Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

αντίο Αmy.


Θλίψη; Όχι. Στεναχώρια; Πάλι όχι.
Μελαγχολία. Ναι μελαγχολία.
Αυτό ένιωσα σήμερα το πρωί όταν έμαθα πως χθές έφυγε από την ζωή η Αmy.
Δεν το ήξερα παρά μόνο όταν τυχαία ειπώθηκε.
Και μελαγχόλησα.

Δεν είμαι από τα άτομα που θα κλαίνε για μέρες επειδή χάθηκε ένας θαυμαστής, σαν παιδί και εγώ…

Στην προκειμένη περίπτωση όμως αν δεν ήθελα να δείχνω τόσο σκληρή και αναίσθητη, ίσως και να έκλαιγα.
 Ο λόγος είναι επειδή κανένας δεν νοιάστηκε.
Όλοι όσοι το μάθαιναν είχαν μια έκφραση απάθειας. Σαν να μην τους νοιάζει. ‘’ ε σιγά, το περιμέναμε.’’ Αυτό λέγανε.

Ήταν μόλις 27.

Είχε μια ιδιαίτερη φωνή, και ιδιαίτερα τραγούδια…
Μόνο ένας πολύ τολμηρός ή και τρελός θα τολμούσε να την αντιγράψει.

Ήταν όλα γραμμένα και μελοποιημένα σαν να σου λένε, ‘’ναι έτσι ένιωσα κ εγώ τότε. Δεν είσαι η μόνη.’’



Στο διαμέρισμα της από υπερβολική δόση ναρκωτικών και ποτών. Το μοιραίο μπορεί να ήταν όντως αναπόφευκτο. Μπορεί όντως να το φανταστήκαμε όλοι πολλές φορές το τραγικό αυτό τέλος.

Είχε όμως μια ζωή μπροστά της. Μια λαμπρή ζωή. Με μία καριέρα την οποία ίσως άλλοι να περιμένουν μια ζωή μέχρι να αποκτήσουν κ εκείνη μέσα σε μόλις λίγα τραγούδια μας έπεισε πως είναι φτιαγμένη να πάει ψηλά.
Δεν έχω να πω πολλά.
Μόνο κρίμα.

Κρίμα γιατί αν και το προκάλεσε, δεν το άξιζε.

Είναι δύσκολο να τα βάζεις με τους δαίμονες που ζούνε μέσα σου. Να τους αντιμετωπίσεις. Και όσο τους αφήνεις να σε κυριεύουν όσο πιο δύσκολο είναι να τους ξεφορτωθείς..

Καλό ταξίδι λοιπόν Amy Jade Winehouse.

Θα ζεις πάντα μέσα από τα τραγούδια σου που άφησαν και θα αφήσουν εποχή.

#3
- Ήλι.

 http://www.youtube.com/watch?v=KUmZp8pR1uc&ob=av2n

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου