Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Πίσω.τώρα.έλα.


   Oι τελευταίες μέρες ήταν από τις ωραιότερες.
  Τις σκέφτεται τώρα και χαμογελάει λυπητερά που τελείωσαν τόσο γρήγορα.
Κοιτάει εξω την πρώτη βροχή του Οκτώβρη και αναρωτιέται αν θα ξαναέχει την ευκαιρία να ξανανιώσει έτσι..

Οι σταγόνες ήταν μεγάλες και οι σκέψεις τις ταξίδευαν γρήγορα..Τόσο γρήγορα που οι παλμοί τις καρδίας της χτυπούσαν μανιασμένα και η αναπνοή της γινόταν βαριά, αναστενάσοντας σαν να έπερνε την τελευταία της ανάσα πριν σβήσει το τσιγάρο της και αφήσει την αναπόληση αυτή καθισμένη στο μικρό της μπαλκόνι, να βλέπει την βροχή να δυναμώνει την ανάγκη της να ξεσπάσει σε κλάμματα.

Ήρθε.

Ακόμη της φαινόταν σαν όνειρο.

Ήρθε και την έκανε να νιώσει σαν κοριτσάκι.
Χίμμηξε στην αγκαλιά του και τον κράτησε σφιχτά για τόση ώρα που όταν ξανάνοιξε τα μάτια της ο σταθμός είχε αδειάσει.

Τα χείλη της ενώθηκαν με τα δικά του.Με τα χείλη του ανθρώπου που έιχε την μεγαλύτερη χημεία, που την πονούσε και την κατέστρεφε αλλά αγαπουσε με απεριόριστη δύναμη.

Το χέρι της κλέιστικε στο δικό του,

‘’ μου έλειψες’’

Ψιθύρισε,

   και δεν μπόρεσε να του απαντήσει.
Δεν χρειαζόταν απάντηση. Τα μάτια της καρφωμένα πανω του με κόρες μεγαλύτερες από το φυσιολογικό έδιναν την απάντηση της.

Περπατούσαν σιωπηλά προς το σπιτι της, προετοιμασμένο με τέτοιο τρόπο για την άφιξη του.
Ακόμη δεν μπορoύσε να το πιστέψει πως τον είχε κοντά της μετά από τόσο καιρό και ήταν δικός της. Ολόδικός της, και είχαν την ευκαιρία να περάσουν τεσσερις αξέχαστες μέρες, εκείνη κ εκείνος.
Δίχως ρολόγια, δίχως πρέπει και μπορεί. Έλεγε ναι στα πάντα. Θα μπορουσε να λέει ναι σε όλα για εκείνον.

Ήταν ο άθρωπός της και ας την είχε πληγώσει τοσο πολύ. Πιο πολύ από όσο θα επέτρεπε εκείνη αν δεν ήταν τόσο χαζη και τυφλά ερωτευμένη.
Απλά τον λάτρευε. Το καυστικό χιούμορ και τα μάτια όλο νόημα.
Λάτρευε τον τρόπο που την κοιτούσε και την έκανε να κοκκινίζει.
Με πατζούρια κλειστά και γέλια που πονούσαν περνούσαν τις μέρες τους.
Ήταν ερωτευμένη και το μισούσε. Το μισούσε που άφηνε την καρδιά τη να γυρίσει πίσω εκεί που δεν έπρεπε.

Είχε προσπαθήσει πολύ να την πάρει πίσω από εκεί που την είχε χαρίσει. Ήθελε να την φυλάξει για κάτι νέο, για κάτι που θα την ξετρέλαινε και πάλι και θα γνώριζε από την αρχή με την περίεργη άισθηση του φλέρτ, και τα αμήχανα βλέμματα.Που να το ήξερε πως ήταν τόσο έυκολο να ξανακυλήσει.

Δεν ήθελε να χαραμίσει τα φοιτητικά και ωραιότερα χρόνια της ζωής της με κάποιον που δεν ήταν ποτέ ολοκληρωτικά δικός της.

Αυτές τις μέρες όμως έμαθε πόσο όμορφο είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς έχοντας δίπλα σου κάποιον τόσο ξεχωριστό που σου υπόσχεται να σε περιμένει, αλλά καταβάθος ξέρεις πως δεν γίνεται, αν και το εύχεσαι.

Ήταν οι πιο όμορφες καλημέρες της ζωής της, και θα μπορoύσε ευχαρίστως να τις συνηθίσει.

Αγκαλιές κάτω από τα σκεπάσματα και συζητήσεις με κρασί που έφταναν μέχρι το πρωί.

Έτσι όμως όπως ήρθε, έφυγε.

Από τον ίδιο σταθμό με λιγότερα χαμόγελα, περισσότερα δάκρυα.
Έφυγε αθόρυβα, και την άφησε πίσω, με ένα μπουκάλι κρασί, μια κρύα νύχτα σε ένα μπαλκόνι να κοιτάει την βροχή και να εύχεται να γύρισε λιγάκι ο χρόνος πίσω μια μερα μόνο..




22 σχόλια:

  1. μια μέρα που να μην τελειώνει ποτέ, αχ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οχι και ποτε γλυκια μου!
      απλως να ηταν λιγο πιο μεγαλη!
      φιλακια πολλα σαμμερ μου καλα να περνας.

      Διαγραφή
  2. γιατί να μην προχωράμε ποτέ;
    πάντα κολλημένοι στα ίδια,
    πάντα.



    τι όντα είμαστε,άραγε;



    *υπέροχο-παρά τον τόσο πόσο που μου προκάλεσε,
    δεν χρειάζεται να στο πω,
    το γνωρίζεις ήδη~


    τα φιλιά μου κοριτσάκι♥
    υπομονή,απλώς αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το σχολιο σου το διαβασα δυνατα και δυσκολευτικα να σου πω την αληθεια.
      ελα μου ντε!
      σε ευχαριστω πολυυ. καλο απογευμα, ναι το γνωριζω..
      φιλια πολλα.

      Διαγραφή
  3. ...το εζησες, το ευχαριστηθηκες...
    οκ..σειρα σου, να πας εσυ τωρα.. ;)

    καλο απογευμα συνονοματη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζεις πιο έντονα όταν ξέρεις πως αυτό που ζεις έχει ημερομηνία λήξης..

    Θα συμφωνήσω με τον Ηλία.. σειρά σου τώρα!
    Φιλιά πολλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν το σκεφτηκα ποτε μα ναι εχεις απολυτο δικιο!
      φιλακια!!

      Διαγραφή
  5. σαν να περιγράφεις εμένα στην αρχή.κι ας κρατησε μια μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι ομως, καποιος ειπε πως λιγες ωρες μπορουν να φανουν αιωνιοτητα..
      ισως αυτη η μια μερα να ηταν η αφετηρια για πολλες πολλες πανεμορφες μερες!
      φιλια

      Διαγραφή
  6. Κοίτα τι μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγες στιγμές:

    Ακούω .. την νύχτα

    Mερικές ώρες μπορεί να ισοδυναμούν με αιωνιότητα. Δες το έτσι..

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ή μπορουμε εμεις να τις κανουμε αιωνιοτητα!
      πανεμορφο.

      Διαγραφή
  7. Το ζούσα 2 χρόνια.. Αυτοί οι αποχωρισμοί είναι τόσο δύσκολοι!!! Αλλά η στιγμή που τον ξαναβλέπεις και σου δίνει την πιο όμορφη και γλυκιά αγκαλιά σε κάνει να ξεχνάς τα υπόλοιπα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το θεμα ειναι κλαιρη μου να ερχεται παλι, να σου δωσει μια αγκαλια, χωρις αγκαθια.
      φιλια πολλα και πολλες ομορφες αγκαλιες σου ευχομαι

      Διαγραφή
  8. Καθε αποχωρισμος ειναι σαν ενας μικρος θανατος...Και η ανασταση ερχεται στον επομενο σταθμο εκεινη τη μερα που τον περιμενεις ξανα...Μα ας "πεθαινεις" χιλιες φορες αν ειναι να ερθει εκεινη η μερα...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. δυσκολοι οι αποχαιρετισμοί...
    κι ακόμη πιο δύσκολοι όταν γνωρίζουμε πως μαζεύουμε στιγμές που ζήσαμε έντονα...
    ααχ... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ετσι ειναι δαναουλι!
      αλλα δινουμε σημασια σε αυτους που εχουμε εδω, και φροντιζουμε να περναμε οσο καλα γινεται!
      φιλακια πολλα..

      Διαγραφή