…….Κρατούσε σφιχτά στο στήθος της τις σελίδες του ημερολογίου της.. Tο παγωμένο εκείνο ανοιξιάτικο απόγευμα αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στις άσχημες εκείνες στιγμές… O αέρας τίναζε τα μαλλιά της.. Kαι τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μαγούλα της.. Aλλά εκείνη έμενε εκεί. ατάραχη. Περπατούσε περπατούσε…Δεν ένιωθε τίποτα πια .Ούτε πόνο.. Ούτε το κρύο που διαπερνούσε την λεπτή μπλούζα της…Είχε βαρεθεί να κλαίει.. Να κλαίει για όσα έπρεπε να ζήσει και δεν έζησε.. Για όσα έπρεπε να κάνει και δεν έκανε γιατί κάτι την σταματούσε.. Ο ίδιος της ο εαυτός. που ήταν προσκολλημένη σε ένα άτομο που δεν της προξενούσε τίποτε άλλο παρά κακό. Συνέχισε να περπατάει στην άκρη της θάλασσας μέχρι να φτάσει στο σημείο που άρχισαν όλα. Και εκεί είχε σκοπό να τα τελειώσει. Εκείνος; Εκείνος είχε φύγει προπολλου. Αλλά για εκείνη ήταν ακόμα εκεί. Η καθημερινότητα της στηριζόταν πάνω του… το διαμέρισμα της ήταν τόσο κρύο, τόσο άδειο.. κι όμως ένιωθε πως σε τυχαίες στιγμές ήταν εκεί.. και την στοίχειωνε.. Ήθελε να τον τιμωρήσει για όσα της έκανε.. να τον εκδικηθεί.. αλλά δεν πίστευε στον εαυτό της. Δεν πίστευε στο μεγαλείο της δύναμης της.. που ήταν πολύ πιο μεγάλο.. διάλεξε λοιπόν να προχωρήσει… Έφτασε στο βράχο εκείνο που είχε γνωρίσει το πρόσωπο αυτό που στιγμάτισε την ζωή της με τόσο τραγικό τρόπο… Πέταξε κάτω στην θάλασσα όλες τις αναμνήσεις.. Όλο τον πόνο που δεν μπορούσε να εκδηλώσει αλλιώς μονάχα σε μερικές σελίδες χαρτί.. και τότε τελείωσαν όλα.. την στιγμή που έδυε ο ήλιος.. και οι αναμνήσεις επέπλεαν για αλλού. Το όνομα της; Κανένας δεν θα το μάθει..σκούπισε τα μάτια της. .μάζεψε τα κομμάτια της.. ένιωσε επιτέλους, ΕΛΕΥΘΕΡH.- Αφιερωμένο στην Νικολέτα, και την ευχαριστώ για όλα. Μιάς που με τον τρόπο της γνώρισε την κοπέλα αυτή. Καλό ταξίδι μικρή μου.Να πρσέχεις και να μας γυρίσεις σύντομα.
#2
Ήλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου