια σκληρά που της τρυπούσαν το μυαλό κάθε βράδυ.. Να επαναλαμβάνονται μέχρι και στα όνειρα της οι λέξεις αυτές . Να θέλει να παραδοθέι στον ύπνο, να λυτρωθεί κι όμως δεν το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πως και το επόμενο βράδυ θα έιναι ίδιο.. 
Κι όμως όση ώρα ήταν μαζί του το μυαλό της ξεκουράστηκε..Σαν να καθάρισαν τα μάτια της. Να στέγνωσαν καλύτερα..Και να κρύφτηκαν για λίγο οι πληγές της..


Οι επόμενες μέρες ήταν περίεργες..
Άρχισε πάλι που κ που να σκέφτεται εκείνον. Όσα όμορφα συναισθήματα και να της προξενούσε ο καινούριο πρόσωπο, δεν είχε την δύναμη να επουλώσει τις πληγές της..Ήταν ένα μικρό καταπραϋντικό, που αργότερα όταν εξασθενούσε, έπεφτε στην δύνη των σκέψεων της..




Της είχε ζητήσει να βγούνε. Πέρασε πολλά βέβαια μέχρι να πεί το μοιραίο αυτό ναι, αλλά άκουσε μια σοφή φωνή....


Έβαλε λίγο κραγιόν, και έδεσε το μαύρο φόρεμα της. Είχε πολύ καιρό να νιώσει τόσο όμορφη και τόσο αγχωμένη.. Πιό πολύ βασικά ένιωθε σαν πρωταγωνίστρια, σε μια ιστορία που ευχόταν να έχει καλό τέλος..


- αυτή η σοφή φωνή λοιπόν της είχε πει, να αγαπάει χωρίς όρια, με όλη την δύναμη της ψυχής της, αλλά της είπε και κάτι άλλο. Αγάπη μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά πιο πολύ είναι να αντιλαμβάνεσαι την σωστή στιγμή κατά την οποία πρέπει να παραδόσεις τις δυνάμεις σου. Γιατί ναι μεν πρέπει να προσπαθείς, αλλά δεν πρέπει να παλεύεις να υπάρχει. Πρέπει απλά να υπάρχει. Κάτι που της έδωσε εκείνος. Μπορεί οι πληγές πάντα να υπάρχουν.Αξίζει όμως μια ευκαιρία να προσπαθήσει να της δημιουργήσει νέες όμορφες αναμνήσεις. Από αυτές όχι απαραίτητα ''πριγκιπικές'' όπως λέει μια ψυχή, αλλά αυτές που θα σε κάνουν το βράδυ να χαμογελάς με τα μάτια κλειστά και την πιο όμορφη καληνύχτα...






ευχαριστώ λοιπόν!


καληνύχτα
ηλιάνα
   







Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

καλό μήνα* αλλαζουμε#2*


Καλό μήνα λοιπόν και από εμένα.
Μια χαρά πρέπει να ομολογήσω πως μπήκε ο Νοέμβριος.
Το έχω συνειδητοποιήσει για τα καλά πως χειμώνιασε..
Το πρωί λοιπόν, που με πολύ κόπο βγήκα από τα σκεπάσματα, και μετά από πρωτότυπες εμπειρίες του Οκτωβρίου, αποφάσισα, πως πρέπει μαζί και με τον μήνα, να αλλάξουν και πολλά άλλα.
Η κολλητή μου ανέφερε κάτι για πεταλούδες. Της λείπει λέει αυτό το συναίσθημα.Το συναίσθημα, δηλαδή του ενθουσιασμού, του ρίγους και των κόμπων στο στομάχι όλα αυτά τα συμπτώματα του έρωτα, και πρέπει να ομολογήσω πως συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Αυτό είναι που λείπει. 
Λείπει ο έρωτας.

αγαπάς, αισθάνεσαι, συνηθίζεις, αλλά δεν ερωτεύεσαι.
βάζεις τον άλλον στην ζωή σου, μένει εκεί, και ενώ τον έχεις δεδομένο, κάνεις λάθος. Υπάρχει σωματικά, ψυχικά όμως;

Θέλω κάτι καινούριο, κάτι όμορφο, κάτι που να με ανεβάζει και να με κάνει άλλο άτομο. Το προσπάθησα, ναι, αλλά το παρελθόν ακόμα εκεί είναι. όχι, πες μου πως γίνεται κάποιος και να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα; Να σου τρυπάει το μυαλό, να εμφανίζεται,να φεύγει, να σου μιλάει όμορφα, να σε απαξιώνει, να είσαι κομμάτι του, να είναι ένα τίποτα του, να κάνετε όνειρα και σχέδια, και αυτά να μένουν ίδια και να αλλάζει το περιεχόμενο;και να έχεις και τύψεις μετά!

ε κουράστικα.

Δεν λείπει όμως μόνο ο έρωτας.
Λείπει και η εμπιστοσύνη.

μπορεί να είναι πολύ σκληρό το ''να μην εμπιστεύεσαι κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου'' αλλά είναι η αλήθεια. 

έχω προδοθεί από άτομα που δεν το περίμενα, γιατί ακριβώς του εμπιστεύτηκα τα πάντα, και τα έβαλα ελεύθερα στην ζωή μου στην καρδιά μου, στα όνειρα μου και στα μυστικά μου.

και τί κατάλαβα;


τίποτα.

πως γίνετε άραγε να ξέρεις τόσο κόσμο, να μπαινοβγαίνει και να είναι εκεί, στην ζωή σου, κι όμως μόνο 2,3 να είναι απλώς ανεκτίμητα;

ε αυτό δεν καταλαβαίνω

πέρνω λοιπόν μια βαθιά ανάσα, και ότι είναι να γίνει, θα γίνει!

 


καλό μήνα!
-ήλι